Waarom je dit boek van Claudel niet mag missen

In deze koude dagen wil een mens niets liever dan zachtheid. Wegzakken onder een dekentje, een spinnende kat aan de voeten, een streepje Mozart op de achtergrond. Wegdromen bij grote liefdes, meeslepende avonturen en happy ends. En dan diepe zuchten slaken van zaligheid.

Gelukkig zijn er  boeken die je bij de lurven grijpen. Die je uit je comfortzone trekken en met je neus op de feiten duwen. Die je op beschaafde wijze een geweten schoppen. En die ervoor zorgen dat je meer dan ooit je eigen knusse leeshoekje apprecieert.

De archipel van de hond is zo'n boek. Ik las het op één dag uit en was verbijsterd. Claudel heeft vele gezichten weet ik ondertussen, en dit gezicht kende ik nog niet. Bikkelhard, zonder poezië, maar o zo relevant. Een boek voor deze tijd, dat iedereen zou moeten lezen.

Het begint zo eenvoudig: een eiland, een burgemeester, een onderwijzer, een dokter en een visser. Zonder voor- en achternaam, als archetypes. Zij stoten op drie zwarte lichamen die op het strand zijn aangespoeld. Vluchtelingen die hun reis niet hebben overleefd. En die het rustige leven op het eiland voorgoed zullen veranderen.

Aanvankelijk denkt men hun komst nog te kunnen verdoezelen. Te doen alsof er niets an de hand is. Maar gaandeweg gaat het geweten opspelen. De onderwijzer trekt op onderzoek uit. En plots verschijnt er ook een commissaris die lijkt te weten wat er is gebeurd.

Dat is het begin van een reeks gebeurtenissen die de ondergang van het eiland tot gevolg hebben. Niemand is meer dezelfde aan het einde van de rit. Geen happy end dit maal.

Claudel houdt ons met dit boek een spiegel voor, en het is geen flatterende. Want, wie zijn we zelf? Hoe vaak kijken we zelf de andere kant op? Vegen we dingen onder de mat? Schuiven de schuld in andermans schoenen? En vooral: waarom doen we dat?

In dit boek staat geen woord te veel. De zinnen zijn met zorg gesmeed, de beelden en symbolen zijn raak gekozen. En die soberheid zorgt ervoor dat de boodschap nog krachtiger binnenkomt. Ik moest er echt even van bekomen.

Lees hier wat Bettina  en Lalagè van dit boek vonden.