Lezen: de verliefden

Terwijl de stad rood-geel-zwart kleurde, voetbalgejuich opsteeg uit alle huizen en klaroengeschal onze trommelvliezen teisterde, trok de leesclub zich terug in een fris appartement. Hoog verheven boven het gejoel bogen wij ons over een ernstiger zaak: het bespreken van "de verliefden".

We hadden het allemaal uitgelezen, een primeur, en we hadden er ook allemaal van genoten . Bij de een waren de lotgevallen van de verliefden wel beter blijven plakken dan bij de ander. Voor sommigen was het niet meer dan een mooi verhaal, terwijl er ook waren die beweerden diep geraakt te zijn, en maar moeilijk loskwamen van het boek.

Misschien even een klein, niet verklapperig tipje van de sluier oplichten. In dit boek neemt Maria het woord. Elke dag voor haar werk strijkt ze neer in hetzelfde gezellige café om zich daar met een straffe koffie voor te bereiden op haar niet meteen erg boeiende dagtaak. Elke ochtend ziet ze daar hetzelfde echtpaar zitten, voor het raam en omgeven door een stralend zonlicht. Ook als het regent: want het moge duidelijk zijn, dit is het Ideale Paar. (met hoofdletters)

Enkele weken later verneemt ze dat de echtgenoot in kwestie op straat is vermoord. En dat het gouden koppel dus niet meer bestaat. Ze gaat op bezoek bij de weduwe en ontmoet daar Javier, een huisvriend en tevens mega-aantrekkelijk. (vooral zijn lippen zijn blijkbaar onweerstaanbaar). En hoe gaat dat dan in een roman: de twee krijgen een soort van relatie. Soort van, want al snel merkt Maria dat er meer aan de hand is. Zoveel meer zelfs, dat ze zich begint af te vragen of de dood van de voorbeeldige echtgenoot wel een ongeluk was...

Het is jammer dat ik niet te veel mag verklappen aan u beste lezer. Neem dus even van mij aan dat de clou van dit verhaal bijzonder veel stof voor leesclubdiscussies oplevert. Dat het gaat over de kern van het leven, over essentiële keuzes en over de vraag hoever de verantwoordelijkheid strekt. Denk aan het soort discussies dat "het diner" opwekte, al waren ze deze keer niet verpakt in pittige ironie.

Heb ik al teveel gezegd, ondertussen? In elk geval verklap ik weinig als ik stel dat dit boek laat zien hoe egoïstisch de liefde eigenlijk wel is. En hoever mensen daarvoor willen gaan. Beslist ontluisterend vonden wij. En zo bleek het boek dus veel minder romantisch dan de titel en de kaft doen vermoeden.

Het was ook best een erudiet boek. In die zin dat de auteur regelmatig verwijst naar Balsac, Dumas en Shakespeare. Volgens sommigen zelfs een beetje te veel. En bovendien altijd naar dezelfde passages uit de klassieken. Dit in tegenstelling tot een Mulisch of een Eco, die hun eruditie op bredere schaal tenoonspreiden. En dat maakte Marias een tikje een opschepper. Alsof hij te veel rekende op ijverige literatuurstudenten op zoek naar rode draden. Marias legt die draden er net iets te dik op, ook door ze nog eens extra te herhalen. (voor ons als toch wat gevorderde lezers te veel van het goede, wellicht)

Trouwens, de naam van de auteur intrigeerde ons wel: Javier Marias, en dat terwijl de twee hoofdpersonen Javier en Maria heten. Daar zit vast heel wat dieps en interessants onder, maar daar hebben we verder niet over doorgeboomd. Wel hadden we het over piekerende vrouwen (ik beken mij te hebben herkend in het gemijmer van Maria), over de evolutie van relaties en de rol van musea natuurwetenschappen.

De gedeelde slotsom: een goed boek voor een leesclub. En wat mij betreft: een boeiend boek tout court. Ik heb het graag gelezen. En heb daarna toch drie dagen leesstilte moeten inlassen omdat ik het boek niet uit mijn hoofd kreeg. Omdat ik het verhaal graag vanuit een ander perspectief wilde bekijken. En er nog een extra draai aan wilde geven.

Drie dagen boekenstilte.... dat wil in mijn bestaan toch echt wel iets zeggen!