Check!

Nu we toch onszelf al maandenlang aan het blootgeven zijn op deze blog, zullen we er maar voor uitkomen: tante is een controlefreak! Deze karaktereigenschap komt vooral in de ochtendstond goed tot uiting. Met name bij het verlaten van de woonstede.

Op dat moment heeft tante het druk! Ze moet immers heel wat zaken even nagaan. Heeft de kroost alle lampen wel gedoofd? Hebben de katachtigen het naar hun zin (binnen of buiten). En is tante zelf voorzien van alle levensnoodzakelijke accessoires (zoals daar zijn: een telefoontje, een sleutel en een lippenstift?).

Maar nu komt het: we kijken ook of het fornuis uit is, terwijl er doorgaans geen spek met eieren voorzien worden in de vroege morgen. Ook wordt nagegaan of de oven niet roodgloeiend staat, al gebruikt tante dat instrument zelden, net als de strijkbout die zij ook nog even argwanend opneemt.

Een waar ritueel! Onheil afkloppen. Maar, zoals steeds, heeft tante dit ook onder controle. En zo duurt de checkfase slechts enkele seconden, waarna tante vrolijk zingend de straat uitrijdt naar het station.

Maar ondertussen!!! Daarom moest tante zo gniffelen toen ze een lotgenote tegenkwam in een van de drie boeken die ze deze week las. (de andere twee waren niet om door te komen, daar zal u dus verder niet van horen):

We keren terug naar de jaren tachtig. Tijd van foute permanentjes, blauwe oogschaduw, Wham! en ander heerlijks. Een ideale setting voor een eveneens bijzonder foute trip naar Duitsland, met een bus vol meebrallende bierfans en Freddy Becknummers. Klasse! Wunderbar!

Tenenkrullend, inderdaad, maar Dimitri Verhulst weet dit soort marginale toestanden geweldig te beschrijven. De humor zit ‘m vooral in de spanning tussen de inhoud (treurig banaal) en de verwoording (eloquent en barok). Zo wordt een bezoek aan een koekoeksklokmuseum ware camp en een uitje naar Mac Donald een literair festijn.

Tante had natuurlijk vooral een zwak voor de moeder in dit verhaal. Ook iemand die niet zomaar een deur achter zich dichttrekt. Maar dan nog vele graden erger dan tante. Zo neemt zij tevens kuisgerief mee naar de hotelkamer en om daar alles nog even zelf goed te poetsen. (Neen, dat zou tante nooit doen). Daarnaast verorbert ze met smaak (en snelheid) menig chocoladereep (dat herkent tante dan weer wel).

Echt wel schrijnend, dat leven van Martine. Nadat haar eerste man haar uit zattigheid met de regelmaat van de klok bont en blauw sloeg, droomt ze nu van een idylle. Haar nieuwe vriend Wannes moet daarvoor zorgen. En hij werpt zich dan ook met enige gretigheid op als de nieuwe papa van Jimmy.

Maar Jimmy heeft daar hoegenaamd geen zin in. Op reis in het Zwarte Woud speelt hij dat spelletje niet mee. Zijn strategie? Bokkig zwijgen. Erg gezellig, inderdaad. En zo valt Martine’s pastelkleurig visioen langzamerhand helemaal in duigen.

We winden er verder geen doekjes om: ook in dit boek zitten mensen vaak op de WC met ..eh…buikoop en dergelijke. Maar waar tante dat frequente toiletbezoek in de “Helaasheid der dingen” op den duur niet meer aankon, was het hier niet storend. Omdat het legen van de darmen in dit geval zo zwierig werd beschreven (ja, dat kan, had u vast niet gedacht).

Ons lievelingsboek van Verhulst blijft “Mevrouw Verona daalt de heuvel af” en waarschijnlijk zal het boven beschreven werkstuk niet echt lang in de herinnering van tante blijven plakken. Maar ze heeft er wel een paar prettige uren mee doorgebracht. En dat is natuurlijk bijzonder plezierig!