De Blauwe bloem – Penelope Fitzgerald

Ze zijn van alle tijden: zieners. Mensen met een poëtisch oog voor hetgeen zich achter de zichtbare wereld schuilhoudt. Zij voelen elke trilling en worden geraakt door het schijnbare banale. Vast geen eenvoudige rol om te spelen in een wereld vol pragmatici.

Fritz Von Hardenberg, oftewel Novalis, was één van hen. Leven met een gevoelige geest en een verlichte blik vielen hem niet altijd mee. Ijverig deed hij zijn best om een goede zoon te zijn, een veelbelovend student en een betrouwbare ambtenaar. ’ s Avonds in de donkerte schreef hij zijn gedichten.

En dan ontmoet hij Sophie Von Kühn, een piepjong meisje. Volgens hem is ze bijzonder, zijn muze, zijn filo-sophie. Met veel respect voor haar jonge leeftijd verklaart hij haar zijn liefde. Wat raakt hem precies? Haar speelsheid? Haar naïviteit? Haar levenslust?

Terwijl zijn liefde groeit, neemt Sophies veerkracht echter af. Het onmogelijke komt in zicht: hoe kan iemand sterven nog voor het leven begint?

Penelope Fitzgerald beschrijft de wonderlijke liefde van Novalis met bijzonder weinig woorden. Aanvankelijk was het even wennen, hoe ze met enkele pennenstreken een karakter neerzet, een sfeer laat proeven, een blik laat spreken. Geen overbodige details in dit verhaal, geen uitgebreide context. Maar een uitgepuurd verhaal over liefde, schoonheid en hoe men beide kan kwijtraken.

Wel een boek om voor in de stemming te zijn, merkte ik. Geen tussendoortje, maar een aandachtstrekker. Eens je gebeten bent, wil je verder. Maar niet gebeten, dan wordt het moeilijk, lijkt me. 

Aan te raden dus voor poëtische zielen en woordenproevers. Voor lezers met voldoende fantasie om de krijtlijnen van Fitzgerald zelf in te kleuren. Wie daartoe bereid is, zal met dit boek bijzonder tevreden zijn.

* Met veel dank aan uitgeverij Karmijn voor het ter beschikking stellen van dit boek *