Michelle, my belle

Het is alweer enige tijd geleden dat de Sint in onze contreien rondschreed. Hij verblijdde jong en oud met milde gaven en lekkernijen. In mijn schoen kwam een boek terecht. Niet geheel onverwacht, uiteraard, maar dit boek stond niet op mijn verlanglijstje. Heiligen weten het echter altijd beter, en dus begreep ik dat er geen ontkomen aan was. Ik zette thee, nestelde me onder de kerstboom en las...een geweldig verhaal.

Michelle Obama (of haar ghostwriter, dat is niet helemaal duidelijk) vertelt op meeslepende wijze over haar leven. Hoe ze opgroeide als achterkleinkind van slaven, enorm hard haar best deed op school, studeerde aan Princeton en op haar eerste werk een zeer leuke stagiair begeleidde: Barack Obama.

De liefde is groot, dat voel je meteen, en ik kreeg even het gevoel dat ze hem wel heel erg bejubelde. Gelukkig heeft ze gaandeweg ook wel wat kritiek. Ook Barack ruimde zijn sokken niet op, maakt nog steeds overal gigantisch veel rommel en bleef vaak ellenlang plakken bij vergaderingen. De boter zoeken in de koelkast is bovendien niet meteen iets wat je aan hem moet toevertrouwen. Hè, hè, hij is ook maar een mens.

En Michelle ook natuurlijk. Ze typeert zichzelf als iemand die van orde houdt (in combinatie met een sokkenstrooier dus best wel een uitdaging). Ze worstelt met de balans tussen werk en gezin en vertelt eerlijk over de moeite die het koppel had om kinderen te krijgen. Ook geeft ze aan dat de politieke carrière van haar man niet haar keuze was en dat ze het daar af en toe best wel lastig mee heeft gehad. Een leven in de spotlights had voor haar niet gehoeven.

Ik heb tijdens het lezen van dit boek heel veel bijgeleerd over Amerika. Over het onderwijssysteem en de politieke structuren. Over verkiezingen, de rol van religie en het racisme dat ook de Obama's niet bespaard bleef.

Maar ik vond dit vooral een prachtig boek omdat het zo positief en inspirerend is. De Obama's kiezen steevast voor waardigheid, ze wikken en wegen en zoeken naar goede woorden, die mensen kracht geven en motiveren. Ze zetten de spotlights die ze met zich meedragen heel bewust in om aandacht te vragen voor wie buiten beeld blijft. En ondanks alle tegenwind geven ze niet op.

Ik heb echt genoten van dit boek. En toen ik het dichtsloeg (ergens om 4 uur 's nachts, want ik kon niet stoppen) kon ik alleen maar denken: wat jammer toch dat zij niet meer in het witte huis wonen.