Lezen: De naam van de roos

 Af en toe moet een mens een back to basics gaan. Terug naar de bron, of de wieg. In dit geval naar de oorsprong van een genre dat mij de afgelopen jaren heel veel leesplezier bezorgde: de historische/literaire thriller.

Want ja, ooit begon het allemaal met Eco en de Naam van de roos. Een boek als een burcht: imposant, weerbarstig en een tikje hermetisch. Spitsvondig bovendien, erudiet en vol intrigerende personages. Meeslepend bij tijden, maar ook af en toe een beetje een opgave. Want onze Umberto maakt het zijn lezers niet gemakkelijk en vraagt veel van ons.  (en ja, af en toe slaat hij ook wel een beetje door in het spuien van weetjes en citaten, maar ja, zo is 'm nu eenmaal)

Ik vond het opnieuw een heerlijk boek. Natuurlijk omdat het over abdijen en over de Middeleeuwen gaat (dan heb je mij al mee), en omdat er een heerlijke labyrintische bibliotheek in zit. Tien dagen heb ik met dit boek geleefd, en heb ik deze klepper werkelijk overal meegesleept (het is ook letterlijk een zwaarwichtig boek, dat kan ik u wel vertellen)

Ik vond het ook als leeservaring weer fijn. Vooral omdat de lectuur ervan een langdurige inzet en concentratie vergt. Niet voor de hand liggend in een tijd waarin alles snel en flitsend moet zijn. Dit vergt doorzettingskracht! En dus kon ik niet anders dan vaststellen dat  de nazaten van dit werk,echt niet kunnen tippen aan dit origineel. (alleen Monaldi en Sorti komen enigszins in de buurt)

Naast het boek zelf, heb ik ook genoten van het nawoord van Eco. Waarin hij uitlegt hoe hij het boek geschreven heeft. Heel boeiend vond ik dat hij eerst een vol jaar heeft besteed aan het verkennen van de middeleeuwse wereld. Alle details van het gebouw, elk personage (ook wie nauwelijks in beeld kwam), elk boek in de imposante bibliotheek heeft hij eerst haarfijn uitgedacht. Pas toen heel deze wereld hem glashelder voor ogen stond, is hij begonnen met het spinnen van de intrige. Grandioos!

Hij vertelt ook dat hij de eerste honderd pagina's bewust erg moeilijk maakt. Enkel de beste lezers blijven dan over (glim, glim). Eco vindt dat je eerst in het ritme van een boek moet komen, er is dus een lange opmaat nodig voordat het echte verhaal kan starten. We volgen hem graag.

Maar, goh, ergens zijn we toch opgelucht dat het uit is. En we leggen voor de volgende week een hééééél dun boekje klaar. Want we moeten nu wel even op adem komen!