Een intelligent vakantieboek



Schijn bedriegt. Want, nee, het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Zelfs niet ten huize theetante. De blijde kinderschaar vliegt elkaar op tijd in stond immers flink in de haren. Harde verwijten, bliksemende ogen, rake klappen. En uiteindelijk het obligate gehuil. Voor de moeder in kwestie is het al knap lastig om binnen een redelijke termijn de tranen te drogen en gillende kroost het zwijgen op te leggen. Maar dan is er nog de schuldvraag.

Want, ja, wie is er begonnen? Waarop twee kinderen met trillende wijsvingers naar elkaar wijzen. En verontwaardigd naar elkaar blikken. Tja, als ouder kan je het dan wel schudden. Want, wie heeft er nu gelijk? De ervaring leert dat een moeder deze klip beter omzeilt. De waarheid in het midden laat. Kalmte bewaart en de strijdende partijen elk een andere kamer toewijst. Want hoe de vork in de steel zit, geen mens die daar nog achter komt.

Het was dan ook met herkenning en gegrinnik dat we deze week, uitgestrekt op een strandstoel, dit vakantieboek lazen (en het u bij deze van harte aanbevelen)

We bevinden ons op de Canarische eilanden, alwaar het Duitse stel Sven en Antje de drukte is ontvlucht. Ze verhuren er vakantiewoningen en Sven geeft duiklessen aan toeristen. Ooit was hij een briljante rechtenstudent, maar na een incident heeft hij besloten niet meer te oordelen. Noch over mensen, noch over situaties. Zich niet mengen,zich  nergens iets van aantrekken. En dat lukt vooral goed in de stilte onder water.

Maar dan komt het jetsetkoppel Theo en Jolante logeren. De schrijver en de soapster. Sven is hun permanente gids, boven en onder water. En al snel raakt hij helemaal betrokken bij deze turbulente relatie. Zozeer zelfs dat er brokken vallen. En gewonden. En verwijten wederzijds. Maar, hoe zat het nu echt?

In het boek neemt Sven het woord, afgewisseld met dagboekfragmenten van Jolante. Waar hun verhaal aanvankelijk parallel loopt, begint hun versie van de feiten steeds meer te verschillen. Aanvankelijk denk je nog dat Sven de waarheid vertelt en dat Jolente een fantast is, zo’n sterretje zonder realiteitsbesef. Maar gaandeweg denk je toch: is dat wel zo? Is die Sven wel zo’n sympathieke kerel? Zit er niet meer achter? Wie spreekt nu echt de waarheid?

Dit boek heeft wel iets van het diner of zomerhuis metzwembad van Koch. Al zijn de hoofdpersonen minder verdorven, er zit een gelijkaardige “turn” in die ervoor zorgt dat je de hoofdpersonen anders gaat bekijken. Heel knap gedaan. Net als bij Koch zit er ook heel wat ironisch geformuleerde maatschappijkritiek in. Waar je bij moet glimlachen, en die af en toe ook wat grimmig is.

Juli Zeh wordt tegenwoordig de hemel ingeprezen als een grote literaire ontdekking. Nog net de nobelpijs niet gewonnen, maar toch: grote klasse. Neem van ons aan: dat is overdreven. Maar dit is wel een ideaal “intelligent vakantieboek”. Ontspannend, kritisch, met vaart en humor. En ook eentje die je toch even aan het denken zet. Over de waarheid, over het leven en over de vraag of het mogelijk is om “niet te oordelen” zoals Sven zich heeft voorgenomen. 

Kortom: op zoek naar een echt vlot lezend boek dat toch niet te flauw is? Ontspannend, maar dat je toch ook aan het denken zet? Wel, beste lezer, Nultijd van Juli Zeh is het antwoord!

Reacties

  1. Dit klinkt goed!! Ik vind het prachtig als je situaties door verschillende personen beschreven krijgt, met verschillende uitgangspunten en verklaringen. En de Canarisch Eilandeen, daar ben ik pas nog geweest. Inderdaad wel een boek om te proberen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts