De regen voor hij valt




Goede titels doen iets met een mens. Ze roepen en beeld op, ze laten je wegdromen, ze raken een snaar, en bovenal: ze maken nieuwsgierig. En misschien heeft dit boek wel de allermooiste titel aller tijden, wegens poëtisch, geheimzinnig en zintuiglijk: je ruikt de vochtige lucht, je voelt de zomeravond, de dreiging van een onweer...

Nou, theetante, zo gaat ie wel weer!

Hoe dan ook: dit boek wilde ik lezen en daar heb ik allerminst spijt van. Eerder genoot ik al van het verrukkelijke Expo 58 van Coe, dit boek is helemaal anders, maar minstens even meeslepend.

Twintig foto's

Dit is het verhaal van Rosamund, een oude dame die op een dag overlijdt (dat gebeurt helaas wel vaker bij mensen op leeftijd). Deze dood lijkt echter zelfgekozen en goed voorbereid, want op de avonden voor haar heengaan neemt Rosamund een aantal casettebandjes op. Aan de hand van twintig foto's vertelt ze over haar leven en dat van de mysterieuze Imogen.

Mysterieus, inderdaad, want niemand uit de familie weet wie die Imogen is. Gill, de nicht van Rosamund, is verbaasd dat de erfenis voor een vreemde is bestemd. Ze probeert Imogen op te sporen, wat niet lukt, en besluit uiteindelijk zelf de cassettebandjes te beluisteren, in de hoop zo wat wijzer te worden.

Vertelkunst

Gill denkt de tapes eerst even een halfuurtje af te spelen "om te horen of het wat is", maar raakt zo meegesleept dat ze samen met haar dochters urenlang aan de cassettebandjes gekluisterd is. Ze halen er tussendoor een fles wijn bij, knabbelen wat op een broodkorst, maar verder schiet eten en drinken erbij in. En de telefoon laten ze gewoon rinkelen.

Rosamund blijkt namelijk een zeer goede verteller, en haar verhaal is bijzonder ontroerend. Het gaat over liefde, tegenslag en de vraag of ze in het verleden juist heeft gehandeld. Had ze Imogen beter kunnen helpen, al die jaren geleden, vraagt Rosamund zich bitter af, of heeft de geschiedenis nu eenmaal haar eigen loop?

Als het laatste bandje abrupt eindigt met geruis, zijn Gill en haar dochters eerst sprakeloos. Ze komen maar moeizaam los van het verhaal en besluiten verder te zoeken, naar de foto's die aan bod kwamen en natuurlijk naar Imogen.

Geniaal?

Ik zeg het niet snel, maar dit boek komt voor mij toch erg in de buurt van een meesterwerk. Coe slaagt er namelijk in om binnen een vrij strakke structuur (20 foto's, één per hoofdstuk) voor heel veel variatie te zorgen. Rosamund vertelt heel rustig, weidt af en toe uit over details, en tegelijk sleept ze je zo mee dat je het boek niet kunt weg leggen. En dat niet eens omdat er cliffhangers inzitten of spanningsbogen die je wil afronden. Puur omdat het zo'n eerlijk en doorleefd verhaal is.

En ja, die titel, dat prachtige beeld heeft een ontroerende plek in het boek. Het is verbonden met de dag waarop Rosamund het allergelukkigst was: het moment waaraan ze op het eind van haar leven met een glimlach aan terugdenkt.

Tot slot

Graag nog even een heel groot compliment naar degene die de foto op de voorkant heeft uitgekozen: zo nauw verbonden met de kern van het verhaal (al weet je dat pas op de allerlaatste bladzijde). De cover biedt in dit geval echt meerwaarde, voegt nog ene laag toe, en dat is héél zeldzaam!

Reacties

  1. Hoor euh lees je dan letterlijk wat er op de bandjes te horen is? En hoe vond je de vertaling?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, en daar tussendoor lees je dan hoe de luisteraars reageren, welke vragen het verhaal oproept, hoe er een stilte valt als een bandje afgelopen is...
      Ik heb niet gecheckt hoe goed de vertaling is, de tekst heeft me niet gestoord in elk geval.

      Verwijderen
  2. Oh ja, deze komt op de leeswensenlijst! Toevalligerwijs las ik heel recent Het rode adresboek van de Zweedse schrijfster Sofia Lundberg. Ook daarin draait het om een oudere dame die haar levenservaringen aan de volgende generaties doorgeeft. Zij doet dat aan de hand van de namen die zij in de loop der jaren in het adresboekje verzameld heeft. Lijkt dus misschien qua structuur op elkaar, maar ben nu extra nieuwsgierig hoe Coe dit uitgewerkt heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En ik ben nu benieuwd naar het rode adresboek: zou houden we elkaar bezig!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. hoi Jacqueline, ik wilde je even laten weten dat ik je reactie op mijn blogpost tot vandaag niet heb gezien (problemen met google, ik kreeg geen melding). het is toeval dat ik het vandaag wel zag... anyway, sorry daarvoor! het is toch altijd een beetje naar als je ergens op reageert en de reactie in het niets verdwijnt.. groetjes.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts