tag:blogger.com,1999:blog-8286968425351221792024-03-18T22:15:14.234+01:00De Theetante Een leven vol boeken, verhalen, koppen thee,
en creativiteitJacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.comBlogger461125tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-56446116976644443062024-03-16T14:36:00.001+01:002024-03-18T22:14:41.019+01:00De korte verhalen leesclub: een einde en een nieuwe start<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxntpLqn9Y-tOwMHPEXHZYnFDQ_FvwwY4hbBAl_Ng0TVNUPtYC3Dmhey2pQU83bKeVVjkpM_M9Ty9p-lKfxZoxhAFSAYiCx_rRbU60600qt4H7KvJ8q_dbsJEfyCybCR19g9nf-JDcNangYaMymHTCRTSlyks3lnrQKfUluR-73w4-zFl8M2SDdhuW2uQe/s1030/Scherm%C2%ADafbeelding%202024-03-18%20om%2022.11.18.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="1030" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxntpLqn9Y-tOwMHPEXHZYnFDQ_FvwwY4hbBAl_Ng0TVNUPtYC3Dmhey2pQU83bKeVVjkpM_M9Ty9p-lKfxZoxhAFSAYiCx_rRbU60600qt4H7KvJ8q_dbsJEfyCybCR19g9nf-JDcNangYaMymHTCRTSlyks3lnrQKfUluR-73w4-zFl8M2SDdhuW2uQe/w400-h306/Scherm%C2%ADafbeelding%202024-03-18%20om%2022.11.18.png" width="400" /></a></div><p>De voorbije jaren was ik weinig te bespeuren op deze blog, ik weet het. Natuurlijk las ik nog steeds stapels boeken, ik vertelde verhalen en holde vrolijk van hot naar her. Maar ik was vooral ook mantelzorger voor mijn mama'tje. Helaas is daar drie weken geleden een einde aan gekomen. Maar elk einde betekent ook weer een nieuw begin. En voor mij betekent dat ook: tijd om de blogdraad weer op te nemen.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZrFVCQyuz0ydgJKC04f0bwX8kTo77i1_ozQQ9poX1ZCP9ZgEfn7YFSY9i_2qwnqGNIwjy8AeRGGVEwerp01AI6fdMZbFgpiXy72CccoSo2K7uv6hY2OBhZfkofa5rgMFrLpu86MOKAqsAfwNluc83aaBBRKGOcgfQ8DWe6ytubHAQJrI6x23ziMKtVMyg/s840/527x840.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="527" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZrFVCQyuz0ydgJKC04f0bwX8kTo77i1_ozQQ9poX1ZCP9ZgEfn7YFSY9i_2qwnqGNIwjy8AeRGGVEwerp01AI6fdMZbFgpiXy72CccoSo2K7uv6hY2OBhZfkofa5rgMFrLpu86MOKAqsAfwNluc83aaBBRKGOcgfQ8DWe6ytubHAQJrI6x23ziMKtVMyg/w201-h320/527x840.jpg" width="201" /></a></div>De eerste leestip die ik nu wil delen is het boek dat we samen de laatste maanden hebben gelezen. Want: wij hadden een korte verhalen leesclub, met twee leden: wijzelf! Elke week kozen we een verhaal uit deze mooie bundel en dat bespraken wij dan. Heel fijn om samen nieuwe auteurs te ontdekken, van taal te proeven en ook te merken hoe anders wij beiden lazen!<p></p><p>Als ik haar op woensdag kwam bezoeken, dan zat ze altijd al op me te wachten met dit boek op schoot (ze begreep ook nooit dat ik het verhaal dinsdag nog niet gelezen had, want eigenlijk wilde ze dinsdagavond het gesprek al beginnen aan de telefoon) Ik mocht nog net mijn jas uitdoen en dan vlogen we erin: we deelden de favoriete zin, we analyseerden de voornaamste thema's en we beoordeelden de stijl! Pas daarna volgende thee en gesprekken over ditjes en datjes: de verhalen gingen duidelijk voor.</p><p>Het eerste verhaal uit deze bundel was meteen mijn favoriet: "Twee woorden" van Isabel Allende. Een pracht van een vertelling over hoe belangrijk woorden kunnen zijn. Ik was helemaal meegesleept door de sfeer van circus en vertellerij. Mijn moeder las anders: zij vond het juist heel prachtig hoe de liefde in dit verhaal ontstond, en dat daar uiteindelijk weinig woorden voor nodig waren.</p><p>Ook "Benjamins balans", van Arthur Japin, speelt zich af in de circus-achtige setting. Naar aanleiding hiervan hadden we een mooi gesprek over keuzes maken en loslaten. Dieper dan waar we anders toe gekomen waren.</p><p>Na elk verhaal volgt er ook een gedicht. Dat las ik dan meestal nog eens voor, daar kon ze echt van genieten. Dit gedicht van Ida Gerhardt vonden we beiden heel treffend en troostend:</p><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i>Dit wordt ons niet ontnomen: lezen</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>en ademloos het blad omslaan</i></div><div style="text-align: center;"><i>Ver van de dagelijksheid vandaan</i></div><div style="text-align: center;"><i>Die lezen mogen eenzaam wezen</i></div></i></div><p style="text-align: center;"><i>Ze waren het van kinds af aan</i></p><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i>Hen wenkt een wereld waar de groten</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>de tijdlozen, voortbestaan</i></div><div style="text-align: center;"><i>Tot wie wij kleinen mogen gaan</i></div><div style="text-align: center;"><i>de enigen die ons nooit verstoten</i></div></i></div><p><br /></p><p>Ik ben dankbaar voor die laatste maanden en voor de rol die dit boek daarin heeft kunnen spelen. Nu lees ik alleen verder, maar ik zal nooit vergeten dat ik het leesplezier van huis uit heb meegekregen. Dat is een geschenk dat je kan blijven uitpakken!</p><p>P.s. Bijzondere dank aan Els die ons twee exemplaren van dit boek schonk en nog wat praktische tips voor het samenlezen gaf. Zo'n korte verhalen leesclub: ik kan het iedereen aanbevelen!</p><p>PSPS: De afbeelding komt uit de Rijksstudio: Bandontwerp met twee vrouwen met een boek, Johan Braakensiek.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-55653984265711469472021-11-21T09:16:00.000+01:002021-11-21T09:16:15.454+01:00Ook chique oude dames kunnen rondspoken, nietwaar Lady Mary?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgxXCHWHCRDG8i3dgbjRb51uEQVGgU9nA5LFHnGlE8v-E1qmdvuVSv-9ej9WOafIbDApPGWga7Hb2d-3H56AKnFFfleNC91UWKsMFYLf4Vd6DcS123abqPFcIMBMT7eStJyU4dDG6qUzGK/s2048/SK-A-3622.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1672" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgxXCHWHCRDG8i3dgbjRb51uEQVGgU9nA5LFHnGlE8v-E1qmdvuVSv-9ej9WOafIbDApPGWga7Hb2d-3H56AKnFFfleNC91UWKsMFYLf4Vd6DcS123abqPFcIMBMT7eStJyU4dDG6qUzGK/w326-h400/SK-A-3622.jpg" width="326" /></a></div><p>De laatste jaren uit het leven van lady Mary zijn heel genoeglijk. Ze woont heel comfortabel in een knusse cottage, omringd door zorgzame bedienden en een lief petekind. Hoe oud ze ook is, echte kwalen heeft ze niet, ze is een beetje langzamer en ze heeft een leesbril nodig, maar dat is het dan ook. De dagen glijden aangenaam voorbij en lady Mary kan zich eigenlijk niet voorstellen dat ze ooit zal sterven. Een testament maken stelt ze dan ook steeds weer uit, en als ze dan toch iets op papier zet, verstopt ze dit documentje vlug, opdat anderen er niet vanaf zouden weten. Want ja, de eigen sterfelijkheid erkennen, dat doet Lady Mary natuurlijk niet.</p><p>Maar dan steekt er, geheel onverwacht, een iets te gure windvlaag op, en lady Mary vat kou. Het einde komt snel en zacht, zo zacht dat de oude dame aanvankelijk niet eens doorheeft dat ze eigenlijk gestorven is. Maar nadat ze enkele oude aanbidders heeft ontmoet, van wie ze zeker weet dat ze al lang zijn heengegaan, beseft Mary dat het waar is. En meteen heeft ze spijt. Want ze beseft dat ze haar lieve petekind in armoede heeft gestort. Zonder testament gaat alles immers naar een verre kleinzoon die Lady Mary amper kent.</p><p>Het is duidelijk: Lady Mary <i>moet</i> terug, want deze fout wil ze echt rechtzetten. De andere geesten raadden het haar af, want die levenden, daar valt niet mee te praten. Maar lady Mary is vastbesloten: ze wil de bergplaats van haar geheime testament onthullen. Of dat lukt, is nog maar de vraag, want haar nabestaanden geloven niet in spoken. En dus moet lady Mary echt haar allerbeste beentje voorzetten.</p><p>****</p><p>De meeste spookverhalen zijn geschreven vanuit het perspectief van de levenden. Bij hen lopen de rillingen over de rug, ze worden gek van angst, of ze ontcijferen met veel moeite de boodschappen van gener zijde. Maar niemand beseft hoeveel moeite die spoken moeten doen om tot ons door te dringen. Oscar Wilde schreef ook een geestige novelle over, die ik <a href="https://detheetante.blogspot.com/2020/11/spookverhalen-5-canterville-ghost-o.html">eerder al eens besproken heb</a>. De kleine novelle <i>Old lady Mary</i> van Margaret Oliphant is minder humoristisch, maar verder echt een pareltje!</p><p>Ik kende Margaret Oliphant trouwens helemaal niet. Ze blijkt een zeer vruchtbare auteur te zijn geweest in de negentiende eeuw. Omdat haar echtgenoot al vroeg stierf en ze haar kroost moest onderhouden, was schrijven voor haar de enige manier om aan de kost te komen. Volgens sommigen heeft ze daardoor te snel en te veel geschreven, waardoor ze geen Austen of Elliot is geworden. Anderen zijn milder en menen dat er nog heel wat moois in haar oeuvre te ontdekken valt.</p><p>Ik heb <i>Old Lady Mar</i>y in elk geval met veel plezier gelezen, en zette zeker nog wat andere spookverhalen van Oliphant op mijn leeslijstje. En nu ben ik natuurlijk benieuwd: kende u deze auteur al? En heeft u tips? Niet aarzelen: posten!</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;"><i>De afbeelding komt uit de Rijksstudio: </i></span><i style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit; font-size: small;">Lezende oude dame, Alexander Hugo Bakker Korff, 1871</i></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-90173456954516168122021-11-07T11:59:00.000+01:002021-11-07T11:59:11.347+01:00Carmilla, of waar Bram de mosterd haalde<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqVcyE1fNU4oZ5Ku3VDpLN9yQBogKfzFyKq7oIlclqwUjxcCglI5gqc3KrzuOeT54DgKvBatjRG8ULPSZrxA0kpQaq-8FKXD7iphikEOZVCy3f8oCggE_wcRc6-3wpMj5h4kIJNN55hkgq/s487/Schermafbeelding+2021-11-04+om+10.52.38.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="487" data-original-width="451" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqVcyE1fNU4oZ5Ku3VDpLN9yQBogKfzFyKq7oIlclqwUjxcCglI5gqc3KrzuOeT54DgKvBatjRG8ULPSZrxA0kpQaq-8FKXD7iphikEOZVCy3f8oCggE_wcRc6-3wpMj5h4kIJNN55hkgq/w370-h400/Schermafbeelding+2021-11-04+om+10.52.38.png" width="370" /></a></div><p> "Mijn moeder leest een lesbische vampirenroman", welke puber kan dat nu zeggen? De mijne kon dat met recht en reden beweren, want het was gewoon waar. En dat kwam zo.</p><p>Vorige week las ik namelijk <a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/10/tante-zette-haar-tanden-in-dracula.html">Dracula</a> van Bram Stoker, en kwam ik erachter dat Bram niet de allereerste was die een Vampier ten tonele voerde. Sheridan Le Fanu, een Ierse schrijver van spookverhalen, was hem namelijk voor. In 1872 beschreef hij al een akelig bloedzuigend wezen, namelijk de mysterieuze Carmilla. Dat wilde ik natuurlijk graag meemaken en dus reisde ik al lezend af naar het verre Oostenrijk.</p><p><b>Een mysterieuze logée</b></p><p>Het verhaal speelt zich af, hoe kan het ook anders, in een oud, krakerig kasteel, ergens diep in duistere bossen verscholen. Daar woont Laura, een lieftallige deerne, die zich in alle eenzaamheid nogal te pletter verveelt. Groot is haar vreugde als zich, totaal onverwacht, een logée aandient in de vorm van de ravissante Carmilla. Het klikt meteen tussen de jongedames en ze borstelen eindeloos elkaars haar, ze lezen elkaar romans voor en knuffelen soms meer dan innig.</p><p>Maar ondanks alle gezelligheid, blijft Carmilla een mysterie. Want, waarom staat ze nooit voor één uur op? Waarom eet ze amper mee en slaat ze telkens het gebed over? Laura doet haar uiterste best om antwoorden te vinden, maar Carmilla zwijgt. Als er in de omgeving steeds meer meisjes overlijden, nadat ze gebeten zijn door een vreemd wezen, én een schilderij op het kasteel bijzondere overeenkomsten met Carmilla vertoont, wordt Laura bang. Haar nuchtere vader, die niets wil weten van occulte krachten, stelt haar gerust. Maar voor de zekerheid koopt Laura toch een amulet en doet ze 's nachts haar deur op slot. Het is maar de vraag of dat voldoende is, ....</p><p>Wat volgt is een duistere, spannende en o zo heerlijke griezeltocht, vol gekrijs en gezucht, bloedspatten, volle manen en wolvengehuil. Met op het einde ook nog een professionele vampierenjager én een pseudowetenschappelijke vermaning aan de lezers: hou altijd wat bollen knoflook bij de hand!</p><p><b>Vampierenkoorts in Engeland?</b></p><p>Vampierenverhalen behoren niet tot de Britse folklore, maar komen uit de Slavische en Hongaarse volkscultuur. Daar werd al in de Middeleeuwen verteld over vervloekte overledenen die 's nachts herrezen en zich voedden met bloed. Men kon hen verdrijven met knoflook, zilver of kruistekens, maar om echt zeker te zijn moest men een staak door hun hart drijven. En er zijn in Hongarije inderdaad lichamen teruggevonden die zo'n behandeling hebben ondergaan, een teken dat men echt geloofde dat deze wezens bestonden. </p><p><span style="font-family: inherit;">Vanaf het begin van de negentiende-eeuw duiken er Vampierenverhalen op in de literatuur. Trendsettend was the Vampire, een verhaal van John Polidori. Leuk weetje: hij schreef dit verhaal toen hij samen met Lord Byron en Mary Shelley aan het meer van Genève vertoefde en ze elkaar 's avonds enge verhalen vertelden. Mary schreef tijdens die vakantie het visionaire <a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/03/frankenstein-mary-shelley.html">Frankenstein</a>, Byron bedacht een vampierenverhaal, maar had geen zin om het zelf op te schrijven. Polidori deed dat wel en gaf zijn Vampier Byroneske trekjes, als een knipoog naar de echte schepper van dit wezen. Vanaf dan zijn vampieren goedgeklede en uiterst gecultiveerde types, met een bleke teint en een duistere kant. Polidori's verhaal werd meteen een groot succes, en decennia lang kon men in theaters terecht voor griezelige ensceneringen van dit bloeddorstige drama. </span></p><p>Vampieren maakten dus met succes de oversteek naar de Britse Eilanden. Sheridan Le Fanu pikte het Vampierenthema op in 1872 met Carmilla, Bram Stoker maakte <a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/10/tante-zette-haar-tanden-in-dracula.html">Dracula</a> onsterfelijk in 1897. En de rest is zo ongeveer geschiedenis.</p><p>Ik blijf nog even verder lezen over bloedstollende wezens, geesten en spookverschijningen. Tot volgende week (als je durft!)</p><h1 class="h3-like" style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: RijksText, Arial, sans-serif; line-height: 1.15em; margin: 0px 0px 12px; text-size-adjust: auto;"><span style="font-size: x-small; font-weight: normal;"><i>De Dood, Hein von Essen, 1926</i></span></h1><p><br /></p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-40865272978802705032021-10-31T08:25:00.000+01:002021-10-31T08:25:36.574+01:00Tante zette haar tanden in Dracula!<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVDU21GhTqAc6FChLGFy6uXABgASJdB5NQX-yDBdElaG5KtVVPxEfCkBLcUSHPZsFkvub4NQUrEv5cAmiQZx0hh8qqbx0CtK5hXwhX5eESxYQB0UTD0ZxbmbiWgk1K5azxy0vmm3wkGSoJ/s832/Schermafbeelding+2021-10-09+om+16.45.13.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="561" data-original-width="832" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVDU21GhTqAc6FChLGFy6uXABgASJdB5NQX-yDBdElaG5KtVVPxEfCkBLcUSHPZsFkvub4NQUrEv5cAmiQZx0hh8qqbx0CtK5hXwhX5eESxYQB0UTD0ZxbmbiWgk1K5azxy0vmm3wkGSoJ/w640-h432/Schermafbeelding+2021-10-09+om+16.45.13.png" width="640" /></a></div><p><br /></p><p>Ja, beste mensen, het is weer zover: Halloween! Een feest dat in de wijk waar ik woon behoorlijk uitbundig wordt gevierd. Waar mijn buurvrouwen zichzelf met graagte omtoveren in akelige toverkollen, bestaat mijn bijdrage vooral uit het inslaan van pakken snoep. Ik stel kleine griezels nu eenmaal niet graag teleur. Maar verder heb ik weinig met dit feest, al inspireerde het mij wel tot de lectuur van Bram Stoker's <i>Dracula</i>. Ik vroeg me namelijk af: heeft dit verhaal de tand des tijds doorstaan? (ja, flauwe woordspeling, ik weet het, maar ik kon het niet laten, sorry)</p><h2 style="text-align: left;"><b>En, was het de moeite, tante?</b></h2><p>Jazeker! Ik ben helemaal fan: wat een geweldig boek. Het bevatte enerzijds alles wat ik ervan verwachtte, zoals: duistere kastelen, grimmige kerkhoven en akelige bloedspatten. Huiveringwekkende scènes te over, bijvoorbeeld die waarin ondoden op akelige wijze een spies door hun hart krijgen geduwd (trouwens, tante, dat gaat niet op on-akelinge wijze: ook weer waar).</p><p>Goed, het bevatte dus de gruwel die ik verwachtte, maar ook zoveel meer. Want dit boek bleek een heerlijke collage te zijn van allerhande fictieve bronnen die het verhaal van Dracula vertellen. Dagboekfragmenten, brieven, krantenknipsels en interviews dragen steentjes bij en laten je als lezer lekker puzzelen. En zo werd de zoektocht naar deze engerd ook een beetje mijn zoektocht, een race tegen de klok die me - op een goede manier - lang heeft wakker gehouden: ik kon het boek niet wegleggen!</p><p>Ik vond het echt een heerlijk buitenissig, exuberant en overdadig boek, met indrukwekkende sleutelscènes vol sfeer en ongelofelijk beeldend beschreven. Stoker heeft me avonden meegesleept en het was heerlijk!</p><h2 style="text-align: left;"><b>Dus, op naar Roemenië?</b></h2><p>Daar moest ik wel aan denken ja, want toen ik enkele jaren terug Boekarest bezocht, slopen er op de luchthaven heel wat Draculafans rond. Dat waren dan vooral bleke Britse tieners, met veel zwarte oogschaduw en zeer lieve moeders die hen dit uitstapje wel gunden. Zij trokken samen naar Transsylvanië om daar het kasteel te bezoeken, dat als ik de website moet geloven "er nog net zo uitziet als in Dracula's tijd". Je kunt er zelfs, als je wat geld over hebt, een nachtje logeren in de doodskist van de kasteelheer, maar zover zouden die Britse moeders niet gaan, dat zag je zo.</p><p>Hoe meer ik erbij nadacht, hoe vreemder ik het vond, dat je zover reist om een fictief decor te zien, een constructie van iets dat nooit is waargeweest. Maar, bedacht ik mezelf toen ook, in hoeverre geldt dat eigenlijk ook niet voor de "echte" historische monumenten? De kastelen aan de Loire die ik deze zomer bezocht waren ook leeg, en zijn nadien door historici met veel verbeelding aangekleed om bij ons historische sensaties op te wekken, toch? Misschien is dat eigenlijk hetzelfde?</p><p>Hoe dan ook, <i>Dracula</i> lezen was een goed idee. En ik steek nu snel even een tandje bij, want daar gaat de bel, en een nieuwe lichting spookjes staat voor de deur. Tot volgende week!</p><p><i><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">Het Rijksmuseum heeft blijkbaar geen prenten van vampieren, dus koos ik voor deze prachtige vleermuis. Het is een detail van een b<span style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">andontwerpen voor: Frans Coenen, In duisternis (1903) door Ferdinand Hart Nibbrig, in of voor 1902 - 1903</span></span></i></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-86294574259907169402021-10-24T10:28:00.000+02:002021-10-24T10:28:30.394+02:00De panache van Lupin, of toch niet?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIwpxTQ7QwkMPnXTWB21leNZ4WKc_YYcAVIp7xXL3kUHVgvs_AdOrjCt31dtc8kfOCtz4P70D9AcZE0G4uwu6b6WeBq7R5CEcApOb2nRc9n_mmNllQm6B_Ket61-Svrdg7saURQ2GaBcv9/s552/Schermafbeelding+2021-09-12+om+12.28.57.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="535" data-original-width="552" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIwpxTQ7QwkMPnXTWB21leNZ4WKc_YYcAVIp7xXL3kUHVgvs_AdOrjCt31dtc8kfOCtz4P70D9AcZE0G4uwu6b6WeBq7R5CEcApOb2nRc9n_mmNllQm6B_Ket61-Svrdg7saURQ2GaBcv9/w400-h388/Schermafbeelding+2021-09-12+om+12.28.57.png" width="400" /></a></div><p>Mijn kinderen geloofden zichzelf bijna niet. Want, een Franse serie bekijken, dat valt doorgaans ver buiten de comfortzone. Maar <i>Lupin</i> op Netflix bracht het voor elkaar. Ondanks alle lof van de jeugd heb ik de serie zelf nog niet bekeken, maar het maakte me wel nieuwsgierig naar de boeken waar men zich losjes op baseerde.</p><p>Ik kende Lupin namelijk al een beetje uit de colleges kunstgeschiedenis. Daar bespraken we immers in detail de geschiedenis van Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. De Dief, Arsène Goedertier, was een grote fan van zijn naamgenoot Arsène Lupin, de meesterdief die de ideale misdaad kon plegen. Zijn aanpak zou een inspiratiebron zijn voor de nog steeds onopgeloste diefstal op het paneel van de rechtvaardige rechters. Goedertier gebruikte zelfs zinnen uit de boeken van Lupin in zijn afpersingsbrieven. </p><p>Zo'n inspirerend heerschap, daar wil een eens meer van weten (dit mens althans) en omdat er onlangs een Nederlandse vertaling van Lupin verscheen, <i>318#1,</i> dook ik daar op een zonnige woensdagmiddag met veel voorpret in. Vooral het woord "<i>panache</i>" op de achterflap deed me al grinniken, wat dat kon alleen maar veel leespret betekenen. Ik zag het al voor me: een dief in <i>jacquet</i>, die dames om zijn vinger draait en schalks knipoogt naar de lezer: heerlijk!</p><p>****</p><p><b><i>Maar goed, hoe was het?</i></b></p><p>Ik heb het boek uitgelezen, al was dat met moeite. Want op de één of andere manier vond ik dit echt geen fijne leeservaring. Misschien ben ik verwend door de vlotte pen van Agatha Christie, en ben ik te verzot op Sherlock Holmes, maar ik vond dit boek echt wat rommelig. Vooral in de eerste helft springt het verhaal van de hak op de tak, en lopen er zoveel personages rond dat mijn hoofd ervan duizelde. Heel wat van deze types worden echter vermoord, en dat helpt, want ik kon het tweede deel beter volgen. Het werd zelfs eventjes spannend, maar toch ook weer niet zo dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Sommige wendingen in het verhaal waren zelfs erg ongeloofwaardig. En toen ik aan het einde ontdekte dat er nog een <i>318#2</i> bestaat, en ik dus het antwoord op de vraag: "waarom werd de eerste moord gepleegd?", niet kreeg, raakte ik helemaal moedeloos.</p><p>Ik ben dus eerlijk gezegd niet erg geneigd om dat tweede deel nog te lezen. En van <i>panache</i> heb ik niet veel gemerkt. Maar, beste lezer, misschien ben ik gewoon met het verkeerde boek begonnen? Wellicht zijn er andere delen waarin de meesterdief wel elegant rooft en sympathiek steelt? Ik hoop het. En ik hoop dat u me dan eventjes op weg zet. Want nu loop ik een beetje verloren.</p><p>****</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">Het fijne plaatje komt opnieuw uit het Rijksmuseum: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Bandontwerp voor: Boekennieuws: uitgever L.J. Veen, c. 1930, onbekend, ca. 1930</em></span></p><p><br /></p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-63870086418497778242021-10-17T11:00:00.001+02:002021-10-17T11:00:40.530+02:00Johanna van Gogh, en waarom een "vie romancée" niet tantes cup of tea is<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizMiIHGTMC70IrXDoz5x0xRLLbwelEDe_ydUEIZnyTNn6Kf3GTNOfmkakkZSHyWye454-L4Zmy1sNm61jn5AjablM8-dA_g_6KdoZtBJ0C4OybppBcd1430JRa675igfbOCcMIQ0AyaQ7C/s2048/RP-P-2015-26-165.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1475" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizMiIHGTMC70IrXDoz5x0xRLLbwelEDe_ydUEIZnyTNn6Kf3GTNOfmkakkZSHyWye454-L4Zmy1sNm61jn5AjablM8-dA_g_6KdoZtBJ0C4OybppBcd1430JRa675igfbOCcMIQ0AyaQ7C/w288-h400/RP-P-2015-26-165.jpg" width="288" /></a></div><p>Laten we met het goede nieuws beginnen. Want zo ben ik nu eenmaal, mijn glas is altijd halfvol. En wat zit er dan deze week in dat glas? Een boeiend verhaal over hoe de schilderijen van Vincent van Gogh tot ons zijn gekomen. Want dat liep nu niet bepaald van een leien dakje.</p><p>Vincents werk was namelijk wel erg intens voor de negentiende eeuwse smaak, en aanvankelijk raakte het werk van de "knotsgekke schilder" maar moeilijk verkocht. Zijn broer Theo bleef er echter in geloven en kocht heel wat schilderijen op. Na de dood van Theo was het diens vrouw, Johanna die is blijven ijveren voor erkenning. Zij was het die erin slaagde om Vincent op de kaart te zetten, en zonder haar had het Van Gogh museum niet bestaan. Dat zij het meer dan waard was om eens een boek aan te wijden, staat dus buiten kijf. Volkomen terecht en niets dan hulde.</p><p>Maar dan nu het minder goede nieuws, want de "<i>Vie Romancée</i>" die Silke Rieman en Ben Verbong over haar maakten, verdient niet meteen het keurmerk 'Goedgekeurd door theetante". Helaas, helaas. Om te beginnen is het geen literair pareltje. Korte zinnen, weinig variatie in taal en hier en daar onlogische sprongen. Maar goed, daar kunnen we tegen want het verhaal sleept mee. En zo bereikte ik toch zonder al te veel gezucht en gesteun de laatste pagina. Ja, ik was best wel gefascineerd door dit verhaal achter de schermen.</p><p>Maar dan, beste lezer, dan volgt het nawoord. En toen viel ik toch wel achterover. Want wat blijkt? Het schrijversduo heeft de werkelijkheid behoorlijk door elkaar geschud. Niet alleen is er gehusseld in de chronologie (Johanna leerde haar tweede man bijvoorbeeld in werkelijkheid pas later kennen), maar ook de spanningsboog werd aangepast. Ik citeer even (ja, zo boos ben ik)</p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;">"<i>Als gedachte experiment vroegen we ons af: hoe zou de geschiedenis verlopen zijn als Johanna in eerste instantie had geweigerd om haar missie te volgen? Wat zou er zijn gebeurd als ze Vincents schilderijen (...)jarenlang verborgen had gehouden?</i>"</p></blockquote><p></p><p>Door de feiten dus te verdraaien kwam volgens de auteurs "<i>haar menselijke grootheid en haar prestatie alleen maar beter aan het licht</i>" Tssss</p><p>***</p><p>Even een slok kamillethee nemen om te kalmeren, en blijven ademen tante!</p><p>***</p><p>OK, daar gààn we:</p><p>1. Ik snap dat een roman geen historische studie is, en dat je er dus zaken bij verzint. Dat deed Japin ook toen hij over het<a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/09/met-mrs-degas-in-new-orleans-arthur.html"> leven van Degas</a> schreef. Dat is OK.</p><p>2. Ik snap niet dat je fundamentele feiten verdraait omdat het dan een beter verhaal wordt: schrijf dan een ander fictief boek over een miskende schilder. Blijft boeiend, lijkt me.</p><p>3. Als je er dan toch voor kiest, zeg dat dan in het begin. Nu heb ik vrienden en kennissen verblijd met allerlei verhalen over de Zonnebloemen die dus helemaal niet waar zijn. En daar moet ik nu op terugkomen.</p><p>4. Waar ligt de grens tussen een gedachte-experiment en geschiedvervalsing? Ik vraag me dat echt af, zeker nu niet boek verfilmd gaat worden en mensen die filmwaarheid als realiteit gaan aannemen.</p><p>5. Zucht en nog een slok kamillethee</p><p>****</p><p>Desalniettemin, beste mensen, ondanks alle ergernis en woede, is dit boek er toch in geslaagd om me bewust te maken van de moeite die Johanna heeft gedaan om het werk van Vincent bekend te maken. Ze had het ook niet kunnen doen. En wat hadden we dan veel gemist! Dus ik ben uiteindelijk wel heel blij dat ik haar heb leren kennen via dit boek.</p><p>****</p><p>Het plaatje uit het Rijksmuseum dat ik deze week koos heet: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); font-size: 15px; margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;"><span style="font-family: inherit;">Uitnodiging voor een tentoonstelling van moderne grafiek bij de boek- en kunsthandel van Edmond Sagot, Manuel Robbe, in of voor 1903</span></em></p><p>Dus om te eindigen met een positieve noot: hulde voor Johanna Van Gogh!</p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-35598939783072083052021-10-09T16:53:00.002+02:002021-10-09T16:53:50.753+02:00Kan een boek zonder spanningsboog? - Cranford van Elizabeth Gaskell<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBPTD3fxSUUT1mV6wSTPDg9Oobsi0Ni82i3gzUHQvNsiRXRNavbptJzMo3uXYriJH_wz8rK_v-IYRWsHHQPhibQdUlgezQxZtW7r22ld9fpczH4fpPn-eFhzMZV3mO5SvFMXat0vDqMf4P/s2048/RP-P-1908-3697.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1584" data-original-width="2048" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBPTD3fxSUUT1mV6wSTPDg9Oobsi0Ni82i3gzUHQvNsiRXRNavbptJzMo3uXYriJH_wz8rK_v-IYRWsHHQPhibQdUlgezQxZtW7r22ld9fpczH4fpPn-eFhzMZV3mO5SvFMXat0vDqMf4P/w640-h496/RP-P-1908-3697.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Iedere verteller weet: een goede spanningsboog is het halve werk. Of het nu een ontluikende idylle is, een queeste naar een mysterieuze schat, een <i>who done it </i>of een <i>coming of age, </i>wek nieuwsgierigheid op bij de lezers en het verhaal loopt als een trein. Zeker als je dan ook nog eens elk hoofdstuk laat eindigen op een cliffhanger van formaat. Als ik zelf verhalen ga vertellen is dat dan ook het eerste waar ik over nadenk: welke boog ga ik spannen om de luisteraars mee te lokken?</p><p>Dat een goede schrijver echter helemaal geen spanningsboog nodig heeft, toon Elizabeth Gaskell aan met <i>Cranford</i> (1851). Een heerlijk boek over het leven in een popperig Brits dorpje, waar blijkbaar alleen dames op middelbare leeftijd wonen. Ze breien, ze drinken thee, ze houden elkaar in de gaten en ze hebben heel veel werk met het naleven van ongeschreven regeltjes. </p><p>Die regeltjes zijn trouwens vrij hilarisch. Zo is het bijvoorbeeld echt niet de bedoeling dat je laat merken krap bij kas te zijn. Ga je te voet omdat de centen voor een rijtuig ontbreken? Hang dan een mooi verhaal op over alle gezondheidsaspecten van frisse lucht en heilzame lichaamsbeweging. Heb je een winkelier in de familie? Probeer dat te verbergen of spreek over "groothandelaar". Wil je maar één kaars per keer branden uit zuinigheid? Zorg dan dat toevallige passanten het niet merken. Wissel dus continu van kaars en hou de hoogte van beide kaarsen nauwgezet bij met een lineaaltje. </p><p>Dit maar om te zeggen: we zijn in een klein, vrij neurotisch universum terecht gekomen, waarbij vriendelijke dametjes elkaar bezoeken en dat is het wel zo'n beetje. Maar, beste lezer, hoe heerlijk is het om daar bij te zijn. Hoe ontzettend gezellig en grappig om te zien hoe Gaskell's dames van kleine akkevietjes grote drama's maken. En elkaar daar ook ontzettend in steunen.</p><p>En als er dan bijna helemaal op het einde van het boek toch, heel onverwacht, een écht probleem opduikt, blijken die dames daar prima tegen te kunnen. Met heel veel flexibiliteit draaien ze bij en laten ze het hele ongeschreven wetboek moeiteloos vallen. Want ook zij zien dan eindelijk in: het leven valt niet onder controle te houden.</p><p>****</p><p>Een boek zonder spanningsboog dus, dat me echt in de ban heeft gehouden. Want ik wilde heel graag weten hoe het met de dametjes ging, en ik genoot ontzettend van de komische en ironische pen van Gaskell. Heerlijk hoe ze deze dames typeert zonder er echt karikaturen van te maken!</p><p>De BBC verfilmde dit boek in 2007 en publiceerde bij die gelegenheid een heruitgave . Het grappige is dat de makers van de serie wél de nood voelden om spanningsbogen toe te voegen. De <a href="https://www.youtube.com/watch?v=hf1zh4j2l0Y">trailer</a> roept namelijk van allerlei verwachtingen op: hoe staan de dames tegenover de komst van de spoorweg? Wordt er een dame ontvoerd? En die mooie jonge dokter, gaat die aan de haal met het nichtje dat zo vaak komt logeren? </p><p>Geen enkele van deze spanningsbogen zit in het boek, beste mensen, geen enkele. En ook de "spannende" tekst op de achterflap van de heruitgave is opgesteld in een parallelle wereld (nee het boek speelt zich niet af in één jaar, het gaat minstens om een decennium, en nee er banjeren geen ruwe spoorwegarbeiders rond die het dorp op stelten zetten). Zucht!</p><p>Dus ik zou concluderen: ga niet op het puntje van uw leesstoel zitten, maar leun rustig achteruit. Want dit is een heerlijk boek, waarin niets gebeurt. En juist dat is zo veelzeggend!</p><p>****</p><p><span style="font-size: x-small;"><span>De afbeelding komt uit het Rijksmuseum, ik vond het via Rijksstudio. </span><span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit;">Spotprent over de grondwetsherzieningen in 1887, Jan Holswilder, 1887</span></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-37114598444051983522021-10-02T08:38:00.000+02:002021-10-02T08:38:27.656+02:00Onuitgelezen materiaal<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidHOFsEE-ORE49iH59f2Cj7E5lKP-dJ63T3hJvdrmOLPilz2NTAY4YqzMv2DERwuZpUhXm8ixST3MBjT6uG5PjDDvbUuqjKbyqKMVFCulfwqob20YCjW045VxEkz68WjSJbj-uS21Cs5X4/s2048/RP-P-2015-26-828.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1505" data-original-width="2048" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidHOFsEE-ORE49iH59f2Cj7E5lKP-dJ63T3hJvdrmOLPilz2NTAY4YqzMv2DERwuZpUhXm8ixST3MBjT6uG5PjDDvbUuqjKbyqKMVFCulfwqob20YCjW045VxEkz68WjSJbj-uS21Cs5X4/w640-h470/RP-P-2015-26-828.jpg" width="640" /></a></div><p>Mijn zoektocht naar tijdloze klassiekers gaat niet over rozen. Integendeel, mijn queeste kent een bochtig parcours. Want, waarde lezer, het is niet al goud dat er blinkt en het boekenbloggers bestaan heeft ook schaduwzijden. Daarom hierbij drie beroemde pennenvruchten die ik zuchtend ter zijde schoof. Ga er eens door en breng mij, waar nodig, op andere gedachten. Ik hoor graag van u!</p><p><b>Het wassende water - H. De Man</b></p><p>Toen ik nog geen thee lustte, lang, lang geleden dus, in de jaren '80, was het "wassende water" behoorlijk hip. Er was namelijk een serie van op TV, waar ik als klein wicht niet naar mocht kijken. Geen betere hefboom om ergens heel erg in geïnteresseerd te raken dan een verbod, en dus bleef deze titel in mijn achterhoofd rondzweven. Uiteraard bevond dit veronderstelde meesterwerk zich in vaders bibliotheek, dus vol verwachting dook ik erin.</p><p>Aanvankelijk was het nog best grappig: dat ouderwetse Nederlands! Die verschrikkelijk bazige moeder! De koppigheid van de hoofdpersoon! Maar het verhaal kwam voor mij helemaal niet op gang. Ik kon me maar niet verbinden met de personages en raakte dus totaal niet meegesleept. Toen ik mezelf na 30 pagina's de cruciale vraag stelde: "wil je weten hoe het afloopt?" was het antwoord: "neen" en dus, <i>hopla</i> terug op de plank ermee.</p><p><b>Decline and fall - Evelyn Waugh</b></p><p>Eerder dit jaar had ik reuze pret met "<a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/01/onfatsoenlijke-liefde-4-handful-of-dust.html">a handfull of dust</a>" en dus leek het me een prima plan om mij te storten op een echte humoristische Waugh. De achterflap stond vol superlatieven, dus ik leek goed te zitten. Achteraf weet ik: achterflappen zijn onbetrouwbare dingen, want ik vond het echt niet zo grappig.</p><p>Nu is dat ook wel een kwestie van smaak, want ik kan me ergens ver weg wel voorstellen dat men, in een andere tijd en met een dikke sigaar, behoorlijk kon grinniken om de werkelijk verschrikkelijke uitspattingen van de adel. Maar ik beleef geen plezier aan het doodknuppelen van een vos met champagneflessen, of het vernederen van een goedmenende student door hem in z'n blootje naar huis te sturen. Dat soort humor is niet my <i>cup of tea</i>, dacht ik, en dus ging ik snel een kop thee zetten die me beter zou smaken. </p><p><b>Wuthering hights - Emily Bronte</b></p><p>Wellicht gooi ik hiermee mijn reputatie te grabbel, maar ook woeste hoogtes heb ik onuitgelezen weer op de plank gezet. Verzachtende omstandigheid: ik had het wel bijna uit, nog een pagina of vijftig te gaan. U kan dus niet beweren dat ik het geen kans heb gegeven.</p><p>Waarom ik toch niet tot het bittere eind ben doorgegaan? Wel, dat kwam omdat de rest van het verhaal voor mij al hele taaie kost bleek. Ik heb het niet zo voor van die temperamentvolle types die van het ene moment op het andere in woede ontvlammen of zich luid kermend ter aarde werpen. Ik weet niet wat het is, maar ik vond het er allemaal zo over. Zo dramatisch, zo overdreven, dat het bijna grappig werd. Op den duur kon ik het echt niet meer verdragen, en dus heb ik, met veel zelfverwijt, het boek opzij gelegd. Wel heb ik bij wijze van eerbetoon nog even Kate Bush opgezet en het bijbehorende lied nog enkele dagen gezongen. Dat was uiteindelijk het minste wat ik nog kon doen voor die arme Emily.</p><p>***</p><p>Voila, het spijt me dat ik met het bovenstaande drie literaire goden van hun voetstuk heb gekegeld. Ik weet echter: over smaken valt niet te twisten. En wellicht las ik deze boeken ook op een verkeerd moment. Hoe het ook zij, het stempel "theetante-waardig" krijgen ze niet. Maar ik denk niet dat men daarvan wakker liggen zal!</p><p><br /></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">Afbeelding is publiek domein via Rijksstudio<span style="background-color: white;">: <span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-style: italic;">Leraar van Krähwinkel liggend op een sofa met boeken, Johann Nussbiegel (mogelijk), 1803 - 1829</span></span></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-81012575837875604802021-09-26T10:23:00.000+02:002021-09-26T10:23:48.123+02:00Met Mrs Degas in New Orleans - Arthur Japin<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnfN_fie4MLaSEOAU-A5lIrUg3OqpTFnGl467nUuwlZqft7S-I5Raaxc3qDidU4rId5diY4xGWn6kWqsTwxNdaS8HOzkxSvkpO9cYvVpXNVz9HAhy4IADxmu4a58JM_SPta033LsVChGTt/s2048/RP-T-1953-355.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1715" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnfN_fie4MLaSEOAU-A5lIrUg3OqpTFnGl467nUuwlZqft7S-I5Raaxc3qDidU4rId5diY4xGWn6kWqsTwxNdaS8HOzkxSvkpO9cYvVpXNVz9HAhy4IADxmu4a58JM_SPta033LsVChGTt/w335-h400/RP-T-1953-355.jpg" width="335" /></a></div><p>Had u mij een maand geleden gevraagd: "Theetante, Degas, wat roept dat zoal op?", dan was ik vast niet verder gekomen dan dromerige balletmeisjes. Van het soort plaatjes dat ik als achtjarige prachtig vond, maar die ik later (toen bleek dat ik echt te houterig was om enige danscarrière te ambiëren) op heel wat minder interesse konden rekenen. Niet meteen een schilder die me nieuwsgierig maakte. En, o, o, o, wat was dat ten onrechte. Zo bleek althans deze week!</p><p>Want ja, gelukkig is er Arthur Japin, die er steeds weer in slaagt om historische verhalen zo meeslepend te vertellen dat ze onvergetelijk zijn. In zijn meest recente boek, <i>Mrs. Degas,</i> ontmoeten we de schilder in 1912. Hij is op dat moment stokoud, nagenoeg blind en meer dan eigenwijs. Het huis waarin hij al decennia lang woont en werkt wordt afgebroken en de arme man moet verhuizen. Gelukkig komt er hulp van een vriendelijke jongedame die samen met hem zijn archief gaat selecteren. Dat is immers geen sinecure als je niet meer kunt zien.</p><p>De dame in kwestie heeft veel begrip en geduld voor de oude heer, maar voert ook iets in haar schild. Ze schrijft namelijk elke avond een verslag over haar werkzaamheden, en stuurt dat naar een mysterieuze opdrachtgever. Bovendien dringt ze er wel erg op aan dat de schilder vertelt over de vijf maanden die hij doorbracht in New Orleans anno 1873. Waarom doet ze dat toch?</p><p>Wat volgt is het verhaal van Degas' onmogelijke liefde voor zijn nicht Estelle. Een jongedame uit New Orleans die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog naar Parijs vlucht en intrekt bij de schilder. De twee hebben niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. En juist daarom aarzelen ze ook om hun liefde voor elkaar uit te spreken. Juist omdat dat niet gebeurt, lopen hun levens vervolgens uit elkaar, tot Degas haar in 1873 in Louisiana bezoekt.</p><p>***</p><p>Dit boek liet me zien dat Degas veel meer is dan ballerina's, en het verklaart ook waarom hij na terugkeer uit New Orleans zoveel balletmeisjes heeft geschilderd. Het is een magistraal verhaal dat me meermaals heeft doen Googelen, zowel op de schilderijen die Japin met het verhaal verweeft, als naar wetenswaardigheden over Parijse stadsontwikkeling en de Franse gemeenschap in New Orleans. (en ik vind het altijd fijn als een boek me aanzet tot dergelijke speurtochten)</p><p>Bovendien bevat het boek heel veel mooie inzichten over kunstenaarschap, over de kracht van het visuele, en hoe een mens met blindheid kan omgaan. En natuurlijk is het een schitterend verhaal over liefde, rancune, vergeving, loyaliteit en doorzettingskracht. U begrijpt het al: ik was er echt helemaal weg van, en beleefde vele heerlijke leesuurtjes met Japin. Een boek dus om heerlijk in mee te reizen naar een andere tijd en toch ook na te denken over vandaag. Ik zal vast nooit meer mijn schouders ophalen bij een ballerina van Degas, maar juist nog eens extra goed gaan kijken.</p><p>****</p><p>Eerder besprak ik van Japin al <a href="https://detheetante.blogspot.com/2019/01/niets-heeft-me-ooit-zo-teleurgesteld.html">Kolja</a> over Tsjaikovski, een boek waar ik duidelijk moeite mee had. Maar <a href="https://detheetante.blogspot.com/2013/10/alarmfase.html">Vaslav</a> vond ik dan weer ontzettend goed.</p><p>*****</p><p>Ook het Rijksmuseum bezit enkele tekeningen van Degas, waaronder het mooie bovenstaande portretje. Met dank, eens te meer, aan de Rijksstudio, die me helpt om vlot dit soort mooie plaatjes terug te vinden.</p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-84259761723961173182021-09-19T09:10:00.003+02:002021-09-19T09:10:45.794+02:00Het (bijzonder verrassende) revolverschot - Virginie Loveling<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQfYrbV27-MG7ec3N6-qwNl8SryS-WR9eTD_Hqw-CDMkR2rUp-N8RMn1GTzL2IfXqDbgLBdHceb-aAU1EzLxheVPR9rg0o_1nPhH3xaKeWwvZmoRkzrieS0SNaz2nHlnJhyphenhyphenACP3vHySmwR/s2048/RP-P-2009-4155.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1464" data-original-width="2048" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQfYrbV27-MG7ec3N6-qwNl8SryS-WR9eTD_Hqw-CDMkR2rUp-N8RMn1GTzL2IfXqDbgLBdHceb-aAU1EzLxheVPR9rg0o_1nPhH3xaKeWwvZmoRkzrieS0SNaz2nHlnJhyphenhyphenACP3vHySmwR/w640-h458/RP-P-2009-4155.jpg" width="640" /></a></div><p>Als een boek "het revolverschot" heet, en er wordt op pagina drie een revolver cadeau gedaan, dan weet je als lezer één ding heel zeker: dit onding zal afgaan. En toch, beste mensen, toch kwam het schot voor mij totaal onverwacht. Ik dacht immers dat de knal pas helemaal op het einde zou komen, maar nee hoor, ergens op tweederde van het verhaal was het zover. En ik had het niet zien aankomen.</p><p>Een kroniek van een aangekondigde dood was dit dus niet, wel een bijzonder mooi en tragisch verhaal over twee zussen in een klein Vlaams stadje anno 1911. Ze zijn de dochters van de notaris en na de dood van hun vader voelt het grote huis leeg aan. Beide dames snakken naar een man en een groot gezin, maar er dienen zich niet echt mogelijkheden aan. Totdat er één heerschap aanbelt die hun beider hart in vuur en vlam zet. En dat heeft zo zijn gevolgen...</p><p>Dit prachtige kleine boekje is een psychologisch portret van de oudste zus, Marie. Zij scheelt tien jaar met de jongere Georgine. In haar aderen vloeit er Spaans bloed: ze is streng en koppig, maar ook bijzonder temperamentvol als de passie de kop opsteekt. En neem van mij aan dat haar bloed zal kolken en zieden, woelen en bruisen op de enkele pagina's die dit boek telt!</p><p>O, ik wil echt niet teveel vertellen, dat zou zo zonde zijn. Maar wat ik wel kwijt wil is dit: de passionele vrijpartijen in dit boek vond men anno 1911 behoorlijk aanstootgevend. Het was dan ook niet aan te raden om dit boek in huiselijke kring voor te lezen aan jonge dochters, ze zouden zomaar op wilde ideeën komen. </p><p>***</p><p>Ik vond dit echt een prachtig boek, dat de recente heruitgave helemaal verdient. De mens blijft de mens, ook al is het schoonheidsideaal radicaal veranderd. (Er zit een heel amusante passage in het boek waarbij men bij wijze van tijdverdrijf de dames gaat wegen: wie het meeste weegt heeft gewonnen, en alle dames vinden dat een eer! Georgine wint trouwens, want zij is mooi vol en struis, echt wat de heren kunnen appreciëren!)</p><p>Ondanks deze couleur locale van een lang vervlogen tijd, blijft de psychologie overeind en dat maakt dit boek heel meeslepend. Ik las het ademloos uit, tot aan de laatste, dramatische zin, die het hele verhaal weer een andere kleur geeft. Nieuwsgierig? Niet aarzelen en lezen dit boek!</p><p>***</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">De afbeelding komt natuurlijk uit een andere tijd dan het boek, maar ik vond hem te grappig om u te onthouden. Vandaar dus deze <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">The dandy dressing/dressed or at home/abroad, ca. 1820-1830, anoniem, ca. 1820 - ca. 1830 </em><span style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">uit de collectie van het Rijksmuseum.</span></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-41315267997723321742021-09-12T11:59:00.001+02:002021-09-12T11:59:21.268+02:00De kleine Johannes - Frederik Van Eeden<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjelgwUL4rhdGZJ2_IxaecWWoAyDx3PJu8Prm5YBOMUt7CaNEqpqdiQ7_vYF4aHzX-qY-fAblS4L8qpyQZ-iRyPOmhkYCVumvGb4X2j2IjbFmE7gZ5QN_xrlr_4b1VgJ2dKusS_j_feAvv0/s2048/RP-P-2015-26-40.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1413" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjelgwUL4rhdGZJ2_IxaecWWoAyDx3PJu8Prm5YBOMUt7CaNEqpqdiQ7_vYF4aHzX-qY-fAblS4L8qpyQZ-iRyPOmhkYCVumvGb4X2j2IjbFmE7gZ5QN_xrlr_4b1VgJ2dKusS_j_feAvv0/w442-h640/RP-P-2015-26-40.jpg" width="442" /></a></div><p><br /></p><p>Er is een Leuven een kinderboekenwinkel die <i><a href="https://www.de-kleine-johannes.be/" target="_blank">De kleine Johannes</a></i> heet. Een heerlijke plek, waar men de mooiste prentenboeken kan ontdekken en ook voor oudere kinderen pakkend leesvoer vindt. Het lijkt of de zon er altijd schijnt, en ik kom er dan ook graag. Daarom dacht ik altijd: het boek waar deze winkel naar is vernoemd, moet wel een erg leuk boek zijn! Het kan niet anders of het moet een vrolijke wereld beschrijven, vol warmte en gezelligheid. Soort zoekt toch immers soort? En hoewel ik de winkel al zo'n twintig jaar ken, nam ik pas afgelopen week de proef op de som.</p><p>***</p><p>Aanvankelijk dacht ik precies te hebben gevonden wat ik zocht. De kleine Johannes ontmoet namelijk op een zonnige lentedag het elfje Windekind dat hem meeneemt naar de wonderlijke wereld van de insecten. Daar ontmoet hij de meest heerlijke types die natuurlijk een dikke knipoog zijn naar de mensensoort. De vredesmieren, de krekels en de meikevers, ze deden me glimlachen. Wat een leuk boek! En ja, hoor, op een zonnig moment kwam daar ook een schattig meisje aanhuppelen, met een roodborstje in haar kielzog. Hoe knus!</p><p>Maar, beste lezer, daarna ging het mis. Johannes ontmoet Wistik, een nogal betweterige kabouter met een groot vertrouwen in boekenwijsheid. Via hem komen ook de heren Pluizer en Cijfer op Johannes pad. Zij nemen hem mee naar de stad om hem een andere kant van het mensdom te laten zien. En dat is een behoorlijk zwartgallig beeld, van een wereld vol leugenaars, vol zoekende mensen die alleen de dood vinden. En dat laatste komt nogal zeer uitvoerig aan de orde. (Tja, dit boek werd dan ook eind 19de eeuw geschreven)</p><p>Het einde is dan weer erg symbolisch en spiritueel. En in die zin behoorlijk bevreemdend. Ik was eerlijk gezegd blij dat het boek uit was en dacht: waarom noem je hier toch een boekenwinkel naar?</p><p>***</p><p>Tja, ik kan alleen maar gissen naar het antwoord natuurlijk. Misschien is het omdat het boek de verschillende stadia van een opgroeiend kind beschrijft? Van Eeden was een psycholoog en stak zijn vertelling vol met symbolen en verwijzingen naar de menselijke geest.</p><p>Of is het omdat dit boeken decennia lang verplichte lectuur op scholen was? En het dus symbool staat voor lezen als didactische tool? (Het boekwerk zou ik vandaag trouwens echt niet meer aan een kind uitlenen, veel te somber. Al zegt dat misschien ook iets over de vrolijke werelden waarin we onze kinderen nu maar al te graag laten rondhuppelen!)</p><p>Of is het omdat dit boek uiteindelijk de Pluizers en Cijfers van deze wereld aan de kant schuift en wil laten zien dat er meer is dan exacte wetenschap? Dat de kracht van verhalen uiteindelijk toch groter is?</p><p>Dat laatste zou ik mooi vinden. Ik moet het misschien toch gewoon eens gaan vragen, ... </p><p>Wat denkt u?</p><p><br /></p><p>De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: <i>Twee kinderen in een boekhandel, anoniem, 1868</i></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-42967699080766243052021-09-05T10:55:00.001+02:002021-09-05T10:55:31.218+02:00Is er leven na Napoleon? <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJSrWNrU-VgzgUAPCCRgx6VP7B2UyMDnb92yPK5QP_bkyBCU78-H0CMWpBmWuS0JsURYPmYIMgNHXJBI7udMpa0NaqgB85ckKDbVek47gDnV3lITG0CS68bTwpPgNQx2akH0sNWH57tZ9W/s748/Schermafbeelding+2021-08-29+om+12.08.18.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="681" data-original-width="748" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJSrWNrU-VgzgUAPCCRgx6VP7B2UyMDnb92yPK5QP_bkyBCU78-H0CMWpBmWuS0JsURYPmYIMgNHXJBI7udMpa0NaqgB85ckKDbVek47gDnV3lITG0CS68bTwpPgNQx2akH0sNWH57tZ9W/s320/Schermafbeelding+2021-08-29+om+12.08.18.png" width="320" /></a></div><br /><p>Tijdens onze week in Frankrijk verdiepte ik me dus in <a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/08/napoleon-en-de-dames-met-een-pluim-voor.html">de vrouwen van Napoleon</a>, en ik las een boek over de tijd na Waterloo. Want ja, eens moet eens mens zich toch eens wagen aan de <i>Comédie Humaine</i> van Balzac, en dan is een klein boekje in Nederlandse vertaling misschien het beste vertrekpunt.</p><p>Ik koos dus voor <i>Kolonel Chabert</i>, volgens vertaler Hans van Pinxteren een levendig voorbeeld van de vertelkunst van de schrijver. En zijn er zelfs die beweren dat dit "de meest uitgebalanceerde vertelling uit zijn oeuvre" is. Meer geloofsbrieven had ik niet nodig: lezen maar!</p><p>De hoofdpersoon uit deze novelle, Kolonel Chabert <i>himself</i>, is officieel gesneuveld op het slagveld. Daar gaat iedereen toch vanuit. Vooral zijn vrouw dan, die al snel een andere echtgenoot heeft gevonden en het ruime pensioen van de overledene heeft opgesoupeerd. </p><p>Maar Chabert leeft, en via een lange en moeizame weg bereikt hij uiteindelijk Parijs. Daar wil hij vechten voor zijn recht om te bestaan. Hij wil zijn naam en zijn vrouw terug, en uiteraard ook zijn fortuin. Maar, hoe bewijs je je indentiteit in een wereld zonder pasfoto's? Nu, dat is niet onmogelijk, denkt zijn advocaat, en dus wordt de procedure in gang gezet. </p><p>Natuurlijk loopt het niet van een leien dakje, en dat maakt dit verhaal zo heerlijk om te lezen. Balzac is inderdaad een gezellige verteller, die veel aandacht heeft voor leuke details, zoals de gang van zaken in een notarissenkantoor, de plechtstatige taal voor de schermen en het gevloek erachter. Ook de schaarse ontmoetingen tussen Chabert en zijn echtgenote worden met oog voor detail beschreven, met een flinke knipoog erbij.</p><p>Maar ondanks de ironie en de milde spot, blijft dit toch een tragisch verhaal. Want in het Frankrijk van de restauratie is er geen plaats voor een Napoleontische held. Integendeel, maar al te graag kijkt de gegoede klasse de andere kant op en maakt ze komaf met deze ballast uit het verleden. En dat maakt het einde van dit boek toch een beetje wrang.</p><p>***</p><p>Dit kleine boekje was heel aangenaam om te lezen. Ik vond het wel een beetje op Dickens lijken, qua maatschappijkritiek, beschrijvingsdrang en humor. De vertaling is prima, en de vertaler voegde ook hier en daar wat relevante achtergrondinformatie toe, zoadat je goed kunt volgen. Ook het nawoord is heel boeiend en geeft mij zin om meer te lezen uit deze verhalenreeks. </p><p>Kortom: een eerste kennismaking die wel naar meer smaakt! Heeft u nog tips voor een volgende stap op het Balzac pad?</p><p>****</p><p>De afbeelding komt uit de Rijksstudio en is spotprent van Napoleon uit 1813. Met een heel gedicht erbij trouwens:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWYjBmkfYX1cJ8AsYWaBrLf8gIQ66OpeycnsZ7wYkxxKwmMuSLlXph9ZSCnP_VY4alc2GrH9M75IEHzlYErfDbBZZPaTu2vUhTowmkUw6BN1S0Rv6WdhA6a1tmeX4eTULbzTPvaRBIj9dj/s312/Schermafbeelding+2021-08-29+om+12.12.10.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="285" data-original-width="312" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWYjBmkfYX1cJ8AsYWaBrLf8gIQ66OpeycnsZ7wYkxxKwmMuSLlXph9ZSCnP_VY4alc2GrH9M75IEHzlYErfDbBZZPaTu2vUhTowmkUw6BN1S0Rv6WdhA6a1tmeX4eTULbzTPvaRBIj9dj/s0/Schermafbeelding+2021-08-29+om+12.12.10.png" width="312" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-63634898405168248092021-08-29T11:50:00.000+02:002021-08-29T11:50:22.755+02:00Napoleon en de dames met een pluim voor Josephine!<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia1HW3E_QgUAKcuPakDKAFcpPSIsghfI-7GGbJ8nWM88i4xnMZ7AJYEoqvqe_SGseh3jzdRl_fk4GjZhtYFSyyHs18zHlIt1bCiovM8RyGdMkxiXEdHOAL5MLK0LKCoBbhdLflWQOa1j0q/s442/Schermafbeelding+2021-08-29+om+11.47.42.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="219" data-original-width="442" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia1HW3E_QgUAKcuPakDKAFcpPSIsghfI-7GGbJ8nWM88i4xnMZ7AJYEoqvqe_SGseh3jzdRl_fk4GjZhtYFSyyHs18zHlIt1bCiovM8RyGdMkxiXEdHOAL5MLK0LKCoBbhdLflWQOa1j0q/w640-h318/Schermafbeelding+2021-08-29+om+11.47.42.png" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>De voorbije zomer brachten we een genoeglijk weekje door in Frankrijk. Tijdens zo'n uitstap verblijd ik de reisgenoten graag met weetjes. Ik kies dan van te voren de sappigste verhalen uit en deel die dan ter plaatse. Niet elke puber vindt dat een feest, maar roddels over geheime minnaressen, slimme ontsnappingen en geslepen misdaden doen het altijd goed. De hang naar sensatie is immers tijdloos, toch?</span></div><p>Helaas kwamen we op onze reis langs de Loire niet meteen heel veel aanknopingspunten tegen om het over Napoleon te hebben. Jammer, anders had ik heel wat smeuïgs kunnen serveren uit het boek dat ik aan het lezen was. Want "<i>Het hart van Napoleon</i>" van Johan Op de Beeck leest als een trein en rijgt op vermakelijke wijze de ene anecdote na de andere aan elkaar. Ik las het met plezier, maar schakelde wel even de historica in mezelf uit. </p><p>Op de Beeck is namelijk echt een verhalenverteller, die in negentiende-eeuwse traditie drama en emotie niet schuwt, maar lekker dik aanzet. Er wordt heel wat theatraal gehuild in dit boek, en er zijn heel wat hartbrekende blikken en gezwollen stiltes. Vooral socialite Josephine krijgt veel aandacht en dat is steeds weer heerlijk. Ze komt in dit boek naar voren als dé <i>influencer</i> van haar tijd: iemand die vooral goed kan feesten en netwerken, én zichzelf uitermate handig in de kijker werkt. Fortuinen besteedt ze aan jurkjes en sierraden. En elke week brengt de krant vol sensatie verslag uit van haar wilde avontuurtjes met menig heerschap. En, zo blijkt wel uit dit verhaal, zo in de <i>picture</i> staan is echt een talent op zich, waar we niet te min over moeten denken. </p><p>De vraag is namelijk of Napoleon zonder haar netwerk-kwaliteiten had gekund. Zelf was hij blijkbaar enigszins boers en onbeholpen, de charme van zijn vrouw brak meermaals het ijs. Haar connecties gaven zijn carrière de nodige wind in de zeilen, en de prachtige interieurs die ze schiep vormen het uitgelezen decor voor belangrijke gesprekken. <i>Cherchez la femm</i>e, kortom.</p><p>Niet dat zij de enige <i>femme</i> was, trouwens. Want meneer hield er heel wat andere avontuurtjes op na. Josephine zelf had blijkbaar ook een groot aantal minnaars, maar dat was in die tijd en in die kringen blijkbaar normaal. De twee bleven echter tot het einde van hun leven echte <i>soul mates</i>.</p><p>***</p><p>Natuurlijk kan ik hier vanuit een academische historische blik heel vervelend over gaan doen. Want: wat zijn de bronnen voor al dit moois? En wat is er echt gebeurd en wat is een aanname van onze Johan? Wat weten we nu echt over gevoelens van de betrokken partijen? En, wordt er niet heel weinig gezegd over de politieke en sociale context. Waar is het cartografisch materiaal? Enzovoorts.</p><p>Maar, zoals gezegd, ik las dit als een roman, en dan is het natuurlijk anders. Dan wil je met Josephine door de gangen van een nachtelijk paleis zwerven om te weten te komen of Napoleon weer een nieuwe vlam heeft. Dan kijk je graag mee over de neerhangende schouders van een verslagen held, als hij voor de laatste keer het huis van Josephine bezoekt en terugdenkt aan de mooie tijden die ze daar beleefden. Je wil getuige zijn van de trillende handen waarmee hij Josephine om een scheiding verzoekt, en hoe zij daarna dramatisch ineenzakt. En tijdens deze wervelende rit steek je toch iets op over een belangrijk deel van de Franse geschiedenis.</p><p>Maar ja, je moet er tegen kunnen, dat is waar. </p><p><br /></p><p>***</p><p><span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: RijksText, Arial, sans-serif; font-size: small;">Uit de Rijksstudio haalde ik deze keer dit Portret van Josephine, Jean Louis Charles Pauquet, naar Jean Baptiste Isabey, 1804 - 1824</span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-24496088100768945562021-08-22T09:28:00.001+02:002021-08-22T09:28:41.649+02:00De Ast van Stijn Streuvels, een wondermooie vertelling<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVn3dvk68BmEW-WSTo40IlVHPr_ruxl21W-iDumFRlkt-3OCkhyXHIvvg9M2jo8ICLAuVz2H_c5duuSRSFcTE_8p5HspxLNJI0kXNZOc3OPDDoG9TC-0Na3kiBTH35CZ9Qq0KSckEj9dW5/s2048/RP-P-1931-1132.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1665" data-original-width="2048" height="325" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVn3dvk68BmEW-WSTo40IlVHPr_ruxl21W-iDumFRlkt-3OCkhyXHIvvg9M2jo8ICLAuVz2H_c5duuSRSFcTE_8p5HspxLNJI0kXNZOc3OPDDoG9TC-0Na3kiBTH35CZ9Qq0KSckEj9dW5/w400-h325/RP-P-1931-1132.jpg" width="400" /></a></div><br /><p>Een hele tijd geleden alweer was ik voor het werk op bezoek in het <a href="https://www.hopmuseum.be" target="_blank">Hopmuseum in Poperinge</a>. Ik kreeg er een rondleiding van de conservator en er ging een wereld voor me open, want bij het product "hop" had ik dus nog nooit stilgestaan. Halverwege onze route haalde ze even diep adem en zei toen met gepaste trots: "En dit is nu een ast!". Vol verwachting keek ze me aan, want ze rekende blijkbaar op een feest van herkenning. Maar ik had toen nog nooit van een ast gehoord, laat staan van het wondermooie verhaal van Stijn Streuvels dat zich op deze plek afspeelt. Die schade moest dus worden ingehaald, en dat is afgelopen week eindelijk gebeurd.</p><p>Voor we verder gaan, wat is een Ast? Dat is een droogoven, waar men cichorei of mout (voor het bier) droogt. Vaak is het een zolder waarbij men de warmte langs onderen laat komen en het te drogen product op de vloer uitspreidt. Daarna verhit men de oven en droogt men urenlang. Het was hard en vooral ook erg warm werk, dat het leven op het platteland lang heeft getekend.</p><p>***</p><p>In <i>Het leven en de dood in den Ast</i> neemt Stijn Streuvels ons mee naar een werkdag in zo'n droogoven. Vijf mannen zijn er hard aan het werk om cichoreiwortels te malen, naar boven te verslepen en daar te drogen. Als alles op zolder ligt gaan de twee jongsten naar huis. De drie ouderen blijven over om de klus te klaren. Daarvoor moeten ze de hele nacht door aan de slag, maar er zijn ook veel pauzes om te mijmeren.</p><p>Tijdens deze bijzondere nacht krijgt de ast een aantal bezoekers. Eerst strijkt een vrolijke bende jongeren neer, daarna gaat een familie muizen op zoek naar lekkers en tenslotte zoekt een arme bedelaar warmte en beschutting. Al deze bezoekers zetten de drie werkers aan tot overpeinzingen over het leven, hun eigen jeugdzonden en de vraag wat ze nog willen in de toekomst. In hoeverre verschilt ons leven van dat van de dieren, is één van de vragen die langskomt. Doen de muizen niet eigenlijk precies hetzelfde als wij?</p><p>****</p><p>Er zijn heel wat redenen waarom u dit boekje echt zou moeten lezen. Ik geef er hier alvast drie:</p><p>1. <b><u>voor de verhaalopbouw.</u></b> We volgen de werkzaamheden in de ast chronologisch, maar wijken via mijmeringen en dromen uit naar verleden en toekomst. Streuvels zet daarbij heel mooi de toneelmetafoor in. Op verschillende momenten transformeert hij de droogoven tot een theater, of een filmdoek waarop men herinneringen en dromen projecteert. Heel mooi gedaan.</p><p>2.<b><u> voor de taal</u></b>: Streuvels is een taaltovenaar die vol verve graait in de schatkist van West-Vlaamse werkwoorden. Het knarzelt en striebelt, foezelt en konkelvoest, lundert en schundert! Mijn editie had gelukkig verklarende voetnoten, maar wat een genot om al die mooie werkwoorden voorbij te zien komen. Ik kon het niet laten om ze af en toe ook even in de mond te nemen, als waren het taalsnoepjes, en ze smaakten heerlijk!</p><p>3. <b><u>Voor de levenswijsheden</u></b>: de drie mannen maken tijdens de lange nacht de balans op. Elk denkt op zijn manier na over de zin van het leven. Zit dat in het aanschaffen van spullen (zoals een paraplu of een bankstel waar men lang voor spaart), gaat het vooral om het dromen van een betere toekomst, of kunnen we niet anders dan het rad van het leven volgen, net zoals de muizen doen?</p><p>***</p><p>Ik las deze novelle op één dag, en het was net of ik in het theater zat. Ik zag de ast voor me, voelde de warmte, genoot van het tussenspel der muizen. En ik dacht na over waar ik stond en hoezeer de vragen waar we vandaag mee worstelen nog gelijken op die van toen.</p><p>De volgende keer dat iemand me zegt "dit is een Ast", zal ik zeker een kreet van verrukking slaken, omdat het me doet denken aan een intense, onvergetelijke leeservaring!</p><p>***</p><p>De afbeelding is publiek domein en komt uit het Rijksmuseum: <span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit; font-size: small;">Vier muizen bij een kandelaar, Frans Everbag, 1887 </span><span face="RijksText, Arial, sans-serif" style="caret-color: rgb(255, 255, 255); color: white; font-size: 1.33333em;">- 1931</span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-48035143830910505572021-08-12T09:24:00.000+02:002021-08-12T09:24:47.388+02:00The time machine - H.G. Wells<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAEXsd9oXBixiYN3Aah-8P_0kLCdaXBH-7ZZ16V_Nn6pT-3wapYP6Tik1HCwra11dmhGVYvv6N4UIJbZeCdfEzfWjfMj70Gb_yIZeGYnJ2ovPvSsl1H6_wiQcyn_XkTmXyA5vHEp5Hq4nn/s2048/RP-P-2015-26-294.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1842" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAEXsd9oXBixiYN3Aah-8P_0kLCdaXBH-7ZZ16V_Nn6pT-3wapYP6Tik1HCwra11dmhGVYvv6N4UIJbZeCdfEzfWjfMj70Gb_yIZeGYnJ2ovPvSsl1H6_wiQcyn_XkTmXyA5vHEp5Hq4nn/w576-h640/RP-P-2015-26-294.jpg" width="576" /></a></div><p>Wat zou u doen met een teletijdmachine? Ik zou naar het verleden afreizen, zonder twijfel! Om precies te zijn naar het mooie jaar 1990. Ergens in de zomer misschien, al is een winterse avond ook een optie. Ik land dan in mijn ouderlijk huis, midden in mijn eigen puberkamer. Ik ben namelijk nieuwsgierig: was dat ook zo'n puinhoop als ik dagelijks moet gadeslaan en die de rillingen over mijn rug doet lopen? Lagen er bij mij ook kledingstukken in hopen op de grond, op niet esthetische wijze vermengd met make-up, schriften, handdoeken, snoeppapiertjes en vuile sokken? Heerste er ook daar het constante risico om "iets met pootjes" te ontmoeten? Vast niet, denk ik vaak. Ik maak me immers sterk dat ik "altijd al" ordelijk geweest ben, maar klopt dat eigenlijk wel? Er is dus maar één manier om daar nu nog achter te komen: hopla in de tijdmachine!</p><h4 style="text-align: left;"><b><i><blockquote>Maar nu naar het boek, tante, dit is tenslotte een boekenblog en geen therapiesessie!</blockquote></i></b></h4><p>Goed! <i>Back to business</i>! Ik zou als historica het verleden induiken, maar de hoofdpersoon uit dit boek kiest voor een andere optie. "Volle vaart vooruit!" denkt hij, en hij reist naar het jaar 802.701. De reis is spectaculair want hij ziet razendsnel steden ontstaan en verdwijnen, rivieren verleggen hun bedding in een oogwenk, de maan holt door het firmament en de flora verandert als een knipperlicht. </p><p>Uiteindelijk landt hij op een sappig grasveld in een ware idylle. De lucht is schoon, het fruit hangt rijp en zoet aan de bomen, en lieflijke wezens dartelen er zingend rond. Als wat lastig en vervelend is heeft de mens door zorgvuldige selectie gebannen. Geen muggen meer, geen wespen, geen nood om zich nog in te spannen voor het dagelijks brood. Er rest enkel schoonheid, kalmte en frisheid, een verademing.</p><p>Vol verbazing loopt de tijdreiziger rond, innig tevreden met wat hij ziet. Toch komen er geleidelijk aan barstjes in dit rooskleurige beeld. Want, is het allemaal wel zo fijn en heerlijk als het lijkt? Schuilen er geen adders onder het gras? Is dit wel de toekomst die we willen?</p><p>Ik ga natuurlijk niets verklappen hè, dat zou echt niet sympathiek zijn, maar neem maar even aan dat het antwoord op de bovenstaande vraag echt luidkeels "nee!" is. Hoe en waarom: duik in deze novelle voor tekst en uitleg!</p><p>***</p><p>H.G. wells schreef dit boek in 1894 en introduceerde daarmee het begrip "teletijdmachine" voor de eerste maal in de literatuur. Het boek werd een groot succes en dat is niet verwonderlijk, want het heeft alles! Een fascinatie voor wetenschap, een flinke scheut ontdekkingsreis/avonturenroman en een niet mis te verstane maatschappijkritiek.</p><p>En vooral dat laatste vond ik echt verbijsterend actueel. Zelfs visionair! Zo zeer zelfs dat de echtgenoot momenteel verplicht wordt om het boek te lezen en ik <i>The time machine</i> de komende tijd aan iedereen cadeau ga doen (de vriendenkring weze bij deze gewaarschuwd, gelieve nog een beetje verrast te kijken, dank). </p><p>Ik ga niet uit de doeken doen waarom (dat bederft de pret) maar voor de nieuwsgierige aagjes onder u sluit ik mijn blogbericht graag af met dit citaat:</p><p><i>"It's a law of nature we overlook, that intellectual versatility is the compensation for change, danger and trouble. (...) There is no intelligence where there is no change and no need of change."</i></p><p><i></i></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 40px 0px 0px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 40px 0px 0px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 40px 0px 0px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 40px 0px 0px; padding: 0px;"><blockquote dir="rtl" style="text-align: right;"><br /></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><p>De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: <i>De schrijver en de duivel</i>, Cham, 1828-1879)</p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-16631748067391101602021-08-01T15:26:00.002+02:002021-08-01T15:26:29.492+02:00Ode aan een kleinschalig museum - Brieven aan Camondo - E. De Waal<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy0AX9DWC9lapcQFPvc7z6oXirM7RNKV2kycRgTe58MQKn5D_4D01n5lvV3Amc_NCWuQnpON7kqNFsNmWhVdkp9yj0E0KUYusj3r4_KPXWnzTYRFCe85wKsxhw6NvAkLEfHaGBcYXykwHC/s2048/RP-P-2015-26-695.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1064" data-original-width="2048" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy0AX9DWC9lapcQFPvc7z6oXirM7RNKV2kycRgTe58MQKn5D_4D01n5lvV3Amc_NCWuQnpON7kqNFsNmWhVdkp9yj0E0KUYusj3r4_KPXWnzTYRFCe85wKsxhw6NvAkLEfHaGBcYXykwHC/w640-h332/RP-P-2015-26-695.jpg" width="640" /></a></div><p>De kleinere musea zijn vaak het fijnste! Zo hou ik bijvoorbeeld erg van het Antwerpse museum <a href="https://www.museummayervandenbergh.be/nl">Mayer van den Bergh</a> en genoot ik in Londen enorm van de <a href="https://courtauld.ac.uk/gallery/">Courtauld Art Gallery</a>. Beide musea beschikken over een collectie aan topwerken, aantrekkelijk gepresenteerd in een bijna huiselijke setting. Beiden zijn het werk van een gepassioneerd verzamelaar, en ze moeten ook allebei de herinnering aan de stichter levend houden. Omdat er niet te veel werken te zien zijn, wordt je als bezoeker niet gedwongen om keuzes te maken ("die galerij slaan we maar even over"). Geen <i>fear of missing out</i> en je komt zo helemaal geïnspireerd weer naar buiten. Wat een zalige plekken zijn dat toch!</p><p>Een derde museum dat volgens mij naadloos in dit rijtje past is het <a href="https://madparis.fr/en/museums/musee-nissim-de-camondo/">musée Nissim de Camondo</a> in Parijs. Dat een hoogstaande collectie achttiende eeuwse kunst herbergt. Ik heb het nog niet bezocht, maar het staat hoog op mijn lijstje, zeker na het lezen van de <i>Brieven aan Camondo</i> van Edmund de Waal.</p><p>****</p><p>In dit boek wandelen we samen door het museum. We kijken achter de schermen en duiken in de archieven van de familie de Camondo. Zo komen we dicht op de huid van de oprichter van deze wonderlijke verzameling: Moishe De Camondo. Een schatrijke Joodse bankier die einde negentiende eeuw in Parijs neerstreek en zich Franser dan de Fransen voelde. </p><p>Uit bewondering voor het hoogtepunt van de Franse kunst besloot hij meubels, ornamenten en prenten uit de achttiende eeuw te verzamelen. Uit zijn archief blijkt duidelijk met hoeveel passie hij deze zoektocht aanging. Hij correspondeerde met kunsthandelaars en onderhandelde met rijke families om zijn collectie uit te breiden. Moishe was lid van heel wat kunstminnende kringen en gaf ook advies aan toonaangevende grote musea. Kortom: een echte expert die wist waarover hij sprak.</p><p>Deze passie werd nog sterker toen zijn enige zoon Nissim sneuvelde in de Eerste Wereldoorlog. Het museum in wording werd aan hem opgedragen en moest de herinnering aan de jonggestorven erfgenaam levend houden. Vader Moishe componeerde er zorgvuldig het interieur en liet bij testament vastleggen dat er niets veranderd mocht worden (er mocht zelfs geen vlokje stof ronddwarrelen). Bij zijn dood in 1935 schonk Camondo het museum aan de Franse staat, en vandaag maakt het deel uit van het Musée des Arts Décoratifs (waar Moishe jarenlang in de Raad van bestuur zat)</p><p>***</p><p>Een museum over de Franse kunst, als een ode en een liefdesbetuiging aan Moishes nieuwe vaderland. Het land waarvoor zijn zoon Nissim sneuvelde, maar dat zijn familie desondanks alle kansen gaf. Of, leek te geven, want zoals we allemaal weten bleef de liefde niet duren. Al tijdens het leven van Moishe kwam het antisemitisme de kop op steken, en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de familie de Camondo vervolgd en uitgemoord. Net als heel wat andere leden van de uitmuntende vriendenkring van Moishe. Buren, wetenschappers, familieleden, we leren hen kennen en raken hen allemaal weer kwijt voordat het boek geëindigd is. Een bijzonder tragisch vervolg op een glansrijke start.</p><p>En toch is er een happy end, want het levenswerk van Moishe bleef bewaard. Het Musée de Camondo bestaat nog steeds en het testament is gerespecteerd: er is niets veranderd sinds Camondo er vertrok. Ik ga snel weer eens een reisje naar Parijs inplannen!</p><p>****</p><p>Lees hier wat <a href="https://bettinaschrijft.blogspot.com/2021/06/brieven-aan-camondo-edmund-de-waal.html?showComment=1625073796854">collega blogger Bettina</a> van dit boek vond. Een ander boek over verzamelen en tentoonstellen in het begin van de twintigste eeuw (en nog veel meer) is <i>Een ander leven </i>van Rudi Meulemans. ik besprak het <a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/01/op-reis-met-vita-sackville-west.html">hier</a>.</p><p>***</p><p>Het plaatje bij dit blogbericht komt weer uit de onvolprezen collectie van het Rijksmuseum, te vinden via Rijksstudio: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); font-size: 15px; margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;"><span style="font-family: inherit;">Zes mannen in de rij voor een schilderij, Richard Bevan, ca. 1910</span></em></p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-88143671862375310112021-07-25T09:55:00.002+02:002021-07-25T09:55:37.235+02:00Een winters boek in de zomer - Ethan Frome - Edith Wharton<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYXP92QtqRsbHGt3_iB1dwufFMuY19m3J_u02kriUl83Qd4aT9cDyOr4u2nyR4kct_HbDwM6WXgNkn73HqekLyMykiNLkGR21R8OSUghUDjUWsJpIWxoIKzSKrBW06JicBlpgGb3pxN21y/s562/Schermafbeelding+2021-07-25+om+09.52.21.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="336" data-original-width="562" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYXP92QtqRsbHGt3_iB1dwufFMuY19m3J_u02kriUl83Qd4aT9cDyOr4u2nyR4kct_HbDwM6WXgNkn73HqekLyMykiNLkGR21R8OSUghUDjUWsJpIWxoIKzSKrBW06JicBlpgGb3pxN21y/w640-h382/Schermafbeelding+2021-07-25+om+09.52.21.png" width="640" /></a></div><p>Het was zomervakantie en ik dacht: tijd voor een dikke klepper. Dus haalde ik Victor Hugo's "<i>L'homme qui rit</i>" in huis. Ik keek ernaar uit om te worden meegesleept door een groot verteller en nestelde me dus alvast in de hangmat. Zo'n 120 pagina's hield ik het vol en toen dacht ik: waar ben ik nu eigenlijk mee bezig? Want onze Victor bleef maar inleiden, sfeerscheppen en kennis tentoonspreiden, maar het verhaal was ondertussen geen stap verder. De man werd per pagina betaald, dat is duidelijk. Maar mijn geduld was op.</p><p>Waar dit boek van Victor Hugo symbool staat voor het ene uiterste: barokke overdaad, staat de novelle <i>Ethan Frome</i> van Edith Wharton symbool voor de andere kant van het vertellersspectrum. Dit boekje vertelt in enkele pagina's een heel dramatisch verhaal, verpakt in rake scènes en betekenisvolle stiltes. Heel verfrissend na de ronkende retoriek van de praalzuchtige Fransman.</p><p>De frisheid van<i> Ethan Frome</i> heeft natuurlijk ook te maken met de setting, het Winterse Starkfield in New England. Een klein dorp, met enkele winkeltjes, een pittoresk kerkje en vooral heel veel leegte in de omgeving. Het is al donker als we Ethan Frome ontmoeten. Hij is op wandel. De verse sneeuw knerpt onder elke pas, het stralende licht van het kerkje wenkt hem. Daarbinnen is het feest en Ethan komt Mattie ophalen, het sprankelende nichtje van zijn vrouw Zeena. </p><p>Mattie is een en al warmte, energie en gezelligheid en daardoor het spiegelbeeld van Zeena. Die laatste is na heel wat tegenslag verzuurd geraakt, ze klaagt en zeurt en heeft allerlei pijntjes waarvoor ingewikkelde en dure medicijnen moeten worden gehaald. Edith Wharton werkt de novelle vervolgens uit tot een soort <i>huis clos</i>, waarin deze drie personages op elkaars lip zitten. Er wordt weinig gesproken, maar de blikken zijn veelzeggend. En dan kondigt Zeena aan dat ze een nacht weggaat om een wonderdokter op te zoeken...</p><p>***</p><p>Ik vond dit een prachtig verhaal, dramatisch en verrassend. Wharton vertelt namelijk van bij de start dat Ethan een zwaar ongeval krijgt dat hem voor het leven zal tekenen. Wat er precies is gebeurd verneem je geleidelijk aan: prachtig!</p><p>Eerder dit jaar las ik ook al <a href="https://detheetante.blogspot.com/2021/06/romeinse-koorts-en-eigenwijze-dames.html">korte verhalen van Edith Wharton</a> en ik geloof dat ik echt fan van haar aan het worden ben. In enkele eenvoudige zinnen legt ze heel veel psychologische diepgang, en ze blijft mild voor alle personages. Hoe ze aan het einde van het boek Zeena vanuit een ander perspectief laat zien is bijvoorbeeld echt heel knap, en doet je afvragen of je de verteller in de eerste scenes van het boek wel mag geloven...</p><p>Kortom, dit boek uit 1911 overleeft moeiteloos de theetante test en kan anno 2021 nog prima gelezen worden!</p><p>***</p><p>Het winterse plaatje komt uit de collectie van het Rijksmuseum en vond ik via Rijksstudio: Toujours Chic Les Robes: Seulette, G.-P. Journard, 1921-1922.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p></p><p> </p><p><br /></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-82871050594737406562021-07-11T14:21:00.001+02:002021-07-11T14:21:41.007+02:00Sherlock Holmes en het betere krantenlezen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0BFIokRZPpu6zLh1mf1dJSUJH2_dZf0Z0AtwwnOEGCbu4ElS4D5oYcrh_3715JPTTgWoUeFw8AgEGZvtXULigv3t2DG60ENOjRGmKXdDnAT7OKTSjDVyhyDWBU8P6tPokNiMmHQX9SM9T/s533/Schermafbeelding+2021-06-06+om+09.28.55.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="487" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0BFIokRZPpu6zLh1mf1dJSUJH2_dZf0Z0AtwwnOEGCbu4ElS4D5oYcrh_3715JPTTgWoUeFw8AgEGZvtXULigv3t2DG60ENOjRGmKXdDnAT7OKTSjDVyhyDWBU8P6tPokNiMmHQX9SM9T/w584-h640/Schermafbeelding+2021-06-06+om+09.28.55.png" width="584" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p>Van jongs af aan lees ik al graag de krant. Vroeger natuurlijk altijd een papieren exemplaar, tegenwoordig lees ik digitaal bij het ontbijt of (hopelijk snel weer) op de trein. Alleen in het weekend trakteer ik mezelf nog op zo,n heerlijk ouderwets knisperend exemplaar, en daar kan ik echt van genieten. Even de balans opmaken en vooruitkijken, het is een heerlijk zondags ritueel. </p><p>Ook Holmes en dr. Watson waren grote fans van de krant. Bij gebrek aan twitter, website en TVjournaals was dat natuurlijk dé bron van informatie bij uitstek. In vele verhalen nemen beide heren het drukwerk dan ook gretig ter hand en gaan er eens goed voor zitten. Met een versgestopte pijp en een glas wiskey bij de hand kammen ze de "annonces" nauwgezet uit. Want in die soms heel cryptische berichtjes schuilen aanwijzingen, ze bevatten verborgen hints en snode plannen. Meer dan de moeite dus om daar even grondig naar te kijken. De aanhouder wint, ook op dit vlak.</p><p>Uiteraard is Sherlock Holmes, meer dan een ijverige krantenlezer. Want deze grote speurder moet het naar eigen zeggen vooral hebben van drie zaken: observatie, deductie en verbeeldingskracht. Holmes kijkt en analyseert vaak razendsnel, maar evengoed neemt hij "enkele pijpen" de tijd om een kwestie eens goed uit te pluizen. Soms gaat hij zelfs speciaal naar de opera om eens even tijd te hebben om diep na te denken. Aan het einde van de voorstelling heeft hij dan alles mooi op een rijtje gezet!</p><p>Naast kranten en denkkracht heeft Sherlock nog een derde geheim wapen: het betere undercoverwerk. Hij vermomt zich als bootsman, oude koetsier of geestelijke en komt zo heel wat te weten in wandelgangen waar hij anders niet zou vertoeven. Als hij dat dan combineert met de krantenberichten en zijn eigen observatie komt de waarheid snel aan het licht. Tot grote vreugde van de lezer natuurlijk!</p><p>***</p><p>Ik vond in vaders boekencollectie een klein verzamelbundeltje met verhalen over Sherlock Holmes. Eerder beluisterde ik al <a href="https://klara.be/tag/sherlock-0">een fijne podcastreeks</a> over deze held. Je zou dus kunnen denken dat ik voorbereid was, maar de verhalen verrasten me toch. Ze waren namelijk grappig, spits en moeiteloos leesbaar. Vooral de eerste verhalen vond ik heel erg goed, <i>A Scandal in Bohemia</i> bijvoorbeeld, <i>The Speckled Band</i> en <i>The Naval Treaty</i> (die laatste compleet met een schets van de plaats der misdaad). </p><p>Eén en al gejubel dus? Neen. Het langere verhaal, <i>The sign of four</i> vond ik heel erg verouderd. En in de latere verhalen (<i>The empty house, His last Bow</i>) miste ik het deductievermogen van Holmes, hij moet het daar namelijk toch vooral hebben van eenvoudige spoorzoekerij en dat is jammer.</p><p>Maar, beste lezer, er is ook goede nieuws! Want heel wat Holmes verhalen zijn niet in dit bundeltje opgenomen, en dat betekent dat er dus nog veel te lezen valt in de toekomst! <i>A study in Scarlet</i> bijvoorbeeld of the <i>Hounds of the Baskervilles</i>, ze komen zeker op mijn lijstje. </p><p>En, heeft u een favoriet Holmesverhaal? Laat het me weten!</p><p><br /></p><p><span style="font-size: x-small;">De afbeelding is Publiek domein en vond ik via Rijksstudio: <i>Twee mannen lezen de krant in het park</i>, Honoré Daumier, 1846.</span></p><p><em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); color: white; font-family: RijksText, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Twee mannen lezen de krant in het park, Honoré Daumier, 1846</em></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-59707159857022882992021-07-07T21:05:00.001+02:002021-07-07T21:05:29.939+02:00Lady Susan - Jane Austen<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCmi1snFjkugpK3I3JMzGdOZmJieZUqk0qBMcYxciL9-TwiD-ts-Cs5ecMYGWzYKFOBRZsaQW17rONVTqiGXDo7ey7fL9YqiTEq896VxnZSR8cIwhAVZiCKapYRm68IeUrqWFq3POG8ed0/s2048/RP-T-1892-A-2610.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1430" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCmi1snFjkugpK3I3JMzGdOZmJieZUqk0qBMcYxciL9-TwiD-ts-Cs5ecMYGWzYKFOBRZsaQW17rONVTqiGXDo7ey7fL9YqiTEq896VxnZSR8cIwhAVZiCKapYRm68IeUrqWFq3POG8ed0/w279-h400/RP-T-1892-A-2610.jpg" width="279" /></a></div><br /><p></p><p><i>Waarde vrienden van het boek! Ik richt mij tot u met een verontrustend bericht. De voorbije week kruiste lady Susan immers mijn pad. U kent haar wel: charmant & beeldschoon, maar ook bijzonder sluw & geslepen. Zij is iemand die elke situatie moeiteloos in haar voordeel draait & altijd wel een manier vindt om zichzelf goed te praten. Dat anderen de scherven dan moeten opruimen lijkt haar minder te deren, helaas! </i></p><p><i>Uiteraard is het haar goed recht om zich in affaires storten & harten te breken, edoch de voorbije week liep het werkelijk de spuigaten uit. Want was was het geval, lieve vrienden, deze dame heeft een lieftallige dochter van zestien lentes. Een vriendelijk een meegaand typetje, welbespraakt en wel belezen & vooral ook een tikkeltje bedeesd. Een lieverd kortom. En dit onschuldig wichtje werd door haar moeder plots op de huwelijksmarkt gegooid & gekoppeld aan een oude vlam van mams. </i></p><p><i>Op zich is dat al erg dramatisch, maar het werd nog erger, want lady Susan liet vervolgens ook haar oog vallen op het heerschap waar de dochter op hoopte. En ze wrong zich in allerlei bochten om hem maar af te snoepen en voor zichzelf te winnen. Dat er bovendien ook nog een woedende echtgenote van een andere afgewezen minnaar opdook droeg alleen nog maar bij aan het drama.</i></p><p><i>Waarde vrienden, hoe moet dit nu aflopen met de ongelukkige jongedame? Kunnen we haar beschermen tegen de fratsen van haar moeder? Of is ze een vogel voor de kat? Hopend op goede tijdingen groet ik u!</i></p><p>****</p><p>De heldinnen van Jane Austen zijn meestal sympathiek. Zelfs de ietwat nuffige <a href="https://detheetante.blogspot.com/2020/04/hoe-omgaan-met-mensen-zes-tips-van-emma.html">Emma</a> had haar beminnelijke kanten. Maar het kleine en minder bekende werk<i> Lady Susan</i> voert een heel ander creatuur ten tonele, dat had u al begrepen. En dat is op zich al erg lezenswaardig.</p><p>Daar komt echter nog iets bij, want Jane heeft dit kleinood opgevat als een verzameling brieven. We lezen mee met wat lady Susan over zichzelf beweert, maar evenzeer wat anderen van haar denken. En hoe beleefd die high society ook is in haar gezicht, achter haar rug om noemen ze een kat een kat en proberen ze dat ongeleide projectiel op hun manier wat bij te sturen.</p><p>Leespret van een zeer hoge plank dus! Misschien niet de allerhoogste (want het was nog een vingeroefening die aan de grote Austen romans vooraf ging) maar toch een heel amusante en uiterst boeiende oefening, het lezen meer dan waard.</p><p>Dus: reserveer de komende week een klein zonnig hoekje, zet een pot thee en maak de brievenbus van Jane Austen open. U zal ervan smullen, dat is zeker!</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Vrouw die een brief leest aan een tafel, Alexander Hugo Bakker Korff, 1875</em></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-2294918961361786042021-06-25T21:57:00.001+02:002021-06-26T16:45:05.480+02:00Wat gebeurt er als we onze veilige cocon verlaten? - De blauwe engel (Heinrich Mann)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQMWqxdk-hfN0ojX_1IMA3kFIw8BDED7JsycJUBQjbnhY4t5_JkKWUmMddzK4gjhdOEgirhVGQjcA-ac4aSYX6aF7lZfvRAnRXbc0kAE1FDb6dl-u0lOW1B7LcS2dhmjsvFjUuGD58kvlx/s2048/RP-P-OB-21.257.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1693" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQMWqxdk-hfN0ojX_1IMA3kFIw8BDED7JsycJUBQjbnhY4t5_JkKWUmMddzK4gjhdOEgirhVGQjcA-ac4aSYX6aF7lZfvRAnRXbc0kAE1FDb6dl-u0lOW1B7LcS2dhmjsvFjUuGD58kvlx/w331-h400/RP-P-OB-21.257.jpg" width="331" /></a></div><br /><p>Beste mensen, de wereld gaat weer open! En hoewel ik daar al maanden naar smacht en allerlei wilde plannen heb gesmeed, blijf ik toch een beetje op de drempel plakken. Ik vond het wel fijn rustig, dat thuiszitten. En ik heb niet meer zo'n zin om me in de massa te begeven. Ik moet dus echt even diep ademhalen om mijn veilig nestje uit te vliegen en weer onder de mensen te komen, gek hè?</p><p>Of misschien ook niet, want het verlaten van de veilige haven heeft zo zijn gevaren. Neem nu de onkreukbare (en onuitstaanbare) leraar Metz. Door zijn leerlingen steevast "Mest" genoemd. Een droogstoppel zonder weerga. Zo iemand die altijd thuis achter zijn boeken zit en op school geen ander pleziertje heeft dan de leerlingen te betrappen op het uitspreken van zijn bijnaam en hen dan in een kast op te sluiten. Juist ja, een uiterst sympathiek heerschap, ahum!</p><p>Op zekere dag besluit deze Mest om een stelletje erg balorige leerlingen eens echt in een moeilijk parket te brengen. Wat is het plan? Hen betrappen in een duister cabaret, liefst in de armen van een lichtzinnige en tevens rondborstige dame. Op basis van die feiten wil hij hen dan vervolgens van school laten schorsen. O, grinnikt Mest, wat een heerlijk vooruitzicht.</p><p>Hij treft de jongelieden inderdaad aan in een weinig verheffend etablissement. Maar daar heupwiegt er ook een zeer verleidelijke dame rond: Rosa Frölich, met een stel benen om U tegen te zeggen. Mest weet niet wat hij meemaakt en blijkt zwaar onder de indruk. En al snel brengt hij elke avond in het hol van de leeuw door, waar Rosa hem steeds meer om zijn vingers windt. </p><p>De leerlingen in kwestie hebben dat al snel in de gaten, de andere leerkrachten ook en de hele stad spreekt er schande van. Maar Mest is zo betoverd dat hij zich door Rosa laat meeslepen, tot héél ver buiten zijn comfortzone!</p><p><br /></p><p>***</p><p>Dit boek kent iedereen natuurlijk van Marlène Dietrich en de film uit 1930. Toch werd dit verhaal al veel eerder geschreven, namelijk in 1905. Ik las het met stijgende verbazing! Wat een vrijpostigheid, wat een decadentie, wat een bandeloosheid. En hoe interessant dat een streng heerschap zich zo laat meeslepen dat hij alle remmen verliest.</p><p>Een vraag die ik me zo ongeveer op de helft van het boek stelde was: hoe moet ik de machtsverhoudingen in dit boek lezen? Heeft Mest de macht over Rosa, omdat hij haar liefde kan kopen? Of is het Rosa die juist alle macht heeft en hem zover krijgt dat hij haar kostuums strijkt en haar make-up opbrengt? Ligt de macht bij de massa die roddelt en Mest uit de stad drijft? Of is de ware heerser de rebelse leerling die de leerkracht zodanig uitdaagt dat hij alle grenzen overschrijdt?</p><p>Hoe dan ook: een boeiend boek, dat geen seconde verveelt en dat getuigt van een grote levensvreugde. En tegelijkertijd ook een grote tristesse in zich draagt. Twee kanten van dezelfde medaille.</p><p>En één ding is zeker: het was geen slim plan hoor, Mest om je veilige studeerkamer te verlaten!</p><p><br /></p><p><span style="font-size: x-small;">De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: RijksText, Arial, sans-serif; margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Affiche Au Bal des Etudiants, Henri de Toulouse-Lautrec, 1900</em></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-26703015299692995682021-06-25T20:56:00.004+02:002021-07-07T21:08:02.340+02:00Hooggeëerd publiek: er is nieuws hoor, tadada!!<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwc2d5D5yxOYn0s5EL2tXdJX_hDDvmTYnPjaW2JYk02qgtmOFF8ImLJ3NlvE1puIksOzN_R1krI-_ERYRnLEVjMC2g0wpy509XEa2vn_TF4UP0kbVsrYCrXrkvcyEO8W6HzswDly7Rn5w7/s681/Schermafbeelding+2021-06-25+om+20.53.18.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="681" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwc2d5D5yxOYn0s5EL2tXdJX_hDDvmTYnPjaW2JYk02qgtmOFF8ImLJ3NlvE1puIksOzN_R1krI-_ERYRnLEVjMC2g0wpy509XEa2vn_TF4UP0kbVsrYCrXrkvcyEO8W6HzswDly7Rn5w7/w640-h504/Schermafbeelding+2021-06-25+om+20.53.18.png" width="640" /></a></div><br /><span style="text-align: left;"><br /></span></div><p style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Beste mensen, even tussendoor twee heuglijke nieuwtjes, aangaande verstrekkende blogactiviteiten en een eenvoudige manier om daarvan op de hoogte te blijven. En ook gewoon over gezellige plannen, dus lees vooral verder!</span></p><h3 style="text-align: left;">Een tweede stek voor boekenblogs</h3><p>Laat ik een geheim vertellen: ik lees véél meer dan wat op deze blog verschijnt. Maar omdat ik hier verslag uitbreng van mijn speurtocht naar leesbare oude literatuur is daar eigenlijk geen plaats voor. Gelukkig kreeg ik de kans om ambassadeur te worden van de fijne locale website <a href="https://www.leuvenleest.be/ambassadeurs/42176fbf-62c6-4f95-bf89-f6b87b3f149f-jacqueline-van-leeuwen">Leuven Leest</a>. U vindt daar nu al een foto van ondergetekende en wat info over mijn leesvoorkeuren. En meteen ook vijf extra boekentips! Vanaf nu zal ik daar regelmatig een nieuwe tip aan toevoegen, dus wie denkt: ik wil wel eens weten wat Jacqueline vindt van het meer recente werk: allen daarheen!</p><h3 style="text-align: left;">Een nieuwsbrief</h3><p>Al eventjes geleden vernam ik bovendien dat het automatische abonnement op deze blog vervalt, en dat het super ingewikkeld is om dat weer te activeren. En ik geef het toe: ik ben gewoon een beetje te lui om dat te gaan uitpluizen. Dus ik dacht: wat als ik eens per maand een nieuwsbrief schrijf? Dan blijven mensen op de hoogte en dan hoef ik verder niets moeilijks te gaan doen. Tel uit de winst, toch? Dus een nieuwsbrief it is.</p><p>Nou ja, nieuwsbrief, nieuwsbrief, gewoon een mailtje dus met een overzichtje van wat er verscheen op deze blog en Leuven Leest. Plus af en toe een tip voor een podcast, een tentoonstelling of een film erboven op. Niet heel spectaculair, wel gezellig! Zin in? Laat dan <a href="https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdz-KEUPwc4WAOSklFbMk8Evhb1RUM_HP5RxoWV0z1B28KT1g/viewform?usp=sf_link">hier</a> uw gegevens achter en dan komt de volgende nieuwsbrief naar u toe!</p><p>Lekker makkelijk dus om op de hoogte te blijven, en dat is precies de bedoeling. Graag gedaan hoor!</p><p>****</p><p>De afbeelding komt ook deze keer weer uit de onuitputtelijk boeiende collectie van het Rijksmuseum: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: RijksText, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Aujourd'hui, Journal des modes Ridicules, 31 Xbre 1839, 2me Année : L'artillerie du Binocl (...), Delaporte, naar Henri-Gérard Fontallard, 1839</em></p><p><span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit;">Mijn voorraad afbeeldingen aldaar kan u bewonderen <a href="https://www.rijksmuseum.nl/nl/rijksstudio/2686297--jacqueline-van-leeuwen/verzamelingen">via deze link</a>.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-91183603985483173252021-06-13T14:59:00.002+02:002021-06-13T14:59:56.140+02:00Winnie the Pooh (en het grote voorlees-gemis!)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNIeggScVipKTqftV_ixrCSqD7Cz69HXmLGN8EacHDaVHg3uJij2gdfZh60xz6JtLE2v1mM2B9k0D_B6gJA4jqyxjLastzKjegGX-3FxuikvIUt420jpgwPSjtUF-QT2eASnJmYn_NcAZj/s2048/RP-T-1950-213.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1623" data-original-width="2048" height="508" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNIeggScVipKTqftV_ixrCSqD7Cz69HXmLGN8EacHDaVHg3uJij2gdfZh60xz6JtLE2v1mM2B9k0D_B6gJA4jqyxjLastzKjegGX-3FxuikvIUt420jpgwPSjtUF-QT2eASnJmYn_NcAZj/w640-h508/RP-T-1950-213.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p>Tantes theekopjes zijn al lang niet meer zo klein. Er is er zelfs eentje al bijna volwassen. Nog een week of twee en hop, het is zover! Het tweede theekopje volgt vast ook dra en dus is het einde van een tijdperk nabij.</p><p>Uiteraard is dat prettig. Een mens krijgt zo weer eens tijd voor zichzelf. Men hoeft niet voor alles een babysit te regelen. Er moeten geen spartelende wezens meer in bad te worden gezet. En er hoeft nog zelden conflictbemiddelend te worden opgetreden. Kortom: best wel rustig.</p><p>Maar er is één ding dat ik enorm mis en dat is het voorlezen. En daardoor ook: de kinderboeken. Af en toe overvalt me nog de neiging om een verhaaltje te vertellen, maar geen puber die daar naar luistert natuurlijk; jammer, jammer.</p><p>Dus las ik <i>Winnie the Pooh</i> voor mezelf, in het gezelschap van Abel de kat (die trouwens wel wil luisteren, maar die ook op de meest ongepaste momenten ineens wegloopt en er zo blijk van geeft dat hij niet echt heeft opgelet. En dat is een schande!)</p><p>***</p><p><i>Winnie the Pooh</i> dus, een ware ontdekking. Want wat een heerlijk grappig boek is me dat! Ik kende Pooh, Knorretje en co natuurlijk wel via Disney maar in het "echt" zijn ze veel leuker. En dan is er ook nog de uil, wat een zalig figuur! Al deze beestjes willen elkaar maar al te graag helpen en van dienst zijn, maar erg slim zijn ze niet. En dat zorgt natuurlijk voor heel veel grappige avonturen. Ik vond het echt een traktatie hoor, dit boek!</p><p>Ik heb bijvoorbeeld ontzettend moeten lachen om de manier waarop de dieren met elkaar converseren. Dat gaat ongeveer zo: </p><p></p><ul style="text-align: left;"><li>iemand gebruikt een moeilijk woord dat de anderen niet begrijpen (en de gebruiker weet het vaak zelf ook niet).</li><li>deze anderen kijken elkaar verschrikt aan en menen in elkaars verwarde blik juist kennis en wijsheid te bespeuren</li><li>zij gaan dan over tot het gebruiken van zinnen als: "ja, ik weet daar alles van!", "dat is echt iets voor hem" of "dat lijkt me zeer verstandig" maar dus zonder enige kennis van zaken.</li></ul><p></p><p>En op die manier belanden ze in een mum van tijd op een queeste naar de Zuidpool (niemand die weet wat ze zoeken), op een zoektocht naar een ingebeelde diersoort, of naar een oplossing voor een probleem dat ze niet snappen. En ondertussen blijven ze uiterst beleefd en vol respect voor elkaar. Subliem!</p><p>***</p><p>Nu vertel ik natuurlijk wel aan anderen wat ik aan het lezen ben, en zo hoorde ik van vriendin Ann dat Winnie the Pooh op dit moment een zoveelste jeugd beleeft als Boeddhistische bijbel. Blijkbaar staan de personages symbool voor verschillende psychische uitdagingen. Iejoor is depressief, Winnie worstelt met een eetstoornis, Teigertje is een ADHD'er, Knorretje heeft last van oncontroleerbare angsten en de uil is een narcist. Het boekwerk biedt volgens deze lezing een sleutel tot een gebalanceerd leven zonder verzet en met volop zon.</p><p>Mmmm, ik weet niet hoor. Maar blij word ik er wel van, en bij het dichtslaan van Winnie the Pooh voelde ik me behoorlijk zonnig en mindfull. Dus op die manier zeker een inspiratiebron!</p><p>***</p><p>PS. Om nog eens te kunnen voorlezen heb ik me vorige week aangemeld als vrijwilliger bij de bibliotheek. Zo kan ik toch nog eens genieten van fijne kinderboeken in het gezelschap van eigenwijze kleuters. En daar heb ik nu al heel veel zin in!</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: Drie kinderen in een kasteeltuin, lezend en spelend met honden, Auguste Allebé 1852.</span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-62201848751962854812021-06-06T09:33:00.001+02:002021-06-06T09:33:56.416+02:00Romeinse koorts (en eigenwijze dames) - Edith Wharton<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBVIKXGdnNskotJJmh6DuJ9E1ut_0psbC-lq56wO0sUUbbseu0grxQTF66ZPtee-LlWStqfh2OR2dRs7ddY1FfPPXD8oVN6rgYhGOB_rARFMYrD9bJhCiLsK7Nsk0WJl229Kybe3WJ-Mjd/s2048/RP-P-2009-1860-5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="2048" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBVIKXGdnNskotJJmh6DuJ9E1ut_0psbC-lq56wO0sUUbbseu0grxQTF66ZPtee-LlWStqfh2OR2dRs7ddY1FfPPXD8oVN6rgYhGOB_rARFMYrD9bJhCiLsK7Nsk0WJl229Kybe3WJ-Mjd/w640-h450/RP-P-2009-1860-5.jpg" width="640" /></a></div><p><br /></p><p>Het was pas tijdens de derde Coronagolf dat ik het ontdekte: onze bibliotheek heeft ook een aanbod aan e-books. O, mensen, wat een doos van pandora! Een groot aanbod aan pakkende titels en meeslepende kronieken binnen handbereik! Hoewel ik het papieren boek zeer genegen ben, en weinig me meer verblijdt dan een boekenlegger tussen wat al achter de rug is en wat nog komen gaat, ging ik toch overstag. En één van de eerste boeken die ik leende was een collectie verhalen van Edith Wharton, Romeinse koorts.</p><p>In deze bundel begeven we ons in de <i>upper class </i>van New York. En dat betekent natuurlijk: dames die bulken van het geld en zich ontiegelijk vervelen. Gelukkig zijn er altijd andere dames waar je op kunt neerkijken en waar je over kunt roddelen. Vooral dan als die andere dames gescheiden zijn of iets anders "raars" doen wat niet past in jouw keurig afgestofte wereldbeeld.</p><p>Wharton zet die buitenbeentjes vaak centraal in haar verhalen. Het gaat dan over vrouwen van een zekere leeftijd die terugblikken op hun leven en de radicale keuzes die ze hebben gemaakt. Dat doen ze met weemoed, en ja het "piekt" ook wel eens, maar zelden hebben ze spijt. Wharton weet zeer goed te treffen hoe moeilijk het kan zijn om buiten de groep te staan en wat het uiteindelijk ook weer oplevert: een leven op je eigen maat.</p><p>De bundel bevat verhalen in verschillende smaken, en dat is voor de lezer natuurlijk een feest. Want je weet niet wat je te wachten staat als je een nieuw hoofdstuk begint. Zo zitten er spookverhalen tussen, avonturenverhalen in het midden-oosten en hele kleine pareltjes die één avond als uitgangspunt nemen (heel knap gedaan). Ook reizen we mee op treinen, schuiven aan op grote feesten en snuiven de sfeer op van vakantie in Rome en op het Amerikaanse platteland. En tussendoor slaan we beschaafd een balletje tennis.</p><p>Deze bundel brengt tientallen jaren schrijfplezier samen en deze verhalen spetteren zowat van de pagina's af. Ik vond het heerlijk om erin te duiken en me te laten meevoeren door de eigenzinnige types die Wharton opvoert.</p><p>***</p><p>Als ik Wikipedia mag geloven, en waarom zou ik dat niet doen, was Edith Wharton zelf ook zo'n eigenwijze dame. Ze groeide op in de New Yorkse Society en verzette zich daar van jongs af aan al tegen. Haar leven lijkt daardoor ook wel op een roman. Ze maakte vele avontuurlijke reizen, had minnaars en woonde lange tijd in het buitenland. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef ze in Parijs en zette zich daar ronduit heroïsch in voor de Belgische vluchtelingen (wat me natuurlijk nog extra voor haar inneemt). Bovendien, naast romans en korte verhalen schreef ze ook dikke boeken over binnenhuisinrichting, waar ze blijkbaar echt een kei in was. Kortom, haar autobiografie staat in eens hoog op mijn lijstje (en ik heb ontdekt dat die zowaar beschikbaar is in vaders bibliotheek, dus dat komt helemaal goed)</p><p>****</p><p>Maar wat vind ik nu van e-books? Is het een blijver of een bevlieging? Ik weet het nog niet. Ik heb in elk geval de papieren pagina's gemist, alleen al omdat lezen in de tuin met een tablet echt niet zo handig is. Ik blijk het ook heerlijk te vinden als een boek wat rondslingert in huis en ik het af en toe eens tegenkom op het hoekje van de tafel of bij een leesstoel. En dat is een charme die ik nu natuurlijk heb gemist.</p><p>Voor mijn blijven e-books dus een handig plan B. Kan ik niet naar de bibliotheek of overvalt me een plotse leeshonger, dan weet ik waar ik terecht kan. Maar diep in mijn hart heb ik nog het liefste een echt boek. Wat jij?</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: </span><span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit; font-size: small;">Les Belles Sauvagesses de 1920, Henri Reidel, na</span><span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit; font-size: small;">ar George Barbier, 1</span><span style="caret-color: rgb(255, 255, 255); font-family: inherit; font-size: small;">920</span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-39640314244999918922021-05-23T09:46:00.000+02:002021-05-23T09:46:51.337+02:00Europeanen - Orlando Figes<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuBFmz6mwZsKyA9mpkaJ1Nl8uJ83ISzCEurm1t9_stpGVrrMiymnwW-jSZN8mNlft3xu56t6v3IJR8-yA5CHobUE8vpqTXtXsFJdJqNMnrhx_I8MnIM_rHziXiFzPVW3BB7BwbHJFDaNP1/s738/Schermafbeelding+2021-04-07+om+12.04.05.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="690" data-original-width="738" height="598" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuBFmz6mwZsKyA9mpkaJ1Nl8uJ83ISzCEurm1t9_stpGVrrMiymnwW-jSZN8mNlft3xu56t6v3IJR8-yA5CHobUE8vpqTXtXsFJdJqNMnrhx_I8MnIM_rHziXiFzPVW3BB7BwbHJFDaNP1/w640-h598/Schermafbeelding+2021-04-07+om+12.04.05.png" width="640" /></a></div><br /> <p></p><p>Niets zegt meer over een tijd dan de <i>influencers, </i>en hier ziet u er eentje uit 1840. Pauline Viardot is haar naam en ze was één van de grootste operasterren uit haar tijd. Ze reisde heel Europa door en trad zelfs op in Amerika. De jonge schrijver Ivan Tourgeniev viel als een blok voor haar toen ze door Rusland tourde: wat een stem! Wat een persoonlijkheid! De arme jongen raakte helemaal verslingerd aan deze dame en zou haar de rest van zijn leven volgen. Trouwen deden ze nooit (Pauline was namelijk al "bezet") maar ze kregen waarschijnlijk wel een kind samen. En als ze niet bij elkaar konden zijn, dan schreven ze gepassioneerde brieven, bladzijden lang.</p><p>Orlando Figes neemt de liefde tussen Pauline Viardot en Ivan Tourgeniev als uitgangspunt om een beeld te schetsen van het Europa van de negentiende eeuw. De geliefden en hun entourage vormen de rode draad in een wervelende kroniek waarin je werkelijk vanalles bijleert over de periode waarin een Europese cultuur vorm kreeg. Hieronder een schamele poging het boek samen te vatten (want dat is dus onbegonnen werk)</p><p>De komst van de spoorwegen maakte het mogelijk om sneller dan vroeger te reizen, door de litografie konden teksten goedkoper worden gedrukt en de ontwikkeling van een nieuw soort piano zorgde ervoor dat meer dochters dan ooit te voren op muziekles gingen. Voeg daar nog aan toe: de impact van de fotografie op de literatuur, de komst van de elektrische verlichting en de ontwikkeling van de auteursrechten. En dan was er nog het succes van de kuuroorden, de wereldtentoonstellingen en de opkomst van het fenomeen "tijdschrift". Al deze katalysatoren zorgden ervoor dat op het einde van de negentiende eeuw overal dezelfde boeken werden gelezen, dezelfde muziek werd beluisterd en de zelfde schildertechnieken werden gehanteerd. Een eenheid waarin uiteindelijk ook meteen de eerste barstjes kwamen, ...</p><p>***</p><p>Voor de duidelijkheid: ik heb drie maanden over dit boek gedaan! Het is immers razend interessant, maar ook veel, zo vééééél informatie. Figes strooit met details en dat maakt het soms erg moeilijk om te volgen. Een beetje een "omgevallen fichenbak", dat wel, maar o zo boeiend!</p><p>Ik las dus één hoofdstuk per keer en nam daarna te tijd om op adem te komen en de informatie te laten bezinken. En dat was ergens ook wel fijn. Want zo drong het pas goed tot me door hoe ingrijpend de wereld van literatuur en muziek in die periode veranderde, en hoeveel factoren daarbij een rol hebben gespeeld. Het laatste hoofdstuk over het ontstaan van een negentiende eeuwse "canon" geeft bijvoorbeeld heel duidelijk aan dat economische en praktische motieven een grotere rol hebben gespeeld dan kwaliteitscriteria. En dat geeft toch wel te denken.</p><p>***</p><p>Kortom: bent u in voor een lange zit? Kunt u tegen een stortvloed aan details? En bent u nieuwsgierig naar het leven van de <i>influencers</i> van toen? Aarzel dan niet en lees dit boek! Het zal uw visie op "de grote literatuur" voorgoed veranderen.</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Portret van de zangeres Pauline Viardot, Achille Devéria, 1840</em></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-828696842535122179.post-35943619415179384992021-05-16T08:41:00.001+02:002021-05-16T08:41:15.374+02:00Jane Eyre: puur leesplezier!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5A3KjcdvK74AbEH5L3lLhp1hIF6_7kAk1S56d5A1IyzGp_bSpbYy4bMaZYNF-F75NE477YMx8O2J_BUMmdRnGHEzbe0sq9OVObm68c5Exu9eH-h7qqOqUylP-8m1pP-wI1p04SWsTNSSz/s2048/RP-P-2015-26-788.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1406" data-original-width="2048" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5A3KjcdvK74AbEH5L3lLhp1hIF6_7kAk1S56d5A1IyzGp_bSpbYy4bMaZYNF-F75NE477YMx8O2J_BUMmdRnGHEzbe0sq9OVObm68c5Exu9eH-h7qqOqUylP-8m1pP-wI1p04SWsTNSSz/w640-h440/RP-P-2015-26-788.jpg" width="640" /></a></div><p>Al zeg ik het zelf, ik ben een opgewekt typje. Niet dat ik alle dagen zingend door het even huppel, maar ik ben beslist positief en optimistisch bedraad. Daar heb ik verder niets voor moeten doen, dus dat is geen verdienste. Maar goed, het is natuurlijk wel prettig, zo'n vrolijke blik.</p><p>Helemaal aan de andere kant van het humeurspectrum bevindt zich mr. Rochester. Hij is nors, knorrig en vertoeft voortdurend in Moppertamië. Niet bepaald het zonnetje in huis dus. Als Jane Eyre voor hem gaat werken heeft ze dat meteen in de gaten. En ze is slim genoeg om te beseffen dat ze zelf geen invloed heeft op zijn nukkige buien. Ze wekt ze niet op en ze kan ze ook niet verdrijven, dus ze laat gewoon betijen wat betijt. (Op zich al een levensles van jewelste natuurlijk)</p><p>Hoewel de brommerige heer des huizes niet garant staat voor sfeer en gezelligheid, raakt hij wel een gevoelige snaar bij onze Jane. Ze vindt al dat gefrons stiekem best aantrekkelijk; die woeste haardos, die donkere blikken: het heeft wel iets! Maar Mr. Rochester gaat zich verloven met de aanstellerige Blanche Ingram, dus hopen op meer is tevergeefs.</p><p>En verder, beste lezer, vertel ik even niets! Omdat:</p><p>A. U het boek/de film/de TV serie al kent en ik dus gewoon ga herhalen wat al lang tot uw parate kennis behoort (en dat vindt u slaapverwekkend)</p><p>B. U net als ik, het verloop van het verhaal nog niet kent, en u zich graag wil laten verrassen door de onverwachte en spannende wendingen die het verhaal neemt. Dat <i>spoileren</i> zou zonde zijn, zeg nu zelf.</p><p>****</p><p>Maar goed, wat u vast wél wil weten is: wat ik ervan vond. (En misschien ook hoe het kan dat ik deze klassieker niet eerder las, dat snap ik zelf ook niet, trouwens). Ik heb echt geweldig genoten van dit boek, dat kan ik alvast verklappen. De spanningsbogen, de taal, de personages: het werkt allemaal prima voor een hedendaags hoofd, en het was dus gewoon héérlijk lezen! Want, laat ons eerlijk zijn, klassiekers lezen is soms best even een klus, maar in dit geval bleek dat allerminst. Het boek ging er vlotjes in en ik leefde helemaal mee.</p><p>En wat ik nog het allerleukste vond, was het karakter van Jane. Je zou misschien verwachten dat ze een bedeesd, braaf en volgzaam typetje is, maar dan heeft u het helemaal bij het verkeerde eind. Jane is eigenzinnig, soms behoorlijk brutaal en laat niet over haar lopen. Ze maakt eigenwijze keuzes en zegt waar het op staat. Precies het type vrouw dat een donderwolkje als Mr. Rochester nodig heeft. Maar ziet hij dat ook zelf in? Dat ontdekt u beter zelf!</p><p>***</p><p><span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: <em style="box-sizing: border-box; caret-color: rgb(255, 255, 255); margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-size-adjust: auto;">Lezende vrouw in een bibliotheek, James David Smillie, 1883</em></span></p>Jacqueline http://www.blogger.com/profile/08621727203592920158noreply@blogger.com5