De Blauwe bloem – Penelope Fitzgerald
Ze zijn van alle tijden: zieners. Mensen met een poëtisch
oog voor hetgeen zich achter de zichtbare wereld schuilhoudt. Zij voelen elke
trilling en worden geraakt door het schijnbare banale. Vast geen eenvoudige rol
om te spelen in een wereld vol pragmatici.
Fritz Von Hardenberg, oftewel Novalis, was één van hen.
Leven met een gevoelige geest en een verlichte blik vielen hem niet altijd mee.
Ijverig deed hij zijn best om een goede zoon te zijn, een veelbelovend student
en een betrouwbare ambtenaar. ’ s Avonds in de donkerte schreef hij zijn
gedichten.
En dan ontmoet hij Sophie Von Kühn, een piepjong meisje.
Volgens hem is ze bijzonder, zijn muze, zijn filo-sophie. Met veel respect voor
haar jonge leeftijd verklaart hij haar zijn liefde. Wat raakt hem precies? Haar
speelsheid? Haar naïviteit? Haar levenslust?
Terwijl zijn liefde groeit, neemt Sophies veerkracht echter
af. Het onmogelijke komt in zicht: hoe kan iemand sterven nog voor het leven
begint?
Penelope Fitzgerald beschrijft de wonderlijke liefde van
Novalis met bijzonder weinig woorden. Aanvankelijk was het even wennen, hoe ze
met enkele pennenstreken een karakter neerzet, een sfeer laat proeven, een blik
laat spreken. Geen overbodige details in dit verhaal, geen uitgebreide context.
Maar een uitgepuurd verhaal over liefde, schoonheid en hoe men beide kan
kwijtraken.
Wel een boek om voor in de stemming te zijn, merkte ik. Geen
tussendoortje, maar een aandachtstrekker. Eens je gebeten bent, wil je verder.
Maar niet gebeten, dan wordt het moeilijk, lijkt me.
Aan te raden dus voor poëtische zielen en woordenproevers.
Voor lezers met voldoende fantasie om de krijtlijnen van Fitzgerald zelf in te
kleuren. Wie daartoe bereid is, zal met dit boek bijzonder tevreden zijn.
* Met veel dank aan uitgeverij Karmijn voor het ter beschikking stellen van dit boek *
* Met veel dank aan uitgeverij Karmijn voor het ter beschikking stellen van dit boek *
Oh, die ga ik zeker lezen!
BeantwoordenVerwijderen