The Tenant of Wildfell Hall

Stel, het is 1840, je bent een dametje en woont  in een klein Brits dorpje. Er gebeurt ontstellend weinig in je leven en na ettelijke borduurpakketten ben je helemaal klaar met het betere handwerk. Je snakt naar spanning en sensatie en dus kijk je reikhalzend uit naar iets nieuws. 

Hoe geweldig is het dan als je een nieuwe buurvrouw krijgt! Een nieuwe huurster van het landhuis aan de rand van het dorp. Dat brengt leven in de brouwerij, hoera! Je begint dus meteen druk te plannen: er moeten uitnodigingen komen voor tea-parties, rijtuigen moeten in orde worden gezet en uiteraard verdient je hoed een nieuw lintje en een verse veer, want zo'n eerste kennismaking kan je nooit meer overdoen, nietwaar?

Tijdens de mis op zondag krijg je de nieuwe aanwinst dan eindelijk te zien. Ze is mooi, maar ook een beetje nors. Je spreekt haar aan, complimenteert haar met haar zoontje en nodigt haar uit voor een gezellig onderonsje. Maar de nieuwe buurvrouw houdt de boot af. Het is nog net niet onbeleefd, maar het scheelt niet veel. Daar gaan jouw kansen op aangename theekransjes.

Maar, je geeft niet op. Je probeert het nog eens en nog eens, en telkens vang je bot. Na weken aandringen trek je een ander register open: dat van de venijnige roddel. Want, waar haalt dat wicht het recht vandaan om je zo buitenspel te zetten?  Wat is ze van plan en vooral: wat heeft ze te verbergen? 

Op genoeglijke avondjes verspreid je het gif: is haar zoontje wel een wettelijk kind? Verdient die huurster echt haar geld met schilderen? En hoeveel mannen heeft ze eigenlijk al om haar vinger gewonden? Zo gaat dat, en nee, het is niet fraai. Maar wat moet je als iemand de sociale conventies zo met de voeten treedt? Spannend hoor!

****

Ik las The Tenant of Wildfell Hall zonder eerst op wikipedia op te zoeken waar het verhaal over gaat. En achteraf was ik ook erg blij dat ik het verhaal zo onbevangen had kunnen benaderen. Zo kon ik me aanvankelijk het onbegrip van het dorp wel voorstellen: wat een vervelend nors mens was die Mrs. Graham! Nadien begreep ik heel goed waar die afstandelijkheid vandaan kwam en waarom er zoveel verborgen moest blijven.

Dus nee, ik ga niet spoilen vandaag. Ik ga alleen in bedekte termen opwerpen dat ik dit een prachtig en krachtig boek vond over het recht van een vrouw om te beschikken over haar eigen leven. Om te beslissen dat je bepaalde zaken echt niet hoeft te pikken, en dat je voor je eigen bestwil soms noodzakelijk is om de sociale conventies opzij te schuiven.

Het boek was bij verschijnen blijkbaar echt shockerend, en ik vond het ook een eye opener. Het maakt namelijk brandhout van alle ideaalbeelden over het rooskleurige leven van de adel in het begin van de negentiende eeuw. Achter de mooie façade van een schitterend landhuis ging soms een bittere wereld schuil. Het is de verdienste van Anne Bronte om dat zichtbaar te maken.

***

De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: Magasin des Modes Nouvelles Françaises et Anglaises, 20 juillet 1787, 25e cahier, 2e année, Buisson, 1787