Een goed begin is...The End of the Affair

Dit boek opent met een vraag: waar beginnen we? Wat laten we de lezer zien als het doek opengaat? Welke eerste indruk moet dit verhaal nalaten?

Kijk, dat vind ik nou razend interessant! Schuiven met dat beginpunt is namelijk een soort gekke hobby van ondergetekende. Laat ik maar bekennen: ik wil tijdens slapeloze nachten wel eens morrelen aan boeken. Bedenken waar de lezer ook had kunnen binnenvallen. En wat dat voor gevolgen zou hebben. Ja, ik wéét het. Het is een tikje vreemd, en ik val er uiteindelijk van in slaap. Dus misschien zegt dat ook wel genoeg.

Maar soit, de eerste regels van The end of the affair waren dus een feest van herkenning. Want ook een grootheid als Graham Greene twijfelde wel eens, en laat ons deze keer fijn meekijken in zijn hoofd. Hij begint, zet een stapje terug, zoomt uit, stelt opnieuw scherp. En kiest tenslotte voor een regenachtige avond, en een toevallige ontmoeting. Aan dat gesprek, bij die pint, knoopt hij geleidelijk aan het verleden vast. Met hier en daar nog een kleine aarzeling: wat vertel ik nu als volgende.Kijk, dan sleep je mij mee!

Daarnaast is het verhaal natuurlijk ook wel heel ontroerend. Twee mensen worden verliefd in het London van de jaren veertig. Ze beleven een stormachtige affaire waar heel plots en onverklaarbaar een einde aan komt. Op die regenachtige middag ontmoet de minnaar de bedrogen echtgenoot. Die laatste verzucht (onwetend hoe de vork in de steel zit)  dat het niet goed gaat met zijn vrouw en zo krijgt de affaire een soort van tweede, schaduwleven. De afwezen minnaar raakt namelijk nieuwsgierig hoe het haar nu vergaat. Heeft ze hem ingeruild voor een zoveelste ander? Denkt ze nog wel eens aan hem? Was de affaire voor haar een spel of was ze uiteindelijk bang van haar gevoelens en liet ze daarom niets meer van zich horen?

Bah! Als ik dit bovenstaande lees dan moet ik eens diep zuchten. Dit klinkt zo banaal en niet als een boek dat ik zou willen lezen. Vertrouw maar op mij dat het allemaal veel mooier is en dieper gaat. Maar dat ik teveel zou verklappen als ik concreter word. En spoliers? Daar doe ik niet aan, nee, nee.

Waar ik dan weer wel aan doe is milde kritiek: het begin van dit boek is sterk, het verhaal ook, maar het einde vond ik te langdradig; bij gebrek aan spanningsboog. Gelukkig las ik later dat Green daar zelf ook niet zo tevreden over was. Het juiste eindpunt vinden is een andere kwestie, zo blijkt. Dus dat had ik dan weer goed aangevoeld (hopla, pluim op theetantes hoed)

Maar de grootste pluim gaat toch naar de eerste regels van dit prachtige boek. Want wat een eerder toevallig begin leek, bleek later zeer goed gekozen. Het was namelijk de minst voor de hand liggende keuze (en blijken heel wat andere cruciale scènes te zijn waar het boek als een klapper mee had kunnen starten, bang!). Greene koos voor een onopvallend begin, en soms ligt daar juist de kracht van een verhaal.

Reacties

  1. Wat creatief dat je alternatieve openingen bedenkt! Lijkt me een leuke manier om op een dieper niveau met het boek bezig te zijn en er echt goed over na te denken.
    Ik heb dit boek lang geleden gelezen en veel weet ik er niet meer van, behalve dat ik het erg mooi vond. Ik kan me dus helemaal vinden in je aanbeveling van dit boek.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts