Lezen: de grote Gatsby
Toen ik dit boek opensloeg, dacht ik te weten waar ik aan begon. Trompetgeschal en opzwepende jazzorkesten zouden mijn deel zijn. Champagnekurken zouden me om de oren vliegen, luid geschater zou opklinken, en menig kortgebobtedame in Charlestonjurk zou in snelle vaart voorbij huppelen. Ja, dit zou een decadent boek worden, een ontstuimig verhaal, en vooral: een heel druk boek. Vol feestgedruis en vertier.
Toen ik het boek deze ochtend dichtsloeg, bleef echter een heel ander gevoel over. De feesten waren er inderdaad, en, ja, er werd heel wat geld over de balk gesmeten. Maar ondanks de drukte, was dit vooral een boek over eenzaamheid. Over vijf mensen die elkaar amper kunnen bereiken. Die dromen op elkaar projecteren en elkaar vervolgens laten vallen als bakstenen. Terwijl de feestgangers in de marge verder dansen.
Het verhaal wordt trouwens verteld door iemand uit die marge: Nick. Toevallig buurman van de grote Gatsby. Hij raakt tegen zijn wil in de draaiklok betrokken, als blijkt dat hij Gatsby's grote liefde Daisy kent. Een rijkeluisdochter die voor Gatsby onbereikbaar was toen hij nog arm was. Nu zijn fortuin is vergaard, hoopt hij dat ze alsnog voor hem kiest. Daarom geeft hij turbulente party's voor de New Yorkse jetset. Zelf neemt hij echter niet deel, maar wacht tot Daisy komt.
En inderdaad, ze komt. Met in haar kielzog een jaloerse echtgenoot, die er bovendien nog een protserige minnares op na houdt. Samen met Nick zijn we er getuige van hoe deze cocktail van rijkdom, verveling en verlangens tot een tragisch einde leidt. Dat we natuurlijk niet gaan verklappen.
Wel kunnen we zonder problemen één van de laatste - zeer pakkende - zinnen uit dit boek citeren: "Deze mensen waren onachtzaam: ze maakten dingen en mensen kapot en trokken zich dan weer terug in hun geld...en lieten andere mensen de troep opruimen die ze hadden gemaakt". Decadent en verdorven dus, maar op een heel andere manier dan ik van te voren dacht.
Hoewel het boek over de grote Gatsby gaat, is het toch vooral een kleinschalig boek. Dat de relaties tussen vijf mensen genadeloos analyseert. Een boek waar je sprakeloos achterblijft. De stilte na een overdadig feest kan oorverdovend zijn....
En nu, beste lezers, vraag ik me een beetje af welke filmversie de beste is. Die met Robert Redford uit de seventies, of toch de recentere met Leonardo di Caprio. Of moet ik ze misschien maar allebei bekijken? Wat denken jullie?
Dit boek wil ik nog steeds lezen, maar heb nog een ander boek Fitzgerald in de kast liggen. Ik heb alleen de film met Leo gezien en die vond ik mooi, maar af en toe een tikkeltje apart ;)
BeantwoordenVerwijderenIk heb geen van beide films ooit aangedurfd, omdat ik bang ben dat ze in vergelijking met het boek erg tegen zullen vallen. Maar misschien zie ik dat wel helemaal verkeerd ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk heb die met DiCaprio niet gezien omdat ik de eerste niet wilde verpesten. Maar volgens mijn dochter is hij erg mooi.
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb de film met DiCaprio gezien. Vond het geen goede film, veel overdreven drukte en gedoe. Misschien had ik eerst het boek moeten lezen dan kijk je toch anders.
BeantwoordenVerwijderenBeste lieve lezers allemaal. Wat een schande dat ik nog niet reageerde op jullie reacties. En dat terwijl ik het toch zozeer op prijs stel dat jullie hier een berichtje hebben nagelaten. Maar het was deze week zo druk, zo druk. (het zal niet meer gebeuren!)
BeantwoordenVerwijderenUit de reacties maak ik wel op dat Robert Redford een kans verdient. En dat Leonardo's versie wellicht toch wat te druk voor mij zal zijn.
In de eindexamenklas vond ik dat het tijd werd om me eens aan Grootsche Literatuur te wagen. Ik heb dit boek toen in één dag uitgelezen, maar begrijpen waarom iedereen het nou zo'n "goed boek" vind, deed ik toen niet. Ik zag toen niet in dat de manier waarop de relaties tussen de vijf hoofdpersonen worden beschreven, nog steeds actueel is. De problematiek uit het verhaal heeft iets universeels: het raakt aan iets heel menselijks dat van alle tijden is.
BeantwoordenVerwijderenVijf jaar later heb ik het herlezen, en toen viel er het een en ander op zijn plaats. Zo zie je maar dat het doorslaggevend kan zijn wanneer en met wat voor (levens)kennis je een bepaald boek leest.