Praatjesmakers
Maar, vroeg tante zich af, wanneer spreken mensen dan wél met elkaar? Eén mogelijk antwoord vond ze in de theorie van de “sociale objecten”: wetenschapstaal die ze met uw goedvinden snel omdoopt tot “praatjesmakers”.
Wat is het idee? Mensen praten niet zomaar met elkaar, er moet altijd een aanleiding zijn, iets dat hen het gepaste excuus verschaft om het woord te nemen. Het beste, ja allerbeste voorbeeld daarvan is een hond. Ga met zo’n viervoeter op stap en je ontmoet meteen veel meer mensen (uit ervaring weet tante dat een klein kind hetzelfde effect heeft).
Praatjesmakers kom je onverwacht tegen en sporen je aan tot actie. Je kunt er moeilijk aan voorbij. En dat geldt ook voor de anderen! En kijk, daar borrelt een babbel op!
Een mooi voorbeeld van een “praatjesmaker” is een onverwacht kunstwerk op je route. Dat zoiets heel wat teweeg kan brengen laat een filmpje van fotografe Evy Raes zien. Zij plaatste levensgrote interieurfoto’s in het Centraal Station van Antwerpen. En dat inspireerde blijkbaar velen tot een praatje. Misschien moet u het korte filmpje ook even zonder geluid bekijken, dan zie je nog beter wat zo’n foto op een onverwachte plek met mensen doet (en wat zij er op hun beurt mee doen). En let vooral op de kinderen: zij hebben zo hun eigen, heel actieve wijze van kijken!
En, wat spoort u zoal aan tot een onverwachte babbel?
Leuke praatjesmakers: kinderen en beestjes (mensen die met de hond gaan wandelen hebben meer sociale contacten). Verdrietige praatjesmakers: een ongeluk waar ik even bij ga polsen of ik iets kan betekenen, brand die uitgebroken is,...
BeantwoordenVerwijderenLeuk zeg! Maar ga je met een praatjesmaker in de hand niet voornamelijk mensen vinden die ook al op jezelf lijken? Met een hond kom je een hondenliefhebber tegen (waarom heb ík nu weer een kat eigenlijk?), met een klein kind een andere jonge mama?
BeantwoordenVerwijderenIs op zich niks mis mee natuurlijk: hoe meer mensen contact met elkaar hebben, hoe liever.
Maar soms vraag ik me af: hoe leggen we dan contact met de mensen die niet zo op ons lijken? Die niet van honden en jonge kinderen houden? Wat voor praatjesmakers kunnen we dan inzetten? Sociale cohesie, het is een moeilijk beest.
En ja treinvertragingen, die doen het altijd. Het wordt soms zelfs gezellig zo samen ergens tussen Haacht en Leuven... Op naar de warme samenleving!
Inderdaad, Marlies, dat zou ik ook best willen weten. Want gedeelde smart, dat is toch niet zo'n positief begin. Zelf krijg ik veel commentaar op mijn nieuwe hoedje, misschien een idee?
BeantwoordenVerwijderenEnne, we hoeven natuurlijk ook niet persé met iedereen aan de praat te zijn (dat lijkt me ook weer heel vermoeiend), maar het mag wel ietsje meer zijn wat mij betreft. Ik zoek het verder uit in deze blog en hoor natuurlijk graag ook jouw praktijkervaringen: wat werkt er wat helemaal niet?!