Stresskip zoekt eenvoud




We zullen er maar niet omheen draaien, tante kan echt een enorme stresskip zijn. En dat zijn dan meteen momenten waarop ze radeloos rondscharrelt en absoluut haar ei niet kwijt kan. Te mijden dus.

Toch kan tante er ook niet helemaal aan doen. Een korte blik op krant, nieuwsbulletin en internet en je merkt het meteen: de mensheid blaast graag dingen op. Van muggen maken we tegenwoordig geen olifanten meer, maar brontosaurussen. En omdat een vertrappeling door een dergelijke diersoort niet meteen een pretje is, zijn we al snel in de hoogste staat van alarm.

Op heldere momenten denkt tante dan: luchtballonnen! Even een speld erbij en prikken maar. Back to basics: waar gaat het nu eigenlijk om? En is het nu allemaal echt zo erg?

Tante staat daarin vaak alleen, want de dingen moeilijk maken wordt beschouwd als een teken van intelligentie. Hoe complexer hoe beter. En tante vroeg zich dan ook meermaals af, of ze niet gewoon een simplistisch zieltje heeft. En of dat snakken naar eenvoud niet gewoon kinderachtig is.

Gelukkig heeft één van haar favoriete schrijvers, Eric-Emmanuel Schmitt, haar deze week weer gesterkt in haar zucht naar de essentie. En dat in een dun, vlot weg leesbaar boekje over Mozart (er zat oorspronkelijk trouwens ook een CD bij, maar die was blijkbaar zo goed dat een vorige bibliotheekbezoeker deze heeft ontfutseld, foei!)




Maar goed, waar gaat het om? In dit boek laat Schmitt zien hoe de ogenschijnlijk oppervlakkige deuntjes van Mozart zijn leven hebben veranderd. Nou ja, veranderd, hoe ze hem leerden anders naar de wereld te kijken. Mozart dook op toen Schmitt zwaar in de put zat, toen hij zich liet meeslepen in een grote koopmanie, toen hij een goede vriend verloor en toen hij grootheidswaanzin dreigde te ontwikkelen (ja, heel eerlijk allemaal van E-E).

Mozart staat voor optimisme, zegt Schmitt, en dat is iets wat we vandaag nauwelijks waarderen. Neen, kritisch zijn, scherp, negatief dat is pas een teken van intelligentie. Het lijkt wel of je alleen sterk bent, als je nee zegt (en daarbij boos en zelfverzekerd rondblikt). Maar is de optimist niet juist te prijzen, omdat hij alle krachten inzet om een uitweg te vinden?

Ja, maar, zeggen velen, Mozart is te eenvoudig. Het neuriet allemaal te makkelijk weg. Je moet er niet zwaar bij fronsen en je kunt er geen zwarte koltruien bij aantrekken. Maar, antwoordt Schmitt daarop, is het niet juist een teken van groot vakmanschap als je zo eenvoudig en helder kunt schrijven? Dat vraagt toch juist een grote beheersing, synthesekracht en inspanning? Oeverloos tateren en dikke rapporten schrijven is veel makkelijker dan tot de essentie komen.

En, zegt Schmitt, je kunt pas echt eenvoudig zijn als je anderen niet wil overdonderen. Grote kunst bekoort en inspireert en maakt emoties los, maar niet door zichzelf op te blazen (of door anderen omver te blazen).

En zo kan tante nog wel een tijdje doorgaan met citaten. Maar dan lijkt het of dit een soort goeroe in drukwerk is. Een schoolmeesterachtig belerend werkje. Niets is minder waar. Het is een charmant, persoonlijk en ontwapenend eerlijk geschreven boek, dat je moeilijk weg kunt leggen en waar je nog lang over kunt doormijmeren!

Wat tante vooral uit dit boek meeneemt is de opdracht om het eenvoudig te houden. Het allemaal niet moeilijker te maken dan het is. En je zelf dus regelmatig de vraag te stellen: wat is nu eigenlijk de kern van dit probleem?

Tante gaat het proberen en hoopt dat dit haar stresskip momenten minimaliseert. En anders? Dan zet ze gewoon een Mozartje op!

Reacties

  1. Verrukkelijk boekje was dit. Ik heb het nog niet zo lang geleden ook gelezen en knapte er meteen van op. Is het je trouwens op gevallen dat het boek nadrukkelijk als roman wordt gepresenteerd? Kennelijk moeten we alle bekentenissen met een korreltje zout nemen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Anna! Wel slim om het een roman te noemen, gefingeerde brieven. Eigenlijk maakt het me ook niet eens zoveel uit of het allemaal echt is, want het blijft een heel inspirerend boekje. Ik volg je ook wel dat niet alle kunst moet beantwoorden aan dat criterium van bekoorlijke eenvoud. Eens flink de hersens laten knarsen kan ook heel fijn zijn. Maar als levenshoudingvind ik het wel inspirerend. Vandaag nog toegepast tijdens een vergadering : ho jongens, waar gaat het nu eigenlijk in essentie over?

      Verwijderen
    2. Dat is iets dat ik mezelf ook maar steeds blijf voorhouden (met wisselend succes) en bovendien heel boeddhistisch en helemaal Dalai Lama. Dat boek dat ik laatst van hem besprak is dus echt wat voor jou, Theetante. Misschien lezen met Mozart op de achtergrond ;-)

      Verwijderen
  2. Tante, u bent niet goed voor mijn stapel te lezen boeken! Dit móet ik ook eens lezen. Ik ben de laatste tijd in een muziekperiode (= ik folter toeristen door klassieke muziek te draaien op mijn werk), dus deze recensie komt als geroepen. Ga ik volgende week eens opzoeken in onze bib (en hopen dat de cd van Mozart bij ons wel aanwezig is).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Marieke! Het is maar een dun boekje, dus dat past vast nog op de stapel! Klein maar fijn, geniet ervan!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts