"Rust in boekformaat"

Op de één of andere manier vallen de weken tussen nieuwjaar en carnaval me altijd zwaar. Is het de duisternis? de kou? of gewoon het gebrek aan perspectief? Hoe het ook zij: wat was ik blij dat de krokusvakantie van start ging. Eerste post? Mijn favoriete boekenwinkel!

Daar word ik namelijk altijd zo goed begrepen. Zoals deze keer bijvoorbeeld, toen ik vroeg om "rust in boekformaat". Ik kreeg een mooi, klein boekje mee, dat me de volgende dagen helemaal betoverde. Wat een poëtische zinnen. Wat een mooie melancholie en vooral: wat een sterk verhaal!

Hoe alles moest beginnen

Thomas en Licia zijn acht jaar en weten het zeker: dit is liefde voor altijd. Twee buitenbeentjes hebben elkaar gevonden. Ze begrijpen elkaar woordeloos en ze voelen zich thuis in dezelfde fantasiewereld. Het lijkt een sprookje, al gloort er ook, aan de rand van ons blikveld een donker randje.  Niemand legt er echt de vinger op. Maar toch is er iets...iets onuitspreekbaar breekbaars, iets ongrijpbaars en onzegbaars, ....

En hoewel de liefde voor eeuwig zou moeten zijn, raken Thomas en Licia elkaar toch kwijt. Zij verhuist naar Italië, hij zoekt voortaan op papier naar woorden. Nooit wordt het zoals voorheen.
Wel zien ze elkaar drie keer terug. Als ze 18 zijn, bijna 40 en in de zestig. En heel geleidelijk aan groeit het vertrouwen om het onzegbare toch uit te spreken.

Een kunstwerk

Ik las dit boek met ingehouden adem. Want hoe Verbogt de Nederlandse taal gebruikt is zo wonderlijk. Zijn zinnen zinderen, kronkelen en slepen je mee. Niet met de strakke rechtlijnigheid van een Mondriaan, eerder met de weemoed van een Chagall. Heldere kleuren en een vleugje mystiek; warmte en tegelijk ook afstand. En heel veel gevoel. Ontroerend!

Ik genoot van dit boek, dat ik onmiddellijk opnieuw zou willen lezen, om - nu ik het verhaal ken - nog eens van de taal te genieten. Nog eens mee te zweven op de gedachten en mijmeringen van de hoofdpersoon.

Toen ik het boekje kocht gaf de boekhandelaar me mee: "Deze schrijver verdient internationale bekendheid". En daar ben ik het nu eens volledig mee eens!