Les filles (oh, la, la!)

Ja, ja, de dochter is acht geworden! Een fantastische leeftijd waarop je al best zelfstandig bent, maar ook nog heerlijk dromen kunt. Over prinsessen en zeemeerminnen bijvoorbeeld. En over baljurken, modeshows en lipgloss.

Deze verjaardag moest natuurlijk feestelijk worden gevierd met de vriendinnen. Het plan was om er een elfenfeest van te maken, met "meisjesijsjes" en een "meisjesfilm". En eigenlijk ook met make-up.

Maar daar trokken we de lijn. Want de wereld van kleine dametjes is best leuk, maar ook erg zoet en erg roze. En we moedigen het dus niet te veel aan. Taart geserveerd op een gewoon bordje smaakt even lekker als op een Disney-prinsessenbord volgens ons.

Al dat glitterroze en poederzachte gedoe zorgde voor een interessant contrast met het boek dat ik deze week las. Van de Franse feministe Benoite Groult. Die de hele "meisjesindustrie" op fijnzinnige, komische wijze bekritiseert. En tussendoor nog heel wat meer levenswijsheid meegeeft.

Dit boek is een verzameling fragmenten uit de levens van een moeder en een dochter. De moeder, een feministe van het eerste uur, is ondertussen tachtig geworden. Haar strijdlust blijft nog overeind, maar ouder worden is moeilijk. Ze beschrijft op treffende wijze hoe het is om bejaard te zijn, en dus "onzichtbaar" voor de rest van de maatschappij die jeugdigheid als norm stelt.

Radicaal kiest deze Alice voor Liberté: zelf beslissen over je eigen leven, zonder afhankelijk te zijn van anderen. Het motto dat haar huwelijk kleurde en ook haar dochter Marion heeft beïnvloed. Die koos ervoor om naast haar echtgenoot ook een tweede liefde toe te laten (een thema dat we nog kennen uit Groults "zout op mijn huid"). Hun sporadische momenten samen op verlaten Ierse eilanden, zijn van een grote intensiteit en warmte.

Geen zwartgallig boek van zeurderige oude vrouwen en verbitterde feministen dus. Groult heeft humor en heel veel levenslust. Ze kijkt geamuseerd naar de maatschappij van vandaag en geeft een genuanceerde mening, vaak met een warme knipoog. Daarnaast schrijft ze heel veel mooie dingen over familierelaties en waar de liefde een mens brengen kan.

Groult verwoordt een intelligent feministisch standpunt, naar de beste Franse intellectuele traditie. Met oog voor detail en de aangename dingen des levens, zoals ook Claudel dat bijvoorbeeld kan. Haar bespiegelingen over wat de zee met een mens doet bijvoorbeeld, of hoe heilzaam een tuin kan zijn, zijn zeer mooi en breekbaar omschreven. Maar tegelijkertijd schuwt ze de grote thema's als abortus en euthanasie niet. Veel stof tot nadenken dus.

Het was sowieso een beetje een Franse week voor ons. Want we keken ook naar de wondermooie film Toutes les soleils. En we bedachten ons hoe jammer het is dat we die Franse cultuur wat uit het oog zijn verloren. En dat we toch wel heel erg op Engeland en Amerika gericht zijn. Terwijl er qua joie de vivre en cultuur ook bij onze zuiderburen zoveel moois te ontdekken valt.

Ik ben dus zeker van plan nog meer van Groult te lezen. Maar naast haar en Claudel ken ik eigenlijk geen hedendaagse Franse schrijvers. Dus, beste lezer, als u tips heeft, geef die dan even door? Want ik begin te vermoeden dat er nog vele mooie schatten zijn te vinden in de Franse bibliotheek!

Reacties

  1. Ehmmm ik dacht zojuist een reactie te hebben geplaatst, maar ik zie het niet verschijnen. Dus nog maar een keer:
    Het verhaal was een beetje bij mij weggezakt, maar ik herinner mij wel dat ik dit een bijzonder boek vond.Ik ken niet veel Franse schrijvers. Van Claudel heb ik Het kleine meisje van meneer Linh en Zonder mij gelezen. Voor de leesclub staat in de planning Alles waar ik spijt van heb. Ben benieuwd. En nog gefeliciteerd met je dochter!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Claudel is en blijft één van mijn favoriete auters. Ook die film "tous les soleils" is trouwens van hem: mooi, mooi, mooi! Goede keuze dus van de boekenclub!

      Verwijderen
  2. Ik zit slecht in de hedendaagse Franse literatuur; de meest recente aanbeveling die ik heb is Hadrianus' gedenkschriften van Margérite Yourcenar uit 1951. Maar die is wel superbe!
    André Makine is van oorsprong een Rus, maar hij woont in Frankrijk en schrijft in het Frans en is erg goed. Op mijn blog staan een paar besprekingen van boeken van hem.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Anna. Yourcenar is pittig, maar wel de moeite (ik las hermisch zwart met de boekenclub). ik ga op zoek naar Makine, want ben nu beslist nieuwsgierig geworden.Dank dus voor de tip!

      Verwijderen
  3. dag, tijd voor Patrick Modiano
    grt.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb naast Claudel eigenlijk geen kennis van de hedendaagse Franse literatuur.
    Maar dit boek wil ik zeker wel eens lezen. Klinkt goed alleszins.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, het is echt een mooi boek. Zware thematiek, maar ook met humor. Je zal het wel fijn vinden om te lezen, denk ik.

      Verwijderen
  5. Oh jee, ik heb dus nog nooit iets van haar gelezen! Ik dacht altijd: feministisch dus zwartgallig, maar nu ik dit zo lees moet ik mijn vooroordeel wellicht herzien en mij er toch eens aan wagen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Femke, doe dat vooral! Want het is niet zeurderig of zwartgallig, maar heel verfijnd en mooi!

      Verwijderen
  6. Bij hedendaags Frans denk ik gelijk aan Houellebecq!
    Ik heb een jaar of twee terug De Kaart en het Gebied gelezen en vond dat wel intrigerend: vooral omdat de schrijver op een gegeven moment zichzelf als personage opvoert (en meer verklap ik daar niet over). Wat langer geleden las ik Elementaire deeltjes en zover ik me kan herinneren vond ik het boeiend - al kan ik me de inhoud niet meer voor de geest halen.
    Verder gaat mijn kennis van hedendaagse Franse schrijvers helaas ook niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oei Houellebecq lijkt me loodzwaar. Ik durf er niet zo goed aan te beginnen. Maar misschien moet ik dat dan toch gewoon maar eens doen!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts