Compassie - Stephan Enter

De liefde! Mensen, wat verwachten we er tegenwoordig veel van. We willen niet alleen iemand die er mooi uitziet, hij/zij moet ook nog eens lief zijn, beschikken over goede tafelmanieren, niet stinken en zelden of nooit vloeken. Bovendien mag hij of zij natuurlijk geen neuspeuteraar zijn, geen foute hobbies beoefenen of andere zwakke karaktertrekken vertonen. En misschien nog wel het allerbelangrijkste, de geliefde moet aanleiding kunnen geven tot menig interessante Selfie.

Dat soort verlanglijstjes bestaat natuurlijk al eeuwenlang. Maar in het verleden konden schone deernes en romantische jongelingen maandenlang smachtend naar de maan staren, zonder dat er iets gebeurde. En tijdens dat wachten viel hun oog dan ook wel eens op iemand die helemaal niet in het verlanglijstje paste. Maar die, bij nader inzien de ware liefde bleek te zijn, juist omdat hij of zij niet in één vakje te vangen was.  Eind goed, al goed!

In de huidige hoogtijdagen van het internetdaten dreigen we een dergelijk toeval uit te sluiten. We selecteren mogelijke ontmoetingen immers met het ideaalbeeld in ons achterhoofd. We verwachten bovendien niets minder dan een coup de foudre: de magische liefde op het eerste gezicht. “Klikt” het niet van de eerste tel, dan wordt het niets, lijken we te denken. En wat mijn moeder “ongedwongen kennismaken” noemde, wordt moeilijk als beide partijen met onmogelijk hoge verwachtingen naar de plaats van afspraak komen. Om daar dan vast te stellen dat de andere partij de feiten op z’n minst een beetje heeft bijgekleurd. 

Nee, daten in tijde van internet, het lijkt me niet zo makkelijk.

En dat blijkt ook voor de hoofdpersoon in Compassie, het boek dat ik vorige week al las. Frank heeft er al heel wat ontgoochelende gesprekken opzitten als hij plots het profiel van de fascinerende Jessica opmerkt. Ze spreken af en wat dacht u? Het klikt. Bijzonder goed zelfs, alleen niet op alle fronten….en dat is nu juist het probleem.

Nu verder vertellen zou echt de pret bederven, maar het woord “dilemma” kunnen we wel al laten vallen. En ook de bedenking dat een mens al eens water bij de wijn wil doen, maar dat er ook een grens is. Want wat is nu eigenlijk het belangrijkste in een relatie: geestelijke verwantschap of lichamelijke aantrekkingskracht? De hoofdpersoon worstelt er een heel boek mee, hakt een knoop door en blijft ook daarna nog twijfelen of hij wel de juiste keuze maakte. 

Ik las Grip van Enter bijzonder graag, dit boekje toch net iets minder. Misschien omdat het zo bedrieglijk eenvoudig is (je kunt de clou makkelijk navertellen in een paar zinnen). Het was zo uit en ik dacht dan ook dat ik het snel weer zou vergeten, maar .... het bleef knagen. 

En toen ik later een andere lezer tegenkwam die een vurig pleidooi afstak wat ze er wel mooi aan vond (“het conflict tussen twee generaties is zo treffend!”) begon ik nog verder te mijmeren. Over de liefde, over de maakbaarheid ervan, over verlanglijstjes, opofferingszin en over de vraag wie van de personages nu het meeste compassie verdiende. Zodat ik nu, een week nadat ik het boekje dichtsloeg, moet toegeven dat het toch iets met me heeft gedaan.

Soms duurt het gewoon even voor de liefde toeslaat!