Forever young?

Zaterdag is tante weer eens gaan dansen. Jubeldejubel. O, de ware dancing queen in ons kwam helemaal boven. Dit ondanks meewarige blikken van jonge luiden aan de zijkant. En ondanks stramme leden en houterige pas  ’s anderendaags: het was heerlijk.

Neuh, ouder worden is voor ons niet zo’n last. De kraaienpootjes rond onze ogen zijn immers lachrimpeltjes, beste lezer! Geen probleem dus. Ok, we besmeren die dagelijks kwistig met nachtcrème, want we willen natuurlijk wél in schoonheid oud worden. Maar eeuwig jeugdig, strak en dun blijven, dat hebben we al lang opgegeven, gelukkig. 

Ouder worden heeft immers voordelen. We hebben al wat achter de rug, relativeren beter en bouwden zowaar wat levenskennis op. En dat merk je vooral als je een boek herleest: plots identificeer je je met andere personages dan voorheen en vallen andere verhaallijnen je op. Alsof je de wereld met andere ogen bekijkt.

Deze week kwam het bovenstaande wonderwel samen in ons lectuurpakket. Want na enige teleurstellende uren met hedendaags werk, doken we opnieuw in een klassieker van formaat. En al na een blad of twee werden we meegesleept door het fantastische verteltalent van Oscar Wilde.

Voor wie het niet zou kennen: het boek gaat over een knappe, ongerepte en vooralsnog onschuldige jongeman, genaamd Dorian Gray, die zijn portret laat schilderen. Getroffen door de schoonheid ervan, wenst hij dat hij altijd zou kunnen blijven wie hij is en dat het portret in zijn plaats oud zou worden.

Sommige wensen kan je beter niet hebben, zo blijkt, want deze komt uit. Dorian raakt op het slechte pad, geeft zich over aan feesten, braspartijen en bedrog, breekt menig vrouwenhart en trapt op menig herenziel. Maar geen enkel verdorven trekje ontsiert zijn gelaat, geen enkele buikvorming is te bespeuren, geen wijkende haarlijn, geen bloeddoorlopen oogbol. Het schilderij daarentegen zet het morele en lichamelijke verval ongenadig in de verf. Dorian wil dat natuurlijk niet weten en verstopt het schilderij op zolder, om schaamteloos hedonistisch door het leven te dartelen. 

Hoewel dit boek uit 1891 stamt, is het zeer fris en geweldig meeslepend. Oscar Wilde zit niet verlegen om one liners en zeer veel zinnen uit het boek zijn dan ook perfect twitterbaar! Weelderige decors, doortrapte karakters en somptueuze banketten: het boek is er vol van. Een pleidooi voor ongeremde passie en genotszucht, zoals men na het verschijnen ervan dacht?

Geenszins, want het loopt niet goed af met onze Dorian. Schoonheid en morele hoogstaandheid zijn geen synoniemen, zo merkt hij al snel. Het boek bevat een aantal indrukwekkende passages waarin Dorian lijkt te vatten dat hij niet op de goede weg is. Helaas weet zijn gewiekste vriend Henry hem telkens weer om te praten. Subtiel, doortrapt en eigenlijk: geméén. De psychologische bocht die Dorian neemt in deze hoofdstukken is werkelijk magistraal omschreven: wat mensen zichzelf met drogredeneringen allemaal wijs kunnen maken.

Ja, het was smullen van dit boek en we hebben expres extra traag gelezen. Om de fantastische zinnen beter te laten doordringen en om tussendoor verder na te denken over Dorians pogingen zijn wandaden te ontkennen. Ooit lazen we dit boek als verplichte kost op de universiteit, en waren we zelf jong en onbezonnen. Toen was het vooral een mooi verhaal. Nu, na heel wat watertjes te hebben doorzwommen heeft dit boek voor ons zoveel meer diepgang gekregen. Het was genieten van de eerste tot de laatste pagina! 

Kortom: neem af en toe eens een oudje ter hand: want, het zijn niet alleen de jonge, hedendaagse boeken die de moeite waard zijn!