Kort en klein

Abdij van Mozac (Auvergne)

Ondergetekende is kort, al zeggen we doorgaans: klein. Met moeite 1 meter 60. En al probeer ik met hakken nog enige centimeters te winnen, het blijft een feit: ik aanschouw de wereld vanuit een soort kikvorsperspectief (en word door lange mensen al eens letterlijk over het hoofd gezien)

Misschien komt het daarom dat ik het kleine, fijne nogal waarderen kan. Het echte kleine dan, niet de pietepeuterigheid van tierelantijnen en details. Wel het uitgepuurde, het matige, de eenvoud. Om het concreet te maken: liever een Romaans kapelletje dan een barokke dom. Liever stoofpot dan haute cuisine. Bij voorkeur Schubert en geen Wagner; een pittige espresso boven een opgeklopte cappuccino! 

Bij boeken is het natuurlijk net zo. Dit jaar liep ik vast op grote kanonnen, meeslepende grootse epossen, propvol drama en weergaloosheid. Ik berichtte al over les Misérables. De afgelopen week beet ik mijn tanden stuk op Schuld en Boete. Vast heel prachtig en zo, heel diepgravend en doordacht, maar o zo zwart en somber. De Russische boekenclub ten spijt, het is me niet gelukt hiervan te genieten. En het boek is ondertussen kordaat aan de kant geschoven.

Maar gelukkig was er tegengif! Namelijk een bundel verhalen van Alice Munro. Korte verhalen over vrouwenlevens op zoek naar geluk. Groots, in hun kleinheid en beknoptheid. En dat niet alleen wat de omvang betreft, maar ook qua taal. Bedrieglijk eenvoudig.

De verrassing zit vaak in de staart. Munro neemt je mee in een leven, je leest moeiteloos verder en dan ineens: een draai, een abrupt einde, een onverwacht perspectief. Het verhaal is dan wel ten einde, de zinnen zijn gestopt, maar de kous is nog niet af. Want dan volgt het denken, het mijmeren, het herlezen en dieper graven. Zoals men van een warme, straffe espresso nog lang kan nagenieten.

Verbazingwekkend hoe Munro zich zo kan inleven in heel verschillende levens. En hoe zij met een paar details een hele wereld kan oproepen.  Ellende en hoop gaan in haar verhalen vaak hand in hand. Want “te veel geluk”, zit er niet in dit boek. Maar evenmin groots en verzwelgend drama. Wel kleine pittige portretten met dat beetje meer. Over hoe kleine momenten grote gevolgen kunnen hebben, of uiteindelijk juist niet. 

Kort en krachtig: Mooi!