The garden party

Ook grote schrijvers zijn wel eens jaloers. Virginia Woolf bijvoorbeeld zou na het lezen van de korte verhalen van Katherine Mansfield hebben uitgeroepen: "O, kon ik maar schrijven zoals zij". Omdat een dergelijk fait divers mij  natuurlijk erg nieuwsgierig maakt, dook ik in vaders boekenkast en nam Mansfield's bekendste bundel "The garden party" ter hand. En ik vind dat u dat ook zou moeten doen!

De bundel opent met "At the bay"; een prachtig geschreven verhaal over een zomerse dag en wat er allemaal gebeurt in een vakantiedorpje. Net als bij Mrs Dalloway fladderen we van het ene personage naar het andere, kruisen we onderweg eerdere hoofdpersonen en zijn het vaak kleine handelingen die heel erg betekenisvol zijn. Waarom Woolf dit mooi vond begrijp ik onmiddellijk.

Ook heel wat andere verhalen raakten bij mij een gevoelige snaar. Niet omdat ze heel dramatisch zijn, maar vooral omdat we mensen treffen die even stilstaan en afstand nemen van hun eigen bestaan. Een klein voorval doet hen mijmeren over waar ze vandaan komen én hoe ze verder willen. Soms hoopvol, vaak ook melancholisch, telkens waardevol.

Sommige verhalen als "Her first ball" en "The garden party" zijn gedateerd. Ze spelen zich af in een wereld waar standverschillen de boventoon voeren en jonge meisjes worden voorbereid om tijdens aangename (en peperdure) feestjes een echtgenoot aan de haak te slaan. Andere verhalen lijken dan weer heel eigentijds, "An ideal family" bijvoorbeeld en het fantastische "Mariage à la mode" diepen situaties uit die vandaag ook nog heel herkenbaar zijn.

Mansfield schrijft heerlijk, en is lang niet zo hermetisch als Woolf soms kan zijn. Omdat de verhalen zo eenvoudig en zo naturel overkomen is het zelfs moeilijk om precies te vatten wat hen zo goed maakt. Het leest zo makkelijk weg, het verhaal kabbelt aangenaam voort, tot een klein moment, een woord of een blik je naar adem doet snakken en ervoor zorgt dat je het hele verhaal in een ander licht gaat zien. Heel knap vind ik dat!

Jammer dus dat Katherine Mansfield zo onbekend is, en dat ze zo vroeg is gestorven. Amper 34 was ze, toen ze overleed, met nog heel veel plannen voor nieuwe verhalen. Als haar eerstelingen al zo jaloersmakend waren, wat zou de rest van haar oeuvre dan wel niet betekend hebben, vragen velen zich af. "Het is toch een beetje alsof Virginia Woolf ons was ontvallen voor ze Mrs Dalloway schreef", las ik ergens, en dat was even slikken!