Vele hemels boven de zevende

Het leven bijt! Het deelt rake klappen uit, het grijpt ons bij de keel en vloert ons genadeloos. En wij, we staan erbij en we kijken ernaar. En heel vaak doen we niets. Omdat we zo verbijsterd zijn, bijvoorbeeld. Of omdat we ons machteloos voelen tegenover het noodlot. En soms ook omdat we nu eenmaal andere dingen te doen hebben, die we net iets belangrijker vinden dan het leed van een ander. De vraag is natuurlijk of dat ons van onze verantwoordelijkheid ontslaat.

Met dat dilemma worstelen de personages in Vele hemels boven de zevende. Zij zijn degenen die toeslaan, of die juist getackeld worden door het lot. Ze zijn elkaar zeer nabij, en tegelijkertijd staan ze mijlenver van elkaar af. Want hoewel ze met elkaar praten, de liefde bedrijven of ruziemaken, echt raken doen ze elkaar niet. Gevangen in hun eigen visie zien ze de ander niet echt. Beseffen ze niet altijd hoe hard het leven er bij de ander op inhakt. 

Mijn God, wat een boek! Vanaf de eerste zin al indrukwekkend. Weergaloos meeslepend. Als een klassiek koor waarin vijf stemmen weerklinken. Vijf personages, elk met hun eigen toonhoogte en timbre, vertellen het verhaal. Soms lopen hun meningen parallel. Maar vaker zit er wat ruis op. Prachtig hoe die verschillende toonaarden haast polyfoon met elkaar verweven raken. En af en toe een tikje atonaal zijn.

Want er gebeuren heftige dingen in dit boek. Mensen worden verliefd, nemen ingrijpende beslissingen, raken aan de drank en verliezen de moed. Grote emoties en kleine kwetsuren, ze komen allemaal langs. En net als je denkt te weten waar het verhaal heengaat, krijgt het boek een onverwachte wending. Die je volledig van je sokken blaast.

Meer verklappen over het verhaal zou zonde zijn. Want dan ontneem ik u het plezier om zelf te ontdekken hoe de relatie tussen de verschillende stemmen precies zit. Wie de winnaars zijn en wie de verliezers. En het ontrafelen van die ingenieuze puzzel vormt de helft van het leesplezier. De andere helft bestaat uit datgene wat niet gezegd wordt. Want daar zijn de hoofdpersonen meesters in. Maar, zwijgen blijkt niet altijd goud.

Ik kan dus alleen maar uitroepen: wat een boek! Weergaloos herkenbaar, ontroerend en verbijsterend. Het liet me vertwijfeld achter. Het raakte me diep.  En is het dat niet wat goede boeken moeten doen?

VRAGEN VOOR LEESCLUBS

• Welke andere personages had je wel eens aan het woord willen horen?
• Is het makkelijker om anderen te vergeven dan jezelf? Hoe vergevingsgezind ben jij?
• Hoe moeilijk is het om hulp van anderen te aanvaarden?
• Welke sprong moet jij nog wagen?
• Is het mogelijk om van twee mensen tegelijk te houden?
• Remmen zekerheid en veiligheid af?
• In welke gevallen is het vermijden van een conflict een goede oplossing?
• Hadden de personages in dit boek gered kunnen worden?
• Waarom koos de uitgever voor deze cover? 

PS. Eerder las ik van Griet Op de Beeck, Kom hier dat ik u kus