Zwarte katers en dansende tafels

Dit is Abeltje. Officieel Abelard. Een zeer fijne leesgenoot, steeds in voor een knuffel. En dan te bedenken dat niemand hem wou hebben, wegens een zwarte kat (en die plaatsen mensen nu eenmaal op één lijn met ladders en vrijdag de 13de). Tante stoorde zich gelukkig niet aan dat bijgeloof. Want deze lieverd brengt haar alleen geluk!

Maar dat neemt niet weg dat tante graag leest over mysterieuze aangelegenheden. Zo heeft ze een zwak voor boeken over séances en occulte lieden, liefst in de 19de eeuw. Toen elektriciteit en magnetisme nog zoveel verbazing opwekten dat er hele shows rond werden gebouwd.

Daarom leek het boek “De Klopgeest” van Gerrit Komrij haar wel wat. Klaar voor uren rilplezier, ging ze ervoor zitten (met Abel, uiteraard).

Hoofdpersoon is Hector, een medium die bij de nouveau riche van Amsterdam kind aan huis is. Hij zorgt daar voor heel wat spektakel: dansende tafels, geestverschijningen, geschriften van gene zijde: hij kan het allemaal leveren. Na de werkuren flaneert hij als een dandy door Amsterdam en filosofeert met de socialisten over een nieuwe maatschappij.

En, o ja er is ook nog een verhaallijn, maar daar moet je het niet echt voor doen. Waarvoor dan wel? Voor de magnifieke beschrijvingen en sfeerschepping, met oog voor schoonheid en detail. Bijvoorbeeld als Hector een wandeling in het park maakt en de dames op elegante wijze vergelijkt met bloemen. Of de passage over “de Van Halletjes” een modern, belezen en intelligent echtpaar dat niet wil opvallen en juist daardoor zo opvallend is. Ook de groezelige beschrijvingen van kroegjes en goktenten zijn geweldig om te lezen.

Bovendien is het fijn dat Komrij er af en toe een historisch tekstje tussen plakt, van Baudelaire bijvoorbeeld, of van Gorter. Deze originele bronnen sluiten naadloos aan bij de personages in het boek en voegen zo een extra dimensie toe.

Maar juist omdat er geen echt meeslepende verhaallijn in zit, en elke zin soms zo mooi is dat je ze opnieuw wil lezen, ging het nu niet bepaald vlot vooruit met dit boek. Na één hoofdstuk moest tante steeds weer even bekomen!

Toch was ze uiteindelijk (net als de chique dametjes in dit boek) beslist geïntrigeerd door de occulte kunsten van de beminnelijke Hector. Maar of tante nu zelf zo’n tafeldanssessie wil organiseren of een klopgeest wil inviteren? Nou, néé! Ze houdt het maar bij een gezellig ronkende zwarte kat!