Kieskeurig

Mijn oma was dol op zoetigheid. En pralines waren favoriet. Als je bij haar op de thee kwam, brak dra het moment aan waarop ze met enige plechtigheid de chocolade presenteerde. "Kiezen mag'" was daarbij steevast de leuze. En ze keek daar dan bijzonder ondeugend bij.

Het was dan ook nogal wat! Een heuse vrijbrief om in de zoete weelde te rommelen totdat het chocoladewonder van je dromen binnen bereik kwam. Ook als die onderaan had postgevat. En ook als het de enige van zjn soort was, en anderen er eveneens reikhalzend naar uitkeken.

Doch deze keuzevrijheid schiep ook verplichtingen. Want, als het tegenviel dan moest een mens wel even doorbijten. Half opgesmikkeld suikergoed was immers uit den boze! Als er onverwacht marsepein of likeur opdook, moest je doorzetten. Dan opgeven was een schande!

Met boeken is het ook een beetje zo. Kiezen mag, maar eens een boek gekozen, dan vond ondergetekende dat ze het ook helemaal moest uitlezen. Zelfs als het tegenviel. Opgeven daar deden we niet aan.

Recentelijk heb ik echter gebroken met dit dogma. Overtuigt een boek niet, dan klappen we het dicht. En helaas heeft dit de afgelopen weken tot bijzonder veel geklap geleid. Want iemand die veel leest, weet hoe een goed boek kan zijn. En dan wordt een lezer kieskeurig, ja, ja!

Maar dit boek heeft de theetante-test doorstaan. En heeft haar tijdens regenachtige herfstavonden meegevoerd naar een wonderlijk Brussel. Een stad waar men zoetgeurende wafels bakt, uitbundig carnaval viert en koning Leopold I nog moet wennen aan zijn nieuwe land.

Jolien Janzing neemt ons immers mee naar 1842. Brussel is nog maar net de hoofdstad van een nieuw koninkrijk. De mensen zijn er goed gekleed en wel doorvoed. Op een avond arriveren er twee Britse zusjes: Charlotte en Emily Brontë. Zij nemen hun intrek in pension Heger, waar ze Frans zullen leren en - wat Charlotte betreft - de liefde zullen leren kennen.

Aanvankelijk is het nogal een cultuurclash. De protestante domineesdochters verbazen zich over het weelderige Roomse leven. Over de verfijnde kledingstijl en de heerlijke gebakjes in de stad. Maar naarmate ze meer Frans leren en de gewoontes in de stad beter leren kennen, brengen ze steeds meer waardering op voor de levenskunst van de Belgen.

Charlotte wordt echter verliefd, op niemand minder dan haar leraar monsieur Heger. Een verboden liefde, die tijdens een wervelend carnavalsfeest in hartje Brussel even een kans lijkt te krijgen. Maar Heger is getrouwd en zijn vrouw is niet dom. Subtiel maar beslist maakt ze een einde aan de affaire.  Charlotte trekt weer huiswaarts, met een gebroken hart, maar ook met een schat aan inspiratie voor haar latere werk.

Jolien Janzing schrijft met verve en schildert een exotisch Brussel. Want de stad van 1842 is niet het Brussel van vandaag, dat ik goed ken en waar ik dagelijks vertoef. En dus was het prettig om na de lectuur van dit boek met een andere blik door Brussel te flaneren.

Een aangenaam boek dus, maar dat wil niet zeggen dat ik er helemaal door overdonderd was. Een paar parallelle verhaallijnen konden me niet overtuigen en ook het gedweep van Charlotte had bij wijlen iets al te puberaals. Door de liefdesgeschiedenis zo centraal te stellen, bleef er ook te weinig ruimte over om Charlotte en Emily als schrijvers echt te leren kennen.

Maar kom, ik moet niet te kieskeurig zijn. Ik heb toch een paar aangename avonden met dit boek doorgebracht. En het pas dichtgeklapt toen het helemaal uit was. Mét een tevreden zucht!