Is dit nu later?

Ja beste mensen, de dochter was jarig! Zeven jaar alweer en de wereld ligt aan haar voeten. Later wordt ze politieagent (“dan doet iedereen wat ik zeg”) of zeemeermin. De ene optie is al wat haalbaarder dan de andere, maar dat houdt haar niet tegen om ideale scenario's voor de twee carrières uit te werken.

En gelijk heeft ze. Compromissen sluiten, dat is pas voor later. Nu alle mogelijkheden nog open zijn moet ze vooral dromen. Grenzeloos.

Tante is ondertussen zo’n dertig jaar verder op het levenspad. Bij haar zijn al heel wat bakens verzet. En wegen afgesloten. (want, laten we eerlijk zijn, een zwoele actrice worden zit er echt niet meer in). Een paar jaar geleden gebeurde dan ook het onvermijdelijke: het “is-dit-nu-later-gevoel” stak de kop op: is dit het nu? Groot zijn? Waar je altijd zo naar hebt uitgekeken? U kent het wel, dat gevoel dat Stef Bos zo grandioos heeft bezongen.

Want het leven is nu eenmaal niet voorspelbaar. En je kan niet alles hebben. Werk en gezin in balans houden bijvoorbeeld was jarenlang een hele klus voor tante. Maar zo’n vier jaar geleden gooide ze het over een andere boeg. Ze vond een job die echt bij haar past, en ging ook minder werken. Zo hebben de theekopjes er ook nog wat aan.

Compromissen dus, dat wel, maar tante botst niet meer op grenzen. Wikken en wegen moet ze nog altijd doen, maar ze geniet er tegenwoordig wel van. De uren vol verveling doorkomen, dromend van een ander leven? Dat komt bij theetante niet meer voor. Maar dat soort uren spelen wel de hoofdrol in het schitterende boek dat ze deze week las:

Eerder dit jaar beet de boekenclub zich al vast in mrs Dalloway van Virginia Woolf. Een fascinerend boek dat naar meer smaakte. De Uren lezen was dan ook een logisch vervolg. Dit boek belicht het verhaal van mrs Dalloway via drie invalshoeken.

Eerst is er Virginia Woolf zelf die het boek aan het schrijven is, wikt en weegt en strijd tegen hevige migraine-aanvallen. Dan is er het verhaal van Mrs. Brown, een Amerikaanse die het boek in 1949 leest. Zij verveelt zich werkelijk dood in de naoorlogse suburb. De derde dame leeft in New York in de jaren ’80. Deze Clarissa wordt door haar beste vriend (en ex-minnaar) Mrs. Dalloway genoemd, omdat ze hem doet denken aan het hoofdpersonage uit dat boek.

Alle drie stoten deze vrouwen op grenzen. Die zorgen ervoor dat ze niet kunnen realiseren wat ze eigenlijk willen. Virginia zou het liefste in bruisend Londen wonen en dagen achtereen schrijven aan een meesterwerk, maar haar zwakke gezondheid dwingt haar om het rustig aan te doen. En dus is ze neergestreken in een doodkalm (maar ook doodsaai) dorp. Mrs Brown was het liefste ongehuwd gebleven om zich te wijden aan kunst en cultuur. Het moederschap zegt haar weinig en het huwelijk benauwt haar zeer. Maar ze heeft nu eenmaal voor een gezapig leven gekozen en ontsnappen lijkt onmogelijk. Clarissa lijkt alles te hebben wat haar hart begeert: een carrière, een liefdevolle relatie met Sally, en een dochter. Maar toch vindt ze haar leven leeg en twijfelt ze of ze jaren geleden toch niet voor een man had moeten kiezen.

Het boek serveert ons tranches de vie uit het leven van de drie vrouwen, waarbij er veel parallellen zijn. Alle drie bereiden ze een feest voor: ze kopen bloemen, bakken een taart of zetten thee (hoera!) Ze krijgen alle drie met zelfmoord te maken en hebben vragen bij hun geaardheid. Bovendien mijmeren ze over de rol die mannen en kinderen in hun leven spelen. Even ontsnappen is ook iets waar ze alledrie wel aan toe zijn.

Maar ze beleven ook allemaal hun beste uren, namelijk die zeldzame momenten waarop het leven plots in alle kracht logisch lijkt, zinvol en gelukkig.

Zo’n intens tevreden moment had tante ook tijdens het lezen van het boek. Boeiend, goed geschreven en vooral knap hoe het verhaal van mrs Dalloway verweven wordt met het leven van die zo verschillende vrouwen. Dames die allemaal plots vaststellen dat hun leven al een heel eind is opgeschoten en zich afvragen: “is dit nu later?”