Toch wat wijze raad voor Kate Mosse

Er zijn zo van die boeken die je blindelings aankoopt. Het vertrouwen in de auteur is immers groot. Voorgaande vertellingen sleepten je mee, raakten je ziel, zinderden na; en dus ben je er gerust in: ook dit wordt een voltreffer. Je wrijft al in je handjes, zet potten thee en trekt avonden uit voor het leesplezier dat je verwacht. En toch bleek dat deze week wel mee te vallen (helaas)

Niet dat het nieuwe boek van Kate Mosse echt slecht is. Mosse is nu eenmaal een vakvrouw die haar stiel verstaat. Ze staat garant voor meeslepende verhalen, degelijk uitgewerkte historische contexten en de nodige mysterieuze wendingen. Deze keer neemt ze ons mee naar de zestiende eeuw. Niet de strijd tegen de Cataren, wel het conflict met de Hugenoten staat centraal. En het is duidelijk dat Mosse haar geschiedenis kent en zich in dat tijdvak heeft verdiept.

Maar daar wringt het schoentje ook, want nog niet zo heel lang geleden las ik een boek van Ken Follett over dezelfde periode. Onze Ken is nog zo'n rasverteller en zijn Kingsbridge saga is fenomenaal. Het krioelt er van de personages, de intriges zijn complex en het geheel slokt je op zodat je niets anders meer wil dan verder lezen. Tja, de vergelijking dringt zich nu eenmaal op en dan valt Mosses boek eerlijk gezegd toch wat mager uit. Minder personages en een zeer lang uitgesponnen spanningsboog. Voor mij zelfs zo lang dat ik het op het einde beu was: de rek was eruit. Jammer hè.

Wat ik ook miste is Mosses unique seling point, namelijk het vleugje magie. Waar ze in andere boeken heden en verleden magistraal door elkaar laat lopen in twilight-zone-achtige passages blijft dat hier helemaal achterwege. En nu blijkt dus dat juist dat magisch realisme voor mij toch wel onmisbaar is bij haar vertellingen.

Maar, kom, echt slecht is dit boek natuurlijk niet. Daar is Mosse is vele te goede verteller voor. En dus raak je echt wel een hele tijd in de ban van het leven in Toulouse en Carcasonne. Ik zou onze Kate alleen willen aanraden om volgende keer iets meer toverdrankjes en magie in te zetten. Want dat geeft haar andere boeken nu net dat tikje extra. Beginners zou ik dan ook eerder het Labyrinth of de Citadel willen aanraden: kleppers van formaat en garant voor uren leesplezier.

Conclusie: ik vraag me nu af of ik enthousiast naar de winkel wil hollen voor de nieuwe Claudel (nog zo'n favoriete auteur van mij), een lichte drempelvrees overvalt me nu wel. Wat is jullie advies?

Reacties

Populaire posts