Over goede gidsen en vertellers vol passie
De beste manier om iets te leren is je op sleeptouw te laten
nemen door iemand die er veel van af weet. Een gepassioneerde expert, zullen we
maar zeggen. Iemand die de kneepjes beheerst, de binnen weggetjes kent en je
enthousiast meeneemt in zijn wereld.
Dat merkten we een paar weekends geleden weer, toen we met een
groep vrienden neerstreken in de Haspengouw. Een wondermooie streek. En
onverwacht nog vol appelbloesems. Een jeugdige, maar tegelijk ervaren bio-boer
nam ons mee de serre en de boomgaard in. En vertelde eindeloos meeslepend over
knoppen en teelten. Over snoeien bij volle maan (dan zitten de sappen hoog in
de plant) en over kleine scheutjes een kans geven. We luisterden geboeid. En al
zien we ons niet bij volle maan met een snoeimes rondsluipen, we staken er toch
veel van op.
Mensen met passie zijn heerlijk om naar te luisteren. En zij
wijzen je moeiteloos de weg. Precies daarom is ondergetekende al een jaartje
“in de leer” bij een collega, die bijna alles weet over graphic novels. Onze
vraag: leer me dit genre kennen, was aanvankelijk verrassend, maar ondertussen
krijgen we regelmatig een boekwerkje toegeschoven. En zo ontdekken we
langzaamaan onze eigen smaak.
Deze week kregen we de bundel “ de dagelijkse worsteling”
mee naar huis. Een zware titel, zou je denken, en als ik u vertel dat de
hoofdpersoon zo ongeveer de hele tijd in therapie is, dan holt u nu wellicht
gillend weg. Maar, niet doen, want dit is echt een ontroerend en ook best vrolijk
boek.
Samenvatten is haast ondoenbaar, maar vooruit, we doen een
poging. De hoofdpersoon, Marco, is een fotograaf. Hij worstelt met het leven. Vooral
de relatie met zijn ouders en zijn broer is moeizaam. Echt gepraat wordt er
niet, en dus begrijpen ze elkaar amper. Gaandeweg komt hij erachter wat zijn
vader als jonge militair heeft meegemaakt. En hoe diens trauma uiteindelijk op
heel het gezin drukt.
Langzaamaan groeit het begrip voor zijn vader en voor diens
generatie. En ziet hij hoe zijn vader ook positieve dingen in zijn leven heeft
gebracht. Zijn liefde voor dieren bijvoorbeeld, of zijn oog voor fotografie. Uiteindelijk
was zijn vader ook een goede gids, die Marco de passie voor het beeld heeft
bijgebracht. Zonder belerend te zijn, maar heel natuurlijk, door samen met hem
op de knieën te kruipen en een slakje te bekijken, bijvoorbeeld. Uiteindelijk
besluit Marco de wereld van zijn vader vast te leggen, een leven dat dreigt te
verdwijnen in snel veranderende tijden.
Mooi hoe Larcenet dagelijkse, luchtige passages en diepere
filosofische overwegingen visueel afwisselt. De ene wereld is vol kleur en los
getekend. De diepgravender stukken zijn minutieus uitgetekend in zwart-wit en
zitten vol prachtige zinnen. Een boek over beelden in beelden vatten levert een
wonderlijke leeservaring op.
Kortom: een prachtig boek over vasthouden en loslaten en
over hoe generaties elkaar beïnvloeden en kunnen afstoten. De moeite waard dus
om een avondje aan te besteden. En er dan nog lang over na te denken!
Heb je Maus gelezen? Dat verhaal klinkt op het eerste zicht heel erg gelijkaardig!
BeantwoordenVerwijderenMaus gaat eveneens over een generatieconflict en over de impact van de oorlog op de vader van de hoofdpersoon-tekenaar.
Maus is overigens ook de enige graphic novel die ik tot nu toe gelezen heb.
Sorry voor mijn late reactie, en dat terwijl ik altijd zo blij ben met opmerkingen! Ben een weekje ziekjes en flauw geweest, echt vervelend. Maus heb ik ook gelezen, alweer lang geleden. Wat ik leuk vind aan graphic novels is dat ze ergens tussen een film en een boek inzitten. Ze visualiseren ene hoop, maar ze laten ook nog genoeg ruimte om het een en ander zelf in te kleueren. Een heel aparte leeservaring, telkens weer!
BeantwoordenVerwijderen